Just A Mask (Dutch)

The Two Sides Of One Story...

heey peepz,

het derde hoofdstuk xD mieeeeep :D de naam die erboven staat is vanuit wiens oogpunt het geschreven is.... dat was het zo'n beetje xD

ByeBye!X

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jochem/Ethan:

Ik opende de deur en liep naar binnen, opeens viel een meisje met haar hoofd op de tafel. Twee andere meisjes, ik gok haar vriendinnen, sprongen op en grepen haar vast. Ik keek naar haar gezicht en zelf schrok ik ook. Ik kende haar, zij was het, zij die mijn hart had gebroken. Zij die zonder ook maar iets te zeggen uit mijn leven was verdwenen. Zij, die mijn leven tot een hel had gemaakt. Haar vriendinnen pakte haar op en namen haar mee het lokaal uit. Ik ging zitten en de les begon, natuurlijk probeerde mensen mijn aandacht te trekken of een praatje met me te maken. Maar mijn hoofd zat te vol. Te vol met de gedachte aan haar, een scheve grijns verscheen op mijn gezicht. Ik wist hoe dit verder zou gaan. Zij had mijn leven verwoest en ik, ik zou beginnen aan dat van haar. Ik had het plan al uitgedacht voordat de bel ging om te melden dat de les was afgelopen. Dit, dit spelletje was nog niet voorbij! De rest van de dag heeft ze me ontlopen, steeds liep ze de andere kant op, keek ze de andere kant op en deed ze iets anders dan ik. Stiekem kon ik er wel om lachen, het was zo triest dat ze dacht dat ze me hiermee kon stoppen. Dat ze dacht dat ik me hierdoor op andere gedachte liet brengen, integendeel ik werd hierdoor alleen maar vastberadener. Vanmiddag na school, dan zou ik mijn plan uitvoeren. Ik fietste naar huis en toen kwam ik haar tegen, alleen. Ik bedacht me geen moment en deed me voor als een vriendelijk iemand. Hou je vrienden dicht bij, maar je vijanden nog dichter. Als ik eenmaal wist wat haar het meeste plezier gaf in het leven zou ik het kunnen vernietigen. Het gesprek verliep goed, ze had niks door. Of ze liet niet merken dat ze iets door had. Na een tijdje waagde ik het erop en riep ‘heb ik jou niet ergens eerder gezien?’ maar ze draaide haar hoofd weg en deed net alsof ze niks hoorde. Deze reactie had ik al verwacht en een glimlach speelde op mijn lippen. Ik fietste het steegje in dat naar mijn huis leidde en ik stapte af.

Ik had wat nodig uit de supermarkt, mijn ouders werkte tot laat dus ik moest weer eens voor mijn eigen eten zorgen. Ik stapte op mijn fiets en fietste zonder na te denken weg. Tot ik opeens een steentje tegen me aanvoelde komen. ‘Hé kijk ff uit ofzo!’ ik keek in de richting waar het steentje vandaan kwam en daar zag  ik Bloem staan. Ze keek niet erg vrolijk dus ik besloot als redder in nood op te treden om zo nog meer van haar vertrouwen te winnen. Ik vroeg of ze mee kwam naar mijn huis, want als ze daar was moest ze wel met me praten. Maar net voordat ze antwoord kon geven kwam er een auto de straat in gereden en ze keek op. Een kleine glimlach brak door op haar gezicht. De auto stopte en er stapte iemand uit, de vrouw die uitgestapt was liep naar de deur. En ik zei gedag, Bloem rende naar de vrouw toe en vertelde wat er aan de hand was. ik denk dat het haar pleegouders of haar verzorgster is. Aangezien ze niet bij haar moeder woont, want ik wist nog steeds hoe haar moeder eruit ziet. Ik heb haar dan al tijden niet gezien, maar ik heb een goed geheugen. Ik stapte op mijn fiets en reed weg.

