Podryw na patronusa

Harry wolnym krokiem przemierzał korytarze Hogwartu. Słońce już zachodziło za horyzont, a powietrze wypełniał zapach nagrzanych murów zamku. Zatrzymał się przy jednym z okien, by w zadumie podziwiać, jak ostatnie promienie rozświetlają błonia i jezioro.

— Harry! Hej, Harry! — usłyszał z oddali. Korytarzem w jego stronę biegł Cedrik Diggory. Gdy w końcu znalazł się przy nim, miał zaróżowione policzki i lekką zadyszkę. — Słuchaj, mam do ciebie sprawę.

— Tak?

— Pomyślałem, że mógłbyś mi pomóc z zaklęciem Patronusa, w końcu znasz je perfekcyjnie.

— Chcesz, żebym pomógł ci w nauce?

— Coś w tym stylu — odpowiedział Puchon, patrząc na niego w dziwny sposób.

— To znaczy? — dopytywał Harry, czując jakiś podstęp.

— Chodzi o to, że mam problem ze szczęśliwym wspomnieniem. Muszę dopiero jakieś stworzyć — tłumaczył starszy chłopak.

— Więc co chcesz, żebym zrobił?

— Cóż, po prostu nie opieraj się za bardzo — oznajmił, a na jego twarzy przez chwilę zagościł bezczelny wyraz. Zanim do Harry'ego mogłoby dotrzeć, co właściwie się dzieje, Cedrik nachylił się i mocno go pocałował. Przygryzał i ssał jego dolną wargę, pieścił jego język swoim, a gdy w końcu zabrakło mu tchu, oderwał się, spojrzał na niego z uśmiechem i powiedział:

— Dzięki, Harry, wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć.

Harry nie odpowiedział nic. Patrzył tylko, jak Cedrik wraca do miejsca,z którego przyszedł. Musiał jednak przyznać, oblizując swoje usta, że pomaganieCedrikowi było zdecydowanie opłacalne.