Her insanın kendine özel ruhu, şarkısı, okumayı sevdiği kitapları, bağıra bağıra söylediği şarkılar vardır. Peki ya, varlığının bile fazlalık olduğunu düşünen insanlar? Hiç kendini özel hissetmemiş, hiç hediye almamış, doğum günlerini ailesi hariç hiç kimse hatırlamamış, herşeyi bilip susmuş, haksızlığa uğradığın da yine susmuş, belki de hep susmuş insanlar... Ben de o insanlardandım, ta ki bu satırları yazana kadar...
"-Yeni ev, yeni eşyalar, yepyeni bir düzen. Nasıl alışabileceğim hakkın da hiç bir fikrim yok. Eskiden bir odada dört kişi kalırdık, çocukluğum dört duvarla geçti, yurdun hemen önünde küçük bi park, kimse kaçmasın diye koskocaman örgülü duvarlar... Onyedi yılım burada geçti. Şimdi ise, beni onyedi yıl önce yurda vermiş ailemle birlikte yaşamaya başlıyorum..
