Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 158

In toch wel een behoorlijke vaart was ik naar Amsterdam gereden waar ik nu de juiste straat in reed.
'Nicole' bonkte ik op de deur nadat ik ook de bel al had ingedrukt. Hoe dichterbij ik was gekomen, hoe naarder ik me ging voelen. Ik was toch bang dat er iets vreselijk mis was met haar.
'Wat kom je doen' vloog de deur ineens open.
'Jezus wat zie jij eruit' schrok ik behoorlijk van wat ik aantrof.
'Wat denk je, dat is jou schuld' stak ze haar vinger naar me uit.
'Nic' schudde ik mijn hoofd om haar te kalmeren.
'Ja wat wil je nou' ging ze juist alleen maar meer schreeuwen. 'Jij liet me barsten, stress is slecht voor een ongeboren kind. Je wist dat ik zo graag een kind wilde, zo graag en wat doe jij.
Je laat me alleen, je liet me gewoon stikken terwijl jij gelukkig zit te zijn met je o zo fijne gezin daar aan de andere kant van Nederland' ratelde ze maar door.
'Dat spijt me' wist ik niet wat ik anders moest zeggen.
'Deze miskraam is jou schuld, jij hebt dit kind nooit gewild' leken mijn woorden niet eens tot haar door te dringen. Zo kwaad was ze.
'Nu hoef je ook niet zielig te komen doen hoor klootzak' viel ze me nog net niet aan.
'Doe eens een beetje rustig' probeerde ik haar nogmaals te kalmeren. Maar het was echt tevergeefs. Ze was zo kwaad, en dan vooral op mij.
'Ik heb nooit gezegd dat ik het kind niet wilde' verweerde ik mezelf ook al luisterde ze toch niet.
'Oh nee, je wilde het niet eens erkennen' viel ze wederom tegen me uit.
'Dat is niet waar, dat zou ik niet doen, als ik het niet mocht zien. Nou moet je niet mijn woorden verdraaien' liet ik me dat niet in mijn schoenen schuiven.
'Donder toch op. Wat kom je hier überhaupt doen. Ik interesseer je toch helemaal niks meer. Ga lekker gezellig naar Eva' draafde ze maar door.
'Dat zal ik zeker doen. Doei Nicole' draaide ik me zo om. Als ze toch niet normaal tegen me kon praten dan zocht ze het maar mooi zelf uit. Alsof het allemaal alleen maar mijn schuld was, ze was er net zo goed zelf schuldig aan. Het was notabene haar eigen schuld dat ik weg ben gegaan, en dat ik baar berichtjes negeerde. Ze maakte me toch voor van alles en nog wat uit, en als het niet over mij ging dan moest Eva eraan geloven. Niet zo verwonderlijk dus dat ik haar berichtjes niet eens meer opende. Maar haar hele nummer blokkeren dan had ik toch weer niet gekund, voor het geval dat. We kregen tenslotte toch samen een kind. Kregen ja. Drong het langzaam tot me door.