The little sparkle In my life.

-H30-

Julia p.o.v
Ik had niet geslapen.. Heel de nacht had ik hier onder de brug gezeten. Ik kan gewoon nergens heen. Ik heb geen famillie.. Marthe weet niet van dr situatie en verder heb ik niemand. Ik kijk even snel op mijn telefoon. Ik zucht even. Het is nog vroeg. School begon vandaag om kwart over 8 en het is half 7. Ik kijk evem op instagram en zoek in mijn tas mijn portomonee. Ik rits die open en kijk hoeveel er nog in zit. Dan rits ik hem dicht en pak mijn tekenschrift en ga verder met mijn tekening van Karen. De tijd gaat snel. Om 08.00 sta ik op en fiets richting  school. Onderweg stop ik bij de supermarkt om een flesje water en een broodje te halen. Dan fiets ik snel verder naar school eenmaal aangekomen loop ik naar mijn kluis en stop mijn tas met kleding en jas erin. Ik sluit mijn kluis weer en hijs mijn rugzak op mijn rug en loop naar de aula. Ik ga ergens zitten en staar even kort voor me uit.

Marthe
Deze week zou de laatste week zijn voordat k3 zoekt k3 zou beginnen. Ik pak mijn tas in en vertrek dan naar school. Als ik na mijn kluis be  gewees ren ik op Julia af en knuffel haar even. 'Gefeliciteerd Juuul' zeg ik vrolijk. 'Thank  you Smarthie' zegt Julia  rustig. Ik kijk haar even vreemd aan en haal dan de cadeautjes uit mn tas. 'Alsjeblieft' zeg ik dan en geef haar het zakje waar het in zit. Het waren meerdere cadeautjes.  Julia heeft al gauw alles uitgepakt en glimlacht even. 'Awh thank youuu!' Zegt ze vrolijk en dan gaat de bel en lopen we naar de les toe. Julia zag er moe uit  dat was me wel echt opgevallen.

Julia p.o.v
De dag was gelukkig snel om. En om 14.00u was ik klaar met school ik had afgesproken om wat te gaan drinken met Karen. Ja de Karen Damen. Ik had afgesproken dat ze me vlakbij school op zou halen. Ik had Marthe  gedag gezegd en fiets naar de plek toe. Ik had mijn sporttas met kleding etc ook bij aangezien ik die spullen toch nodig heb. Ik zet mijn fiets op slot en wacht rustig tot Karen er is. Niet veel later stopt er een auto vlakbij mij. Karen stapt uit en geeft me een knuffel. 'Hey Julia.' Zegt ze rustig. Ik glinlach even 'hey' zeg ik rustig. Dan knuffelt Karen me weer en feliciteerd me nog. Ik glimlach even en stap dan bij haar in de auto. Mijn spullen had Karen  in de koffer gezet. Gek genoeg had ze er nog niks over gezegd. Ik staar uit het raam en de hele autorit is stil.. eenmaal aangekomen bij Karens huis valt mijn mond open. 'Wow' zeg ij zacht en stap uit de auto. Ik pak mijn spullen uit de koffer en kijk even rond. 'Julia wat heb jij eigenlijk wel niet allemaal bij?' Vraagt Karen dan. 'Uhm lang verhaal' zeg ik zacht en hijs mijn rugzak op mijn schouder. Ik loop langzaam achter Karen aan en kijk even naar de grond. Een soort angstgevoel bekruipt me. Karen wou met me praten dat was duidelijk.. en ik moet het ook wel met iemand bespreken  dat is ook een ding wat zeker  is..

