Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 159

Pislink was ik dat Barry me hiervoor had laten komen. Ja ik had het graag geweten, maar deze uitbarsting van Nicole was echt veel te ver gegaan. Dat had ik echt niet verdiend.
'He Wolfs' was Lisa verrast me te zien toen ik de kantoortuin binnen stapte.
'He Lies' perste ik er een glimlach uit waarna ik meteen doorliep.
'Jou moet ik hebben' wees ik recht naar Barry die zich inmiddels omgedraaid had.
'Wolfs' stamelde hij blijkbaar nogal overvallen door het feit dat ik hier nu zo voor hem stond.
'Had je me niet effe kunnen waarschuwen. Of nog beter, had het gewoon door de telefoon gezegd' was ik echt kwaad op hem.
'Zullen we dat even ergens anders doen' ging hij me al voor naar één van de spreekkamers voordat ik nog erger tekeer zou gaan in het bijzijn van de rest van de collega's.
'Wat ben jij een eikel zeg dat je, je hiervoor laat gebruiken' gooide ik hem het volgde verwijt al voor zijn voeten.
'Ze was in paniek, zei dat jij haar berichtjes toch niet leest. Ze was helemaal overstuur' begon hij zich te verantwoorden.
'Ze vloog me bijna aan' maakte ik hem duidelijk dat het serieuze zaak was.
'Dat kon ik ook niet weten' hief hij verontschuldigend zijn armen in de lucht.
'Ik wilde haar alleen maar helpen' was zijn excuus.
'Ze was laaiend toen ik voor de deur stond. Het was allemaal mijn schuld' deelde ik hem mee hoe het gesprek ongeveer gegaan was.
'Sorry' schudde hij zijn hoofd. 'Maar ik vond het geen boodschap voor over de telefoon. En wist ik veel dat jij gelijk daarheen zou rijden' bood hij zijn verontschuldiging aan.
'De laatste keer dat ik haar zag was het nog een schoen die ik naar mijn hoofd kreeg, nu waren het haar handen man. Ze is helemaal gestoord' maakte ik hem duidelijk dat het echt niet goed met haar ging.
'Ze reageert zich op jou af, op wie moet ze het anders doen' nam hij het nog voor haar op ook.
'Waarom op mij. Het had allemaal niet zover hoeven komen he, als zij gewoon normaal gedaan had' was ik het er niet mee eens.
'Dat is ook wel zo, maar verplaats je eens in haar. Je maakt het uit, je gaat terug naar Eva, verhuizen jullie ook nog naar Maastricht, waar jullie een gelukkig gezin zijn met Stella, en zij zit hier, alleen' bleef hij bij zijn punt.
'Dan is het nog steeds haar eigen schuld, zij heeft me zelf weggejaagd' schudde ik wederom mijn hoofd. 'Heb je iets tegen Eva of zo' vond ik het maar niks dat hij het zo voor Nicole op bleef nemen.
'Nee. Maar ik vraag me gewoon af of je ook bij Nicole was weggegaan als je Eva niet weer tegen was gekomen' haalde hij zijn schouders op.
'Dat is een nutteloze vraag want dan waren een hele hoop dingen niet gebeurt' kon ik daar niks mee. 'Het gaat om het nu, en ik ben gelukkig in Maastricht, met Eva' deelde ik hem mee.
'Nicole was bang dat ze er alleen voor zou staan' was hij nog niet klaar.
'Dat is ook onzin, ik heb daar alleen mee gedreigd omdat zij dreigde dat ik het kind niet mocht zien' wees ik hem op de waarheid. 'Ik dacht dat je mijn vriend was' was ik teleurgesteld in hem.
'Sorry Wolfs' schudde hij schuldig zijn hoofd. 'Ik mis je gewoon. Je grappen, je slechte humeur' bekende hij.
'Ik mis jou toch ook. Maar het is niet het eind van de wereld he. Kom gewoon eens een weekend langs. We hebben kamers genoeg' sloeg ik mijn vriend op zijn schouder.
'Ja ja ik weet het. Sorry man' knikte hij instemmend.
'Wel doen he, ik moet er nu vandoor, files he' keek ik op de klok. Ik moest haast maken.
'Later Wolfs' was de lucht tussen ons gelukkig weer geklaard. Was er toch nog iets goed afgelopen vandaag.