Penalty

Epiloog

Epiloog

6 jaar later

'Lukt het?' vroeg Maaike bezorgd, toen ze met moeite aankwam lopen.

Laura glimlachte. 'Ja hoor.' Ze was negen maanden zwanger en dus kon elk moment de bevalling gaan beginnen.

Het was de finale van de Champions League. Barcelona tegen Bayern München. De wedstrijd werd in de Johan Cruijff Arena gespeeld en dus voelde dag voor Matthijs erg vertrouwd om terug te zijn in het stadion van zijn oude club.

Matthijs was afgelopen jaar naar de club in Catalonië vertrokken en had daar voor vijf jaar getekend.

Laura had toen ze afstudeerde drie jaar geleden werk gevonden in het OLVG, maar helaas moest ze deze baan opzeggen. Gelukkig kon ze in Barcelona ook al snel aan de slag in een ziekenhuis. Nu haar baan als psycholoog op een laag pitje stond door haar zwangerschap had ze meer tijd om de wedstrijden van Matthijs te kunnen bijwonen.

Celeste en Donny hadden twee jaar lang een relatie gehad, maar uiteindelijk liep dat stuk. Bij Maaike en Kaj was het na die ene oudejaarsavond heel snel gegaan en zij waren wel nog bij elkaar.

Ze vond het prettig dat Kaj ook bij Barcelona speelde, zodat ze Maaike vaak kon zien.

Eén jaar geleden waren Laura en Matthijs getrouwd aan de heerlijke Franse kust. Het was een prachtige bruiloft geweest met lekker weer en een prachtige locatie. Het was dan ook niet vreemd dat ze er vaak een paar keer per dag aan terug dacht. 

'Ik had alvast een cola voor je gehaald,' zei Celeste, die naast haar plofte.

'Dankjewel.' Ze stuurde Celeste een dankbare blik.

'No problemo.'

'Het komt aardig dichtbij nu,' Celeste keek naar haar buik.

'Ja, ik kan niet wachten tot die kleine er is,' reageerde ze.

'Het kan nu ieder moment gaan beginnen, hè!' herinnerde Maaike haar eraan.

'Ik hoop niet tijdens de wedstrijd,' gniffelde Laura.

'Dat zou wat zijn,' lachte Celeste. 'Wordt Matthijs van het veld gehaald, omdat zijn vrouw aan het bevallen is.'

'Het zou best kunnen, maar ik ga er niet vanuit.'

-

De laatste minuten van de blessuretijd gingen in.

Barcelona stond met slecht een magere 1-0 voor op de Duitse club. Het was een lastige wedstrijd, mede doordat de teams aan elkaar waren gewaagd en het Bayern tot nu toe was gelukt om bijna alle pogingen tot aanval te weten stoppen.

Na drie spannende minuten floot de scheidsrechter af.

Laura glimlachte. Barcelona had de Champions League gewoon gewonnen.

'Onze mannen hebben het geflikt!' Maaike gaf haar beste vriendin een high five.

'Wat zullen Matthijs en Donny blij zijn,' voorspelde Celeste.

'Sowieso. Ik denk dat die een glimlach op hun gezicht hebben die er de komende tijd niet vanaf zal gaan,' knikte ze.

'We are the champions, my friends
and we'll keep on fighting till the end.
We are the champions, we are the champions. No time for losers 'cause we are the champions of the world,' klonk er door het door het stadion en alle voetballers van Barcelona zongen luidkeels mee.

Door de gezichtsuitdrukking die de spelers van Bayern München op hun gezicht hadden, moest ze lachen. Het was natuurlijk ook heel zuur om te verliezen. 

Laura's gezicht betrok toen ze vreselijk pijn voelde in haar buik en die lang duurde ook. Na vier minuten kreeg ze het weer en ze wist het zeker: de weeën waren begonnen.

'Meiden, de weeën zijn begonnen,' kondigde ze aan.

-

Laura zuchtte en het zweet stond haar op haar voorhoofd. De baby was er bijna uit, maar ze was helemaal klaar met de bevalling. De persweeën waren afgelopen 45 minuten toegenomen qua pijn en ze wilde er gauw vanaf zijn.

'Gaat het, Lau?' Maaike keek medelevend haar aan.

'Ik denk dat ik weet dat ik geen kinderen wil als ik jou zo zie,' grinnikte Celeste.

Nadat de wedstrijd afgelopen was, hadden Maaike en Celeste haar vlug naar het AMC gebracht.

'Ik ben er, Lau,' Matthijs kwam de kamer binnen en pakte haar hand vast.

'Je kunt het. Nog even volhouden, schat. Denk aan onze prachtige dochter die zo meteen bij je zal zijn.'

Ze voelde de wee opkomen.

'Oké, mevrouw De Ligt, ik hoop voor u voor de laatste keer vandaag. En persen!' moedigde de verloskundige haar aan.

'Dit was inderdaad de laatst keer, mevrouw De Ligt,' knikte de verloskundige, nadat het meisje bij Laura was gelegd en ze volledig gecheckt was.

'Je hebt het goed gedaan, Lau.' Matthijs kuste haar.

'Wat is haar naam?' vroeg de verloskundige van het AMC.

'Emily,' zei Matthijs met een trotse glimlach. 'Emily de Ligt.'

Ze hield het kleine meisje dicht tegen haar aan. Wat was dit bijzonder. Tranen van geluk en blijdschap rolden over haar wangen.

'Welkom, Emily,' glimlachte de verloskundige.

'Zijn we te laat?' hoorde ze haar moeder vanuit de gang roepen, waarna ze haar vader met haar moeder in de rolstoel de kamer inkwamen. Jiska kwam als allerlaatste erachter aan.

Lisanne was niet hersteld van de dwarslaesie. Zo kon ze niet meer lopen en was ze zeer afhankelijk van anderen.

'Emily is net geboren,' antwoordde Matthijs.

'Emily, wat een mooie naam,' vond Peter.

'Hé, mam,' zei ze vrolijk en tegelijkertijd ook uitgeput. 

'Ik ben trots op je, schat.'

Laura glimlachte. De afgelopen jaren waren niet al te makkelijk geweest, maar elk dieptepunt was het begin van een prachtig hoogtepunt.

-

Zo, dit was de epiloog alweer! Ik zou het ook heel erg waarderen als je het dankwoord ook nog zou lezen! X