Heartache | JJK

Heartache ∞ 1

Tanıtım bölümünü okumadıysanız okumanızı tavsiye ederim. Bölümü daha iyi anlayabilirsiniz.

İyi okumalar.

1.Bölüm | Hafıza Kaybı

Gözlerim istemsizce açılırken, gözüme tutulan ışık kapama isteği uyandırdı. Bir insanın gözüne dosdoğru bir ışık tutma amacınız neydi ki?

Işık gözümden çekildiğinde gözlerimi bir süre kapattım. Açma cesaretini kendimde bulduğumda ise karşımda tanımadığım biri duruyordu. Aniden yanıma gelerek diz çöktü ve elimi tuttu.

"Kızım."

Ben onu tanımıyordum.

"Şimdi seninle ufak bir oyun oynayacağız. Sana resimleri göstereceğiz ve sende hatırlayıp, hatırlamadığını söyleyeceksin."

Başımı hafifçe yukarı aşağı sallarken hala ne olduğunu kavramaya çalışıyordum.

Adam öncelikle bana baş ucumdaki kadını gösterdi.

"Tanımıyorum."

Kadın derin bir iç çekerken elimi daha sıkıca tuttu. "Hatırlayacaksın canım." Gülümseyip kafasını adama geri döndürdü. Adam bu sefer bana birinin daha resmini gösterdi. Onu da tanımıyordum. Gösterdiği ondan sonraki kişileride. Hiçbirini hatırlamıyorum.

Adam yani doktor, annem olduğunu öğrendiğim kadınla birlikte dışarı çıktığında meraklı gözlerle etrafa bakındım. Temiz bir hastane odasıydı. Ama etraftaki şeylerle ilgili hiçbir fikrim yoktu.

Uzun süredir kimse gelip gitmediğinden canım sıkıldığı için ayağa kalktım. Odanın her yerine yeterince baktığımı düşünerek dışarı çıktım. Elim kırıktı ve alçı takılmıştı. Ayak bileğimde sargılar ile nasıl durduğumu merak ediyordum. Yüzümde birkaç yara bandı vardı ama tam olarak nasıl göründüğümü bilmiyordum. Büyük bir kaza atlatmışım.

Hastane kolidorunda yürürken karşıda ayna gördüm. Hızla ona doğru ilerlerken yüzümdeki yaraları çoktan görmüştüm bile. Kaşımda, dudağımın kenarında yara bandı, burnumda ve alnımda ise kabuk bağlayan yaralar vardı. Alnımdaki yara derindi. Uzunlamasına yanağıma doğru iniyordu. Ben yaralarıma bakarken arkamda beliren biri ile olduğum yerde sıçradım. Çocuğa baktığımda tanıdık geldiğini anlamıştım. Ama çıkaramıyordum. Uzun ve biraz iri yapılıydı. İri yapısı kesinlikle kaslarından olmalıydı. Yarım kollu bir tişört altına siyah bir pantalon giymiş ve oldukça yakışıklı gözüküyordu.

Çocuğu röntgenleme işin bittiyse git artık.

Dedi içimdeki ses.

Çocuğa başımla selam verip hızlıca odama doğru yürürken birden bir ses duydum. Birine sesleniyordu, sanırım.

"Jane!"

Odam neredeydi benim? Her yer aynı geliyordu. Kaybolmuş olamazdım değil mi?

Birden biri bileğimden tutup döndürdüğünde acıyla inledim. Yine aynı çocuk yüzüme bakıyordu. Ben ondan kısa olduğum için biraz başımı kaldırmak zorunda kalmıştım.

Biraz mi? Resmen başımı yukarı dikmiştim. Cidden boyum kaçtı benim?

"Sesleniyorum neden cevap vermiyorsun?"

Bana mı seslenmişti? Ben adımı dahi unutmuştum.

"Şey, ben.."

"Kızım! Neredeydin sen? Kayboldun sandım. Yüreğim ağzıma geliyordu."