Luna Park

~30~ | Κατάληψη |

Γεια σας αγαπημένα μου μωρά!
Δεν είμαι η Zoe Pre, αλλά καλώς ήρθατε στην ιστορία μου;

Ήθελα και intro, μην χάσω...

Λοιπόν, ακούστε γιατί σας βασανίζω: αύριο έχουμε ΤΟ χειρότερο πρόγραμμα και απλά για υποστήριξη θέλω χαζοχαρούμενα comments. Βασικά γράψτε λάθος.
Θέλω σχόλια και ας είναι το κεφάλαιο λίγο ξενερουά.

Τέλος.

Όνειρα γλυκά και καληνύχτα αν το βλέπεις αυτό βράδυ... 💖

~~~

"

Είστε;" Είπε ο Γρηγόρης και όλοι κάναν σαν τα χαζά. Γύρισα κυκλικά τα μάτια μου. Εδώ και μια ώρα τα ηλίθια προσπαθούν να βρουν "καλούς" λόγους για να κάνουμε μια ηλίθια κατάληψη μιας που βαριούνται να διαβάσουν.

Για αυτό είναι στο Λύκειο τουλάχιστον πέντε χρόνια.

Βέβαια, μόνο χαζοί λόγοι έχουν ακουστεί και εγώ με τον Μάνο προσπαθούμε να μην χυδούμε στα πατώματα από τα γέλια. Εγώ το ελέγχω κάπως, αλλά ο Μανώλης είναι κατακόκκινος και σε λίγο θα αρχίζει να δακρύζει. Μόνο μην συμβεί καμία ζημιά στα μάτια του...

"Γιατί δεν βάζετε ένα φυτό να γράψει τους λόγους για την κατάληψη; Προφανέστατα, εσείς δεν το έχετε". Ξαφνικά διακόπτει τον ειρμό όλων που στ'αλήθεια σκεφτόντουσαν λόγους για να γράψουν ως δικαιολογίες για τους κάδους στις πόρτες και την κόλλα σε όλες την κλειδαριές."Και αν μας μαρτυρήσει;" Ρωτάει ένας εκεί πέρα. "Θα το κανονίσω εγώ". Λέει και τον κοιτάω.

Μην. Το. Κάνεις.

[...]

"Φίλε, είσαι σοβαρός;" Ρωτάω έξαλλος.
"Αν σε ανακαλύψουν την γάμησ**! Δεν είσαι με τα καλά σου!" Σχολιάζω την κατάσταση και αυτός χαμογελάει.

Τα εγκεφαλικά κύτταρα του κάηκαν...

"Θέλω να με πιάσουν!" Λέει και δοκιμάζει ένα σπρέι γκράφιτι σε ένα χαρτί. "Γιατί;" Έχε γεια βρυσούλες μαζί του. "Πρέπει να δουλέψω". Μου λέει χωρίς να με κοιτάζει. "Και ξαναρωτάω, γιατί;" Τον ρωτάω και του γυρίζω το γαμημέ** πρόσωπο του ώστε να με κοιτάει. Που το κάνει, έντονα, σαν να θέλει να μου πει ένα μήνυμα. Τον κοιτάω εξεταστικά για να καταλάβω τι τον απασχολεί. "Ααα..." Κάνω μόλις καταλαβαίνω τι τον απασχολεί και γιατί είναι σαν να του σκότωσαν την μάνα.

Κακό παράδειγμα για την ψυχούλα μου.

"Και πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι θα σε βάλουν να πληρώσεις την ζημιά άντι να σε αποβάλλουν;" Του υπενθυμίζω μια σχετικά μικρή λεπτομέρεια. "Έχω μελετήσει το έγκλημα". Μου λέει με κέφι, για πρώτη φορά ύστερα από καιρό, και μου κλείνει το μάτι.

"Ωραία. Αλλά γιατί πιστεύεις ότι οι γονείς σου δεν τα βάζουν πέρα;" Ο Μανώλης με αυτή μου την ερώτηση με αγριοκοιτάζει. "ΕΠΕΙΔΗ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΝ ΣΤΡΙΠΤΙΖΟΥ!" Φωνάζει και ρίχνει κάτω το σπρέι. Ίσως τελικά να μην ήθελα να ξέρω την απάντηση.

Mην το κάνεις εικόνα.
Μην το κάνεις εικόνα.
Mην το κάνεις εικόνα.
Mην το κάνεις εικόνα.
Mην το κάνεις εικόνα.
Mην το κάνεις εικόνα.

Ο Μανώλης αναπνέει βαριά. Δεν του αρέσει να μου φωνάζει, θεωρούσε από μικρό πως τον είχα για είδωλο για αυτό φρόντιζε να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος, ώστε να κάνω και εγώ το ίδιο. Βάζει τα δάκτυλα του στα μαλλιά του. Εγώ μένω να τον κοιτάζω, ξέρω πολύ καλά πως όταν είναι αναστατωμένος, θα πρέπει να περιμένω λίγο.

Κάθεται κάτω και κοιτάει τον απέναντι τοίχο. Τον πλησιάζω και κάθομαι κάτω. "Τους άκουσα να μιλάνε. Μιλούσαν τόσο ψιθυριστά μόνο και μόνο να μην το ακούσω, αλλά το έκανα και το μετάνιωσα. Φυσικά και ο μπαμπάς δεν δέχτηκε να δουλέψει εκεί. Αλλά δεν μου αρέσει που υπάρχει σαν πιθανότητα". Μου αποκαλύπτει και κλείνει σφιχτά τα μάτια του.

Σηκώνεται και πιάνει το σπρέι. Σηκώνομαι μαζί του και τον αγκαλιάζω.

"Αυτό είναι άβολο". Σχολιάζει μετά από λίγο, αλλά δεν έχουμε απομακρυνθεί ακόμα. "Όντως. Έχω συνηθίσει να αγκαλιάζω την Βενετία και τώρα με σένα είναι τόσο παράξενο". Συμφωνώ με την άποψη του. "Εγώ έχω και μια χ μυϊκή μάζα βέβαια, το κορίτσι σου είναι λίγο πετσί με κόκαλα". Απαντάει και τον κοιτάω εχθρικά. "Μια χαρά είναι". Λέω σαν παιδάκι. "Πόσο καιρό έχουμε να αγκαλιάσουμε;" Ρωτάω και προσπαθώ να βρω μέρος να βάλω τα χέρια μου. "Από, ξέρεις, της μητέρας σου". Μου λέει χωρίς να θέλει να πει την λέξη.

"Συνήθως κάνουμε τo γνωστό bro-hug". Τον ενημερώνω και νιώθω το κεφάλι του να γνέφει. "Ας κάνουμε μια υπόσχεση: να μην ξαναγκαλιαστούμε έτσι, παρά μόνο σε μεγάλες ανάγκες". Προτείνει όσο απομακρυνόμαστε και μου δίνει το χέρι. "Σύμφωνοι". Απαντάω.