Anonim

9.Bölüm "Kopya"

ANONİM 9.Bölüm "Kopya"

düzenlenme tarihi: 11.10.2021

yıllar sonra gelen güncelleme: bomba bir bölüm yazmışım kendimi tebrik ediyorum.

Kapanmak isteyen göz kapaklarımı zorla açık tutmaya çalışırken soğumuş kahvemden bir yudum aldım. Saatin kaç olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu.

Eve gelir gelmez üzerime rahat bir şeyler giymiş ve ders çalışmaya başlamıştım. Geldiğimde tahminimce saat beş buçuğa doğru geliyordu ve şuan televizyon sesi duyulmadığına göre herkes yatmıştı.

Hala çalıştığım konuların tam olarak kafamın içine girmemesi canımı sıkmaya başlamıştı. Bu yüzden düşüncelerimden sıyrıldım ve bakışlarımı sarı fosforlu kalemimle altını çizdiğim yerlere çevirdim.

Bunları da not aldıktan sonra bu konu hakkında birkaç soru çözüp uyumak istiyordum. Dayanacak gücüm kalmamıştı. Her yönden bitkin olduğumu hissediyordum.

''Çağla kafan hala patlamadı mı? Yeter çalışma artık!''

Ders çalışmaya o kadar çok yoğunlaşmıştım ki odama giren ablamı fark etmemiştim bile.

Kafamı konu anlatımlı kitabın başından kaldırmadan, ''Hayır,'' diye cevapladım. Başım ağrıyordu, deli gibi uykum vardı ama daha konuları tam olarak kavrayamadığım için masanın başından kalkamıyordum. Testleri çözerken saçma sapan hatalar yapmıştım ve bunları halledene kadar da bunun başından kalkmaya hiç niyetim yoktu.

''Tuvalet için bile kalkmadın dersin başından. Üniversite sınavına hazırlanırken bile ben günde bu kadar ders çalışmamıştım.''

Uykusuzlukla mücadeleye giren gözlerimi ablama doğru çevirdim ve ''Abartıyorsun.'' dedim.

''Saat 12'yi geçti.'' dedi ablam bana tuhaf bir şekilde bakarak. ''Ve sen hala ders çalışıyorsun. Uykunun geldiği de her halinden belli. Git biraz uyu.''

Ablam cümlesini bitirir bitirmez sanki beynim ablamın dediklerini onaylarmışçasına esnedim ve gözlerimi kapattım.

Dayanacak gücüm gerçekten hiç kalmamıştı.

''Zamanın nasıl geçtiğini fark edemedim.'' dedim esnemeye devam ederken. Ardından ayağa kalktım. Saatlerdir hiç kalkmadan oturduğum için her tarafım uyuşmuştu.

''Herkes uyudu mu?''

''Evet, bende birazdan uyuyacağım. Sende yat artık.''

''Bir şeyler atıştırayım yatarım.''

Gözlerimi açacak halim olmamasına rağmen karnımın guruldaması beni çok rahatsız ediyordu ve bir boşluğa sürüklüyordu.

''Dolapta pasta var. Ondan yersin.''

''Tamam.''

Kitabımın kapağını kapatıp, kalemimi kalemliğime koyduktan sonra telefonumu elime alıp mutfağa doğru ilerlemeye başladım.

Mutfağa girdiğimde buzdolabındaki çikolatalı pastadan kendime büyük bir dilim kestim ve yemeye başladım. Büyük ihtimalle pastayı ablam yapmıştı. Ama tadı pastanelerde satılan pastalar kadar güzeldi.

Ablam okulu varken böyle mükemmel şeyler yapmaya nasıl vakit buluyordu acaba?

Mutfak masasının üstüne koyduğum telefonumun titreştiğinde elime aldım ve bildirim paneline baktım.