The Painful Way

deel 3

Wat vooraf ging:
Ik begin met lezen en voordat ik klaar ben met de eerste zin laat ik de brief gauw op de grond vallen...
NEE YA ALLAH DIT KAN NIET?!!

Snel ren ik naar mijn telefoon om Safa te bellen. De tranen blijven maar door stromen. Dit kan niet waar zijn. Dit kan niet!! Trillend pak ik mijn telefoon en bel Safa op. "Heeeeyyyy laylaaah" neemt ze vrolijk op. "Hey kan ikk ehh snel storen" zeg ik ongemakkelijk na het horen van haar vrolijke stem. Ik wil haar leuke momenten niet afpakken maar ik heb niemand anders aan wie ik het kan vertellen. "Laylaaa gaat alles goed?? Wat is er gebeurd" vraagt ze bezorgd. "Eehhh.. ik k hh..eb off nee..laattt maarr" voordat ze iets zegt hang ik snikkend op. Ik kan en wil haar niet storen. Altijd kom ik met mijn problemen bij haar aan de deur, ik bedoel maar ik moet ook voor mezelf kunnen opkomen, toch?. Als zij op een dag niet meer is, wie staat dan achter mij?? Ja precies, niemand!!
Ik hoor mijn telefoon trillen en kijk op het scherm.
Een bericht van Safa:
Ik ben onderweg. Hou de deur voor mij open aub x
Zuchtend doe ik mijn telefoon weg en ga weer terug zitten op de bank.
Ik ben zoo blij met iemand als haar. Ze staat altijd voor me klaar, zelfs als ze aan de andere kant van de wereld is.
Ik raap de brief op van de grond en doe het op tafel.
Verder lezen durf ik niet.
Ik ben Bang... bang voor het feit dat dit mij weer gaat laten dalen, mij weer gaat laten staan op de plek waar ik begonnen was....
Soms heb ik het gevoel dat ik de top bijna bereikt heb, maar kennelijk is het verre van dat. Ik moet opnieuw beginnen bij het begin. Ik moet opnieuw beginnen bij de vreselijke herrineringen om verder te kunnen gaan. Het doet pijn.. echt ontzettend veel pijn om te weten dat ik toch ooit weer ga falen in dit leven. Maar ik moet onthouden dat dit voor even is en dat dit, wat ik allemaal mee maak, een test is. Het is om de zwakkelingen te bewijzen. Het is om jou en mij te bewijzen wat we aan kunnen. we moet strijden om het te halen, we moeten strijden om te laten zien dat we in ons leven wat te pakken hebben en niet opnieuw gaan falen...

"Geachte menneer Y. Erdani. Na het incident van afgelopen maand hebben wij besloten om samen met de BnI een nieuwe afspraak met u te maken. Aangezien veel van uw werknemers over ons hebben geklaagd gaan we er vanuit dat dit zo snel mogelijk opgelost moet zijn. Wij willen graag contact met u behouden blablablaaa" leest Safa de brief voor. "Oke what the hell bro dit kan niet. 1 je vader soorry maar is al een lange tijd dood 2 er staat geen afzender erop en 3 dit logo is van een bekende Belgische bedrijf. Dus hoe kan dit van zover hier komen zonder afzender" zegt ze bijna schreeuwend. Ooojah die bedrijf. Toen we altijd naar Belgie gingen zagen we de logo vaak voorbij komen. "Je hebt gelijk, wat moet ik nu doen Safa?? Watt?" zeg ik wanhopig. Opnieuw voel ik de tranen in mijn ogen prikken.
"Niet huilen lieverd, ik beloof je het komt goed en ik ga je daarbij helpen".

"Saf thanks dat je bent gekomen en nogmaals sorry dat ik je lastig viel wollah ik weet niet waar ik heen moet zonder je" zeg ik en geef haar een dikke smakkend op haar wang. "ik ben er altijd voor je. Wollah ik zou voor jou door het vuur gaan en kifesh je viel me lastig. Ik doe dit graag, ik kom toch ook altijd naar jou!?" Zegt ze en geeft me een knuffel. Ik hou haar strak vast en laat onbewust traantjes vallen. Zonder dat ik het door heb begin ik harder te snikken. Ze laat me even los kijkt me verdrietig aan. Ik zie dat zij ook tranen in haar ogen heeft . "Schat het komt goed. Jij en ik gaan hier door heen ja. We gaan niet opgeven we blijven strijden tot dat we zijn aangekomen. Ik weet ik ben niet van je famillie maar ik zie je als me zusje. Ik kan het gewoon niet verdragen dat jij nog steeds de pijn lijdt die ik ook heb. Ik haat het zooo erg als mensen mijn pijn voelen. Wollah Layla mijn hart scheurt keer op keer als ik je verdrietig zie, omdat ik weet hoeveel pijn het doet... Omdat ik weet dat jij dit niet verdienen hebt... Omdat ik weet dat jij veel afschuwelijke dingen hebt meegemaakt zonder dat je er zelf voor gekozen hebt, maar Layla we moeten doorgaan. Het is een pijnlijke weg, dat is waar en daar kunnen wij helaas vrijweinig aan doen. Het is zo voor ons geschreven en we moeten het beste van maken" zegt ze huilend en geeft me weer een knuffel. Door haar woorden begin ik nog harder te huilen. Ze heeft gelijk. Ik moet doorgaan, mijn verleden kan ik niet veranderen maar mijn toekomst ligt in mijn handen....