Onsterfelijke waarheid - Fred Weasley

20

'Beide Cassandra, tegen Weasley kan je vertellen dat hij zich geen zorgen hoeft te maken en tegen Delmont dat je een relatie hebt' 'Dank u wel professor' en met een lichter hart verliet Cassandra het kantoor.

Cassandra besloot nog even haar gedachtes op een rijtje te zetten voordat ze met Fred zou praten, nu de toverdrank was uitgewerkt voelde ze zichzelf compleet anders en begreep ze Fred zijn reactie een stuk beter, ze had het zelf ook niet leuk gevonden.
Toen ze nog samen op school zaten had ze een crush op Christian, de sterspeler van hun Quidditch team en ze was niet de enige, bijna alle meiden waren smoorverliefd op de gespierde Chaser.
Cassandra was toen de tijd niet alleen gevallen voor zijn uiterlijk, maar voornamelijk voor zijn lieve karakter en dacht terug aan de vriendschap die ze deelden voordat hun families ruzie kregen, voordat zijn moeder haar had vervloekt.

Terugdenkend aan al die dingen realiseerde ze zichzelf dat ze niet verliefd was op Christian, hij gaf haar niet het zelfde gevoel als dat Fred deed en het was niet meer dan gewoon een zwak dat ze voor hem had. Daar zou ze mee om moeten leren gaan, maar ze wist wel zeker dat Fred meer voor haar betekende dan dat Christian ooit had gedaan en ze hoopte dat het opduiken van Christian niet voor meer problemen zou gaan zorgen dan dat het nu gedaan had.
Nu ze haar gedachtes weer op een rijtje had besloot Cassandra terug te gaan naar de leerlingen kamer om met haar vriendje te praten en haar verontschuldiging aan te bieden, met een glimlach op haar gezicht wandelde ze het kasteel door.

'Cassy!' hoorde ze haar vriendje roepen toen ze onderweg terug was naar de leerlingen kamer, 'Waar was je?' vroeg George nieuwsgierig 'Bij McGonagall' antwoordde ze simpel en Fred keek haar een beetje ongemakkelijk aan 'Kunnen we praten?'
Cassandra leek geschrokken, kunnen we praten betekende nooit iets goeds en ze was bang dat hij het uit zou gaan maken, 'Natuurlijk...' zei ze zachtjes 'George zou je ons even kunnen laten?' vroeg Fred zijn broer, George keek hem verontwaardigd aan 'Weet je het zeker?' en Fred knikte, nu zonk de moed Cassandra alleen nog maar meer in de schoenen.

'Het spijt me' begon Fred, Cassandra keek hem verward aan 'Ik had blijer moeten zijn voor je, je hebt nu iemand gevonden die het zelfde probleem heeft als jij en begrijpt hoe je je voelt. Over een half jaar ben je genezen en in plaats van hier blij om te zijn werd ik jaloers'
'Nee nee, ik begrijp je. Het is voor jou ook raar dat er ineens een jongen uit mijn verleden opduikt en ik was te druk bezig met blij zijn om mezelf te realiseren dat ik het misschien aan jou uit moest leggen' ging ze tegen hem in en ze schoten in de lach 'we zijn een verschrikkelijk stel'
'We zijn gewoon verliefd' glimlachte Fred terwijl hij zijn arm om zijn vriendin heen sloeg, 'tot over mijn oren'  'wat zijn jullie klef zeg' klonk de stem van George ineens achter hen en uit schrik draaide het tweetal zich om 'Heb je ons gewoon staan afluisteren?' vroeg Cassandra, 'Ik moest er zeker van zijn dat mijn broer niks doms zou doen'

Wat het drietal niet wist was dat George niet de enige was die ze stond af te luisteren, iemand die niet blij was om het meisje waar hij al meer dan 300 jaar aan dacht met een ander te zien en niet kon geloven dat na 300 jaar zoeken zij hem had gevonden.
Hij vond niet dat Fred het recht had om met zijn Cassandra samen te zijn, hij had eeuwen op haar gewacht en niet die nieuwe gozer, maar hij had al een plan.
Hij zou er voor gaan zorgen dat ze van hem werd, samen een leven zouden opbouwen en oud zouden worden, pressies zoals hij eeuwen lang had gedroomd.