«Και τώρα τι κατάλαβες που τον απείλησες και του μάτωσες τη μύτη;» ρώτησα φανερά εκνευρισμένη. Εκείνος με κοίταξε με χαμόγελο και με προσπέρασε μπαίνοντας στο σχολείο και αφήνοντας πίσω του τον χτυπημένο Dean.Μα πώς μπορεί να χαμογελάει;
«Όποιος τολμάει να πειράξει το κοριτσάκι μου αυτά παθαίνει» είπε, όταν πλέον είχα φτάσει δίπλα του και τον κοιτούσα με θυμό. Το ζεστό του χέρι ακούμπησε απαλά το μάγουλό μου δίνοντας την εντολή στα χαρακτηριστικά του προσώπου μου να ηρεμήσουν.
«Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι δεν μου έκανε και κάτι φοβερό. Απλώς μου την έπεσε και μπορούσα να τον κανονίσω εγώ αν ξέφευγε το πράγμα. Δεν μπορείς να με σώζεις κάθε φορά» έσκυψα το κεφάλι μου. Ίσως δεν έπρεπε να το συνεχίσω. Δεν μπορώ να κάνω ξανά αυτή τη συζήτηση. Ξέρω πολύ καλά πως δεν θα καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα. Ωστόσο, θεωρώ πως δεν μπορώ να την αποφύγω.
«Ant, θα προσπαθώ να βρίσκομαι εκεί για να σε σώζω κάθε φορά. Όσο κι αν εσύ προσπαθείς να το αλλάξεις αυτό. Τα έχουμε πει. Πρέπει να είμαι δίπλα σου να σε προστατεύω από τις εκρήξεις θυμού σου. Δεν μπορώ να σε αφήσω να μπλέξεις ξανά» πάντα αυτό λέει και ας γνωρίζει ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο.
«Stephan, το να με εμποδίζεις να μπλέξω με αυτό τον τρόπο, δεν είναι λύση. Έχεις πάρει ήδη δύο φορές αποβολή για χτυπήματα. Θα μπλέξεις χειρότερα από εμένα εάν συνεχίσεις έτσι. Και δεν θέλω να φύγεις από εδώ» ίσως τα λόγια μου ίσως ήταν απότομα, αλλά δεν θέλω να τον αποβάλλουν και από το σχολείο εξαιτίας μου, ούτε να αποκτήσει περισσότερους μπελάδες απ'όσους ήδη έχει.
«Anthonette είσαι η καλύτερη φίλη μου, νιώθω ότι έχω την ανάγκη να σε προστατεύω. Και μην ανησυχείς για εμένα. Ακόμη και να φύγω θα βρω τρόπο να είμαι κοντά σου, το ξέρεις αυτό» είπε γλυκά ενώ τα μάτια του έλαμπαν. Πρώτη φορά μου μιλάει έτσι. Τόσο τρυφερά. Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω άβολα επειδή γνωριζόμαστε τόσα χρόνια, αλλά ας υποθέσουμε πως όλα αυτά που λέει τα εννοεί με φιλικό τρόπο.
VOUS LISEZ
Suicide Game |✔ {Υπό Διόρθωση}
Fiction généraleCopyright ⓒ 2018 ~ Winner of WFFM awards 2018