De Honger Spelen met een andere afloop

31~ Bijna

Noah probeert adem te blijven halen maar het gif snoert hem de mond. " het komt goed" fluister ik tegen hem. " waar je heen gaat ik het veilig" Moeizaam knikt hij. Dan richt hij zijn ogen naar de lucht en blaast zijn laatste adem teug uit. Er gaat een kanon af. " het is oke" zegt Jason om me te kalmeren. " Nee !!" roep ik hem bijna toen. " het is niet oke !. Wij zitten hier in een arena vol kinderen die allemaal terug naar huis wilden. Naar hun vrienden en familie. Ze hadden nog zo'n leven voor zich. Nog zoveel te doen. En dat wordt dit ons aan gedaan. Als ik dit overleef maak ik dat hele klote capitool kapot. HET KAN ME RUG OP" schreeuw ik half tegen Jason, half tegen de lucht. Ik barst in snikken uit en laat me af voeren door Jason. Op zijn rug heeft hij onze rugzak en die van Noah. Ik veeg met de zoom van mijnn mouw de tranen uit mijn gezicht. Ik wordt vooruit getrokken door Jason die mijn hand vast heeft gepakken. Ik heb mijn ogen nog steeds op Noah gericht, en ik kan hem ook niet loslaten. Ik laat me meetrekken door Jason en Noah verdwijnt uit het zicht. Het licht verduisterd en ik wordt door een poort doorgetrokken.

Ik ben nog maar net de poort door of een ijzige kou omringt mij. Ik laat Jason los en draai me om. De hoge bomen zijn bedekt met sneeuw. Ik veeg de tranen uit mijn gezicht en wordt betovert door het mooie sneeuwland schap. Op het gras ligt bevoren dauw. In de verte zie ik een sneeuwkonijn lopen. Een hoge berg werpt een griezelige, donker gloed over de bomen. Ik duw een tak aan de kant. De tak zwiept terug en ik krijg een hap sneeuw in mijn gezicht. Ik krijg een leuk idee. Ik hurk en maak een bolletje sneeuw. Ik richt op Jason' achterhoofd en richt. Ik gooi en de sneeuwbal klapt tegen zijn rug. Verschrikt draait hij zich om. Hij trekt een lacherige wraak blik en graait ook sneeuw van de grond.Nog voordat ik het weet suist er een sneeuwbal in mijn gezicht. Ik draai mijn drietand op mijn rug een klik hem vast. Ik duik in een kuil en begin sneeuwballen te produceren. Ik gooi de sneeuwballen zo goed ik kan en probeer te gelijkertijd de sneeuwballen van Jason te ontwijken. Lachend rennen we achter elkaar terwijl we steeds maar sneeuw van de grond af blijven graaien. Grinnikend houd ik rust bij een boom. Jason komt naast me staan en laat wat sneeuw uit zijn capuchon. Ik geef hem een zet en loop verder. Met een hupspasje haalt hij me in en gaat omgedraaid voor me lopen. Hij stopt en ik loop tegen hem op. Hij pakt mijn schouders vast en duwt me een stukje naar achter. Ik kijk in zijn ogen. " wat er ook gebeurt, ik hou van je en ik blijf voor altijd bij je" Hij drukt een kus op mijn lippen en laat me los. Ik ga naast hem staan en we lopen verder. We lopen het besneeuwden bos uit en komen op een grote open vlakte uit. Langs de rand staan kleine lage struikjes die ook bedekt met een klein laagje ijzel. We lopen de vlakte op. Mijn voeten glibberen over de grond. Èèn verkeerde stap en ik glij uit. Mijn voeten schoten weg van de grond en ik kwam met een bons op de krakende vloer terecht. Roerloos blijf ik zitten en luister naar het gekraak. Er ontstaat een scheur in de grond onder me en ik weet waar ik op zit. "ijs !!!" gil ik naar Jason. Ik spring op en ren weg. Achter me hoor ik het ijs snel breken. Ijskoude waterdruppels komen op mijn gezicht en geven me een koud gevoel van binnen. Ik ren zo hard ik kan achter Jason aan tereijl ik nauwelijks grip heb op het bevroren water. Ik kijk onder mijn voeten en zie de scheuren mij in halen. Jason nadert de vaste grond en neemt de laatste paar meters op een sprong. Hij springt en beland op de kant. Ik was er bijna. Maar net te laat.