Bad influence (voltooid)

Ziekenhuis bezoek

Het is twee uur later en Dennis is net vertrokken. Ik heb gezegd dat ik nog even bij Kane bleef we hebben nog al wat bij te praten.

Het is ongemakkelijk stil tussen ons. Ik kijk naar Kane. Zijn gezicht is op wat gedeeltes op gezwollen en hij heeft wat wonden.

'Je zei op school dat je van mij hield. Meende je dat?' Zegt hij om de stilte te verbreken. Heb ik dat gezegd?

'Toen ik op de grond lag bewusteloos. Ik kon alles horen. Hoe je in mijn oor fluisterde dat alles goed kwam, je van mij hield en ik je.... je niet weer in de steek mocht laten' bij dat laatste zie ik de emotie in zijn ogen.

'Ik meende dat ook Kane' zeg ik en ga bij zijn voeteneind op zijn bed zitten.

'Waarom ben je dan met Guido gegaan?' Vraagt hij op een kalme toon.
'Omdat... ik dacht dat je nooit meer terug zou keren dat stond in je brief' zeg ik en kijkt naar de grond.

'Babe kijk naar mij als je praat' zegt hij. Ik doe wat hij zegt. Een traan rolt over mijn wang gevolgd door meerdere. 'Kom hier' zegt hij en schuift wat op.

Ik ga naast hem liggen en hij opent zijn armen waar ik mij in laat vallen. 'Ik heb dit gemist' fluistert hij en gaat met zijn hand door mijn haar.

Op zijn manier, de manier die ik het fijnste vind.

'Vind je Guido echt.... leuk?' Vraagt hij. Ik denk na. Ik vind hem wel leuk maar minder leuk dan Kane.

De chemie die ik en Kane hebben is heel erg anders. Het voelt alsof het zo hoort te zijn. Alsof het altijd al zo is geweest.

'Ik weet het echt niet op dit moment kane' antwoord ik eerlijk. 'Ik dacht van wel maar sinds jij terug bent... komen alle gevoelens van vorige maanden weer terug' zeg ik zuchtend.

Mijn telefoon gaat af. Het is Guido. Ik moet hem opnemen ik kan hem niet eeuwig blijven negeren. Kane zit wie het is en kijkt mij moeilijk aan.

'Kane... ik kan hem niet blijven negeren geef mij twee minuten' zeg ik en loop de gang op.

'Hey..' zeg ik zacht. Ik hoor aan de andere kant van de lijn een zucht van opluchting.

'Ik dacht dat je nooit meer tegen mij zou gaan praten' klinkt zijn stem door de telefoon.

'Wat wil je Guido?' Vraag ik iets onaardig.

'Ik wil graag praten uitleggen waarom ik zo reageerde. Waar ben je? Dan kan ik naar je toe komen'

Ik slik. 'In het ziekenhuis.... bij kane'

Het blijft stil aan de andere kant van de lijn.

'Oke ik weet genoeg' zegt hij en hangt op.

Op dit moment maakt het mij helemaal niet uit. Ik praat eindelijk weer met Kane en dat is het gene wat mij gelukkig maakt.

Ik loop terug de kamer in en Kane is er niet meer. 'Kane?' Vraag ik wanhopig door de kamer heen. Ik krijg geen antwoord. 'Kane?' Roep ik nog een keer.

Dan komt hij in enkel zijn boxershort de kamer ingelopen. 'Ik was even mij aan het omkleden dat ziekenhuis kleed daar ga ik echt niet in lopen' zegt hij lachend.

Mijn hart vind weer rust. 'Ik dacht ehhh' stotter ik. 'Je dacht dat ik alweer weg was gegaan zeg het maar eerlijk' zegt hij en gaat weer op zijn bed zitten.

Schuldig knik ik ja. 'Het is niet gek dat je dat denkt hoor. Je vertrouwen in mij is geschonden en dat is mijn schuld. Geloof mij alsjeblieft ik beloof dat ik er alles aan ga doen om dit gevoel bij je te veranderen. Ik hou van jou Eva en ik weet niet anders dat wij bij elkaar horen'

Ik wil alles geloven wat hij zojuist heeft gezegd maar mijn hart laat het niet toe. 'Beloven is een groot woord Kane..' antwoord ik.

Hij slaat zijn ogen neer 'dat weet ik maar ik durf deze belofte aan jou te gaan maken. Met heel mijn hart'

Onze ogen ontmoeten elkaar en voor ik het weet heeft hij zijn lippen op de mijne gedrukt.

Onze tongen spelen een vurig spel en ik wil meer. Mijn hand glijd langs zijn boxershort maar hij grijpt mijn pols vast.

'Hoe graag ik het ook wil Eef. Het gaat hier niet er kan elk moment een zuster komen binnen gelopen' zegt hij lachend. Ik zucht en ga weer geïrriteerd terug op plaats zitten.

Hij pakt mijn hand. 'Hé ik beloof je dat als ik uit dit ziekenhuis ben het eerste wat we gaan doen dat is' hij knipoogt. Ik voel dat ik begin te blozen.

'Rustig aan jij tijger' zegt ik lachend. 'Moet jij zeggen jij neemt mij hier bijna ter plekke' we moeten beide lachen.

Ik heb dit gemist. Het gevoel van ons.