Waiting For superman

Part 23

*Στο σχολείο δν ήταν ο Harry. Καθόμουν στο παγκάκι που πήγε να με πρωτοφιλισει.. Τον θυμόμουν, σκεφτόμουν... Ένιωθα τόσο περίεργα. Από την μια ήθελα να τον βρίσω να τον χτύπησω να τον κανω να πονέσει όπως εγω.. Απ'την αλλη μου λείπε ο βλάκας :( Τον χρειαζόμουν... Χρειαζόμουν την αγκαλιά του..τη φωνή του.. το φιλι του... Μάλλον ότι σκεφτόμουν ειχε σχηματιστεί στο πρωσοπο μ και με πλησίασε ο Louis.. τον είχα ξεχασει αυτόν*

L: Σου λείπει.. Ε?! *ειπε με αυτόν τον ειρονικόυποτιμητικο τονο που ειχε παντα*

S: Να μν σε νοιάζει... *γύρισα επιδεικτικά την πλάτη μου*

L: Οοοο.... Μν μου φερεσε έτσι! *συνέχισε στον ιδιό τονο*

S: Σου φερομαι όπως σου αξίζει.. *σηκώθηκα και πήγα να μπω με στο κτήριο αλλα εκείνος έτρεξε,μ πρόλαβε, και με κόλλησε στον τοίχο δίπλα απ'την πόρτα*

S: Άσε με, Louis *ψιθύρισα εξοργισμένη*

L: Τι στοίχημα οτι σε λίγο καιρό θα βρεθούμε μαζι στο κρεβάτι... Και πλέον το όνομα μου θα το φωνάζεις από ηδονή;!

S: Δν θα πέσω ποτέ τόσο χαμηλά!

L: Πίστεψε με, θα πέσεις πιο χαμηλά απ' όσο φαντάζεσαι ;) *ενα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρωσοπο του*:

S: Πρέπει να καταλάβεις οτι δν είμαι σαν αυτές της πουτανες που ειχες.. Δν θα το κανα μαζι σου κι ας ήσουν ο τελευταίος αντρας στον κόσμο...*τον έσπρωξα και ξέφυγα*

L: Θα το δούμε αυτό...*ειπε με τον ιδιό τονο.. Ήθελε να μου σπάσει τα νεύρα για αυτό μιλούσε έτσι..ήμουν ΣΊΓΟΥΡΗ*

*Πήγα στην τάξη. Το θρανίο του Harry ήταν άδειο όπως και η καρδιά μου... Η Βάσω κάθισε δίπλα μου.*

Β: Αχ,φιλενάδα.. Τι περνάει και συ... *με αγκαλιάσε* Μου τα πε όλα η Άρια. Αυτη την περίοδο θα σου σταθώ γιατι χρειάζεσαι την κολλητή σου περισσότερο από ποτέ

S: Αν νομίζεις οτι μου είσαι αναγκαία αυτη τη στιγμή και δέν μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου *προσποιηθηκα την θυμωμένη* Έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ! *ξεσπασα σε κλαματα και ξαναμπήκα στην αγκαλιά της*

Β: Σσσς....*με κουνούσε για να ηρεμήσω* Θα περάσει.. Θα τον ξεχάσεις... Ηρέμησε...

S: Οχι,οχι! Δν θα περάσει..δν θα τον ξεχασω..ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ! *χτύπησε το κουδουνι*

Β: Ελα... Σκούπισε τα δάκρυα γτ πρέπει να κανουμε μάθημα.. ΔΥΣΤΥΧΏΣ! *έκανα οτι μ ειπε και περίμενα να τελιωσει η ωρα*

*Η ημέρα στο σχολείο πέρασε βαρετά αλλα ευτυχώς ξαναχα πίσω την κολλητή μ και αυτό έστω και λίγο... Κύλησαν και οι υπόλοιπες μέρες.. Τα πρωινά πήγαινα σχολείο φοροντας ενα ψεύτικο χαμόγελο και έλεγα σε όλους οταν με ρωτούσαν οτι είμαι καλα, αλλα κάθε φωρα που έβλεπα το άδειο θρανίο του Harry, ενα κομμάτι μου μέσα έσπαγε.Τα απόγευματα, καθόμουν στο δωμάτιο μου έκλαιγα επδ τον σκεφτόμουν, τον σκεφτόμουν επδ έκλαιγα αλλα γενικότερα έκλαιγα και σκεφτόμουν.. Έτσι πέρασαν και οι υπόλοιπες 3-4 μέρες μέχρι που μια μέρα..*

Μ: Selly γύρισες?! *ειπε ακούγοντας με να μπαίνω στο σπίτι*

S: Οχι στο δρόμο είμαι... *τον ειρωνεύτηκα χωρίς να γελάσω αφού δέν είχα όρεξη...για την ακρίβεια, είχα ξεχασει πως γελάμε.. αλλα αυτός γέλασε*

Μ: Μπορείς να πεταχτεις λίγο στο video_club να επιστρέψεις την ταινία?

S: Ρε μπαμπά! Δν έχω όρεξη να βγω..

Μ: Κοιτα πως κατάντησες.. Σκιά του εαυτού σου.. Κανείς σαν να πέθανε κανείς..*"μα πέθανε..η καρδιά μου" σκέφτηκα* Και για όλα φταίει αυτός ο "Harry".. αν ειχες μινει με τον Louis....

S: Μπαμπά... Νομίζω οτι ξέρω κάλυτερα για ποιους λόγους δν είμαι με τον Louis.. Δν είναι τόσο απλό.. Ειναι πολυυυυυ πιο περίπλοκο.. Δώσε μου την παλιό ταινία να αποφύγω το κηρηγμα... *πήρα την ταινία απ'τα χέρια του άρπαξα και ενα πενταευρω απ'τον μπουφέ και έφυγα*

*Πήγα στο video_club. Οταν πήγα στον πωλητή μια έκπληξη με περίμενε..*