Ik zat thuis op de bank met een bord spaghetti. Het smaakte niet heel slecht. Ik bedacht me dat ik mijn huiswerk nog moest maken en ik pakte mijn spullen. Ik plofte op een stoel neer en begon er aan. Na een uur hard werken was ik eindelijk klaar. Ik legde mijn spullen weg en keek op de klok. Half tien, ik kon nog wel een halfuurtje tv kijken voordat ik naar bed ging. Opeens bedacht ik me dat ik Bloem’s nummer nog had, zou ze… nog steeds hetzelfde nummer hebben? Dat kon toch bijna niet! Hij kon het proberen…   

Bloem:

Ik draaide me om en liep richting mijn kluisje, de dag was echt vermoeiend! Ik HAAT geschiedenis, en vooral als het een blokuur is. Ik zuchtte diep opende mijn kluisje en keek in de spiegel die in de binnenkant hing. Ik haalde de uitgelopen mascara onder mijn ogen weg en opeens zag ik iemand achter me langslopen. Ik herkende het gezicht een draaide me om. ik bekeek de jongen eens goed, hij had dezelfde lengte, dezelfde haarkleur, hetzelfde kapsel en de zelfde manier van lopen. Het kon gewoon niet dat hij het niet was. maar Aleyna zei dat hij Ethan heette, dus schudde ik mijn hoofd en stopte de rest van mijn boeken in mijn tas. Ik had een extra uur muziek gehad dus Jasmine was al weg. ik liep naar mijn fiets en haalde hem van slot, ik dumpte mijn tas zonder voorzichtig te zijn in mijn kratje en haalde hem van de standaard. Ik sprong erop en reed weg, ik had wind mee. Als ik opschoot was ik binnen een kwartiertje thuis, kon ik mijn wiskunde en Duits huiswerk maken en dan kon ik nog even tv kijken. Met die gedachte schoot het fietsen lekker op, totdat ik opeens een oh zo bekende stem naast me hoorde. ‘heey’ zei de jongen die volgens Aleyna Ethan heette ‘ken ik jou niet ergens van?’ ik lachte en antwoordde. ‘ja inderdaad, ik zit in je klas. Ik was dat meisje dat flauwviel.’ Hij lachte en vroeg hoe het met me ging. We praatte nog een tijdje en ik kwam erachter dat hij bij mij in de buurt woonde. Toch, toch vertrouwde ik hem niet helemaal. Hij leek téveel op Jochem. Jochem, mijn ex-vriendje. Jochem, de persoon die ik zo wanhopig  probeerde te vergeten. Net voordat hij afsloeg riep hij nog ‘heb ik jou niet ergens eerder gezien?’ ik draaide mijn hoofd weg en deed alsof ik hem niet had gehoord. Toen ik zeker wist dat hij niet meer keek, draaide ik mijn hoofd weer en ik zag hem nog net verdwijnen in een steegje. Ik zuchtte en ik weet niet waarom, maar de laatste tijd was ik echt veel aan het zuchten. Misschien werd ik wel depressief, en wie wil er nou iets met een depressief iemand! En dan werd ik nog depressiever en dan sterf ik alleen met 21 katten! Ik probeerde de gedachte uit mijn hoofd te zetten. Maar toch, toch moest ik lachen bij de gedachte aan mezelf als oude vrouw met 21 katten. Ik sloeg rechtsaf en kwam in mijn straat, ik zette mijn fiets voor de deur en deed hem op slot. Ik stak de sleutel in het slot en probeerde hem open te draaien. Ik probeerde het, maar aangezien ik de verkeerde sleutel had lukte het niet. Ik probeerde de sleutel eruit te halen, maar het lot was me niet goedgezind. Want natuurlijk, dat moest mij weer gebeuren, brak de sleutel af en kon ik dus  niet meer naar binnen. Ik kon niet meer via de poort aangezien die sleutel was afgebroken en ik kon de deur niet openmaken aangezien daar de afgebroken sleutel in zat. Alles zat me tegen, eerst die ontmoeting met die jongen die zo op Jochem leek en nu dit! Ik ging op het stoepje zitten en wachtte totdat mijn moeder thuis kwam. Ik bedacht me dat ik beter iets nuttigs kon gaan doen dus pakte ik mijn wiskunde boek uit mijn tas en begon te werken. Na drie sommen was ik het helemaal zat. Ik gooide mijn boek in mijn tas en trapte gefrustreerd tegen een steentje. Ik lette niet op en opeens hoorde ik iemand iets roepen. ‘Hé kijk ff uit ofzo!’ Ik keek op, en voor de tweede keer vandaag begonnen er vlekken voor mijn ogen te dansen. Alles draaide en de jongen stapte af.’gaat het wel? Het was niet mijn bedoeling om je zo te laten schrikken.’ Zei hij met een verlegen glimlach. Ik keek op en ik keek recht in de ogen van Jochem, ik bedoel Ethan, of wie hij dan ook mocht zijn. hij zei ‘heey….. bloem toch?’ ik knikte. ‘gaat het wel met je? Je ziet er een beetje ongelukkig uit.’ En hij knipoogde. Ik lachte zachtjes en vertelde wat er gebeurt was. ‘oh, dat is niet erg handig…. Je kunt wel even met mij mee?’ ik stond net op het punt om antwoord te geven, toen de auto van mijn moeder de straat in reed. ‘Oh, zo te zien is het al niet meer nodig.’ Zei hij toen mijn pleegmoeder uitstapte. Mijn pleegmoeder glimlachte beleefd naar Ethan, of Jochem, of wie het dan ook is. En ze liep naar de deur. ‘Doei, tot morgen!’ riep ik nog naar hem en ik liep naar de deur. ‘mam er is een klein probleempje waardoor we deze deur niet kunnen gebruiken, en dat is meteen ook de reden waarom ik nog niet binnen ben.’ Mijn pleegmoeder keek me raar aan en ik legde het hele verhaal uit. Ze keek me aan met een blik die zegt, Bloem! Hoe kun je toch weer zo verschrikkelijk onhandig zijn. dit kost ons allemaal weer geld en dat geld hadden we beter kunnen gebruiken voor de studie van je broer en die van jou! Ja mensen, mijn pleegmoeder kan veel zeggen met maar één blik. Ze zuchtte diep en liep naar de poort, misschien had ik al dat gezucht wel van haar geërfd. Oh wacht het is mijn pleegmoeder, ik kan niks van haar erven, dan heb ik het vast van haar ovérgenomen. Ik liep ook naar de poort, terwijl ik mijn tas achter me aansleepte. Waarom! Wie heeft ooit bedacht dat je op de middelbare school een zware tas hoort te hebben? Die mensen zouden ze samen met de mensen die het geluid van de wekker hebben bedacht moeten wegstoppen in de duisterste plekjes op aarde en ze zouden de sleutel weg moeten gooien. Zodat wij tieners en fijn leven kunnen leiden zonder die rotgeluiden van wekkers en zware tassen. Ik zou een politieke partij op moeten richtten. Ik heb nog duizenden andere van deze geniale plannen! Ik smeet mijn tas in een hoekje en ging aan tafel zitten. ‘Thee?’ vroeg mijn pleegmoeder. ‘ja lekker, met suiker graag’ antwoordde ik. We dronken onze thee en aten koekjes, mijn pleegmoeder vroeg hoe mijn dag was geweest en we kletsen over van alles en nog wat. Weetje, ik ben echt blij dat ik zo’n lieve pleegmoeder heb. ik had ook in een pleeggezin kunnen zitten met een oude vrouw en 21 katten en dat ik dan het huisslaafje was. en dat ik dan haar oude gerimpelde voeten in zou moeten wrijven met zalf omdat ze schraal waren en allemaal van dat soort taakjes. Een rilling trok over mijn rug bij die gedachte en ik stopte de gedachte weg. mijn pleegmoeder stond op en gaf me nog een koekje. ‘Hier omdat je nog moet groeien.’ Zei ze. Ik, die nog moest groeien dat was echt de grootste grap ooit! Ze stond op en liep naar haar werkkamer. Ik hoorde de deur dichtslaan en een paar minuten hoorde ik haar druk praten aan de telefoon. Ik bleef nog even zitten maar toen bedacht ik me dat ik nog drie opdrachten van Duits moest maken en stond met moeite op. Ik liep naar mijn tas en haalde Duits eruit. Wiskunde zou ik morgen wel overschrijven van Jasmine ik was echt te moe om dat nog te doen. Opeens zag ik een smsje van een onbekend nummer. Fleur. Het eerste woord van het smsje. Het zei me genoeg…..     

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

PAMPAMPAMPAAAAAM! Wat zou het haar zeggen? misschien mensen vinden jullie het nog een beetje vaag op dit moment.... dat kan ik begrijpen maar wees niet ongerust! later in het verhaal valt alles op z'n plek!

ByeBye!X