Hayat ; bazen gökyüzündeki kuşlara bakıp gülümsemektir. Güneş tüm parlaklığıyla doğmuştu . Yeni taşındıkları evin tozlu tavan arasında gökyüzünün maviliğini seyrediyordu . Yatağında sonsuz huzurla uzanırken nerden bilebilirdi o güneşin geleceğini karartacağını , gökyüzünün mavi renginin umutsuzluğa bürüneceğini . Uzun kahverengi saçları , kumral teni ve masmavi gözleriyle aynaya baktı ve hayat dolu gülümsemesini ekledi . Henüz saat erkendi . Tüm aile dün gecenin yorğunluğunu atıyordu , Besteye yabancı gelen anlamlardıramadığı duyguların olduğu bu rutubetli odalarda . Merdivenlerden parmak uçlarında iniyordu . Kimseyi uyandırmama çabası içindeydi . Ama asıl nedeni içindeki yaramaz çocuk ruhuydu . Yada üniversite icin İstanbula giden ablasına olan özlemini anıyordu . İremle birlikte merdivenlerden hep bu şekilde inerlerdi ve yarış yaparlardı. Anneleri bağırırdı ve annelerinin sesinden düşüp bir yerlerini incitmemeleri için endişe duyduğu hissediliyordu . Bu anıları düşünürken kapıya varmıştı turkuaz ceketini giyerek dışarı çıktı sabahları yavaş yavaş yürüyerek fırına gitmek en zevk aldığı şeydi her zaman ki gibi iki ekmek ve üc boyoz alarak İzmirin muhteşem deniz kokusunu içine cekerek ve en sevdigi şarkının sözlerini mırıldanarak eve doğru gitti .