Karen
Eenmaal binnen hang ik mijn jas op en sluit de deur achter Julia. 'Laat je tassen hier maar staan' zeg ik rustig en kijk haar even aan. Ik neem haar jas over en hang die op dr kapstok. Het viel me nu pas op dat Julia  eigenlijk  echt maar heel dun is. Ik loop voor haar uit na de woonkamer en wijs naar de zetel. 'Neem plaats.' Zeg ik rustig. En Julia neemt plaats op de bank. 'Wat wil je drinken?' Vraag ik rustig. 'Water is prima' zegt ze rustig. Ik knik even en loop na de keuken om een glas water en een kop koffie te halen. Ik loop er rustig mee terug na de kamer en zet het op de tafel  neer. Ik kijk haar even aan. 'Hoe was je verjaardag?' Vraag ik dan rustig. 'Het was echt heel leuk' antwoord Julia. 'Mooizo! Heb je het met familie gevierd?' Vraag ik rustig. Julia denkt even na en bijt op haar lip en schud dan nee. 'Oei' zeg ik zacht. Ik denk even na. 'Hoe komt het dat je het niet met familie hebt gevierd?' Vraag ik voorzichtig. Julia kijkt naar haar voeten. 'Dat is een lang verhaal' zeg ik zacht. Ze kijkt me heel kort even aan. 'Juul ik weet dat het lastig is.. maar misschien moet je hart eens even luchten.' Zeg ik voorzichtig. Julia kijkt me even aan 'het hele verhaal?' Vraagt ze zacht. Ik knik even.

Julia p.o.v
Daar zit ik dan bij Karen in de zetel. Ik kijk even naar het glas water en neem een klein slokje. Ik kijk kort naar Karen en dan naar nijn handen. Ik vertrouw haar op de een of andere manier heel erg. Ik zucht  even diep en begin dan te vertellen. 'Vanaf mijn 5e ben ik onder toezicht oog van jeugdzorg.. Mijn ouders zijn niet zoals de andere ouders, ik zat redelijk vaak alleen thuis, we deden nooit echt leuke dingen.. En laten we het erop houden dat ik best wel verwaarloosd werd, er werd veel tegen me geschreeuwd. Op mijn 6e verjaardag ben ik door jeugdzorg uit huis gehaald.' Ik voel een traan over mijn wang rollen. 'Ik ben toen in een pleeggezin gekomen. Ik was verdrietig ik huilde elke dag en ik wou na huis. Ik miste mijn ouders ondanks alles. Het zijn toch mijn ouders' Ik haal even diep adem. 'Na 3 weken werd ik daar weggehaald. En zo ben ik van gezin naar gezin verhuisd.. het enige nog erger dan het andere.. En na al die pleegzusjes en broertjes en pleegouders die ik gehad heb, ben ik uit eindelijk in België  terrecht gekomen. Een man en een vrouw wouden graag voor me zorgen. Ik ben daar op mijn 16e komen wonen. Het was voor mij heel zwaar.. Van Nederland naar België verhuizen.. weer opnieuw beginnen.. In het begin waren ze er voor me, ze accepteerde mijn verleden en alles wat ik had meegemaakt. Op de school waar ik terrecht kwam en overgens nu nog zit was dat helaas anders. Het pesten begon al snel. En daardoor zijn er wat persoonlijke problemen gekomen.' Ik veeg even een traan van mijn wang. Dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal tegen iemand vertel. 'Helaas ging het thuis steeds minder goed. Ik zonderde me af, luchte mijn hart niet meer en er was steeds vaker ruzie. En dat liep regelmatig erg uit de hand. Dat mijn "pleegvader" zich niet meer kon beheersen.. ik had vaak blauwe plekken en regelmatig is jeugdzorg langs geweest. Maar nooit is daar over gesproken. Dit was voor mij de laatse kans op een thuis. Een echt thuis.. maar in de tijd bij het laatste pleeggezin zijn mijn persoonlijke problemen alleen maar erger geworden. Het was mijn laatste kans om geadopteerd te worden.. Helaas  is dat niet gelukt en heb ik 2 dagen geleden het huis van mijn "pleegouders" verlaten. En helaas kan jeugdzorg nu niks meer voor mij betekenen' de tranen stromen over mijn wangen.. Ik voel dat Karen me langzaam tegen haar aantrekt.  Ze streelt over mijn arm en druk voorzichtig een kus op mijn haren. 'Ik weet niet zo goed wat ik hier ol moet zeggen Julia' zegt ze dan zacht. 'Je hebt zo ontzettend veel meegemaakt' vervolgt ze. Dan is ze even stil. 'Ik ben nu ook dakloos..' zeg ik zacht en voel de tranen nog steeds stromen.