Itirirəm men... Olmazsa olmaz dediyim hər kəs hər seyi. Sevdiyim insanları... Baglandigim həyatı aldigim havanı gördüyüm günəşi qorxduğum qaranlığı. Yaxın bir dostumun dediyi kimi "Böyümek, səni böyüdəni itirmək deməkdir" bəlkə de. Ən son tesellilerimi itirdim mən və o gündən bu yana heç qazanmamisam.
Itirdiyim dediyiniz bəzi kəslər bəlkə də sizi itirmişdir. Bəlkə də vecinə olmamisdir siz özünüzü gunahlandirarken. Belke də bitməz ən önəmlisi özünü bağışlamaqdir bəzən. Daha rahat yaşamaq üçün. Daha rahat nəfəs almaq üçün. Daha tez böyümək üçün hətta. Bağışla özünü Bağışla ki böyüklük yenə də səndə qalsın.
Əlbəttə də bizim də yaralarimiz vardı. Unudaraq, oyreserek, bağışlayaraq sağalda bilmeyeceyimiz. Amma biz o yaralara gözümüz kimi baxdıq. "Indi hər yara bir "Niaqara"
Gəlib gedəne, baxıb güləni, söyüb keçəni, vah deyib üzüleni var. Bəzən nə qədər bağışlasan belə səndən əvvəl böyüyen yaralar olur...
