Next to Earth - Ayame || Onder constructie

11. Ayame - Wie?

Daar lag ik dan. Het had de man geen enkele moeite gekost om me op het altaar te krijgen en mijn armen en benen vast te binden. Ontsnappen had ik inmiddels ook al opgegeven. De banden zaten zo strak, om mijn enkels en polsen heen, dat ik geen kant op kon. Het harde, koude steen drukte in mijn rug en er zat een kiezeltje los, die ongemakkelijk prikte in mijn schouderblad. Ik bracht mijn hoofd omhoog, maar er was niet veel te zien. De Krûldjæn stonden nog steeds in een cirkel om het altaar heen. De grootste van het stel was waarschijnlijk weer naar het hoofd van het altaar verdwenen. Aangezien ik hem niet kon zien. De enige die ik nog goed kon zien, vanaf de positie waarin ik me verkeerde, was Luken. Die trouwens ongemakkelijk dichtbij stond. Alsof hij nog niet een volledige Krûldjæn was geworden. Hij leek zich bewust van mijn aanwezigheid, maar dat was dan ook het enige.

~

Gesis vulde mijn oren. Luken was dichterbij gekomen en stond nu bij mijn hoofd. Heel even leek het net alsof ik zijn magere gezicht kon zien doorschemeren in het duister. Maar al snel gaf ik het op en besloot dat ik nu al waanbeelden begon te zien. Nog steeds sissend, boog de Krûldjæn, Luken, zich kort over me heen. Alvorens weer omhoog te komen en een magere hand op te tillen. Zonder dat ik wat er aan kon doen. Gleden lange zwarte vingers mer gigantische nagels, langs mijn wang. Er ging een rilling door mijn lijf en ik probeerde me tevergeefs weg te draaien.

Het volgende moment, boorde een vinger zich tegen mijn slaap en ik voelde een scherpe pijnscheut door mijn hersenpan schieten. Er werd nog meer gesist, maar ik kon er geen woord van verstaan. Na nog een laatste onbegrijpelijk sis, stapte de Krûldjæn naar achter en verdween buiten mijn gezichtsveld. Ik ademde uit, toen ik me realiseerde dat ik deze had ingehouden. Natuurlijk had ik ook weer hoofdpijn. Opnieuw diep inademend, wachtte ik af. Er gebeurde een hele tijd niets. Totdat er iets ineens begon te branden.

~

Het begon bij mijn tenen. Net alsof iemand een aansteker bij je tenen hield, maar je niet weg kon. De pijn werd langzaam steeds erger en begon langzaam omhoog te kruipen. Tegen de tijd dat het mijn buik had bereikt, ging ik kapot van de pijn. Zo koppig als ik was, en ben, deed ik er alles aan om geen geluid te maken. Inmiddels had ik daardoor wel de binnenkant van mijn wangen kapot gebeten. Dit om er maar voor te zorgen dat ik stil bleef. Ik wilde ze het niet gewoon gunnen. Wat er ook zou gebeuren. Het plezier van de uiting van mijn pijn, gunde ik ze niet.

Het vuur kroop verder. Ondertussen werd het gesis ook luider. Net zoals eerder bij Luken was gebeurd, begon het gesis steeds duidelijker te worden, tot het net leek alsof er zinnen gevormd werden. Ook de pijn werd nog steeds erger, maar ik probeerde me wanhopig op andere dingen te focussen. Luisterend naar het gesis, om te zien of ik iets kon ontdekken. Ik wist nog dat zodra er gezongen zou worden, ik niet lang meer had.

Nog steeds kroop het vuur verder. Het had nu bijna mijn schouders bereikt. De pijn was haast ondragelijk geworden en om het niet uit te schreeuwen, beet ik nog eenmaal op mijn wang en klemde deze vast. De smaak van bloed was inmiddels overal en maakte me ook nog is misselijk. Hoe koppig ik ook was. Dit ging ik niet volhouden. Het vuur had ondertussen mijn nek overbrugd en ik maakte een klein, gedempt geluidje. Het gesis ging door, eindeloos, alsof er geen einde aan kwam. Nu leek het ook langer te duren voordat het vuur verder kroop. Net alsof het vuur er alles aan deed om mijn lijdensweg maar te vergroten. In een hopeloze poging, probeerde ik een ruk te geven aan de banden rond mijn polsen. Natuurlijk mocht het niet baten.

Nu happend naar adem, staakte ik mijn pogingen. Ik merkte nu ook dat deze, nutteloze, pogingen tot ontsnappen, alleen maar meer pijn verzorgde. Het vuur leek te putten uit mijn wanhoop. Zichzelf versterkend met de pure paniek, die door mijn ingewanden kroop. Zwaar ademend probeerde ik me opnieuw te concentreren. Proberend om de paniek onder controle te houden. Maar ik kon er niet tegen, kon mezelf niet controleren. Ik had verloren. Niet langer kon ik dit volhouden. Niet langer kon ik weerstand bieden.