~Different Worlds~

~Chapter 1~

'Ηταν βράδυ Πέμπτης όταν χτύπησε το ξυπνητήρι και συνειδητοποίησα ότι ήταν πρωί Παρασκευής και επιτέλους μια βασανιστική εβδομάδα έφτασε στο τέλος της.
-"Ιλάη σήκω να φας πρωινό!"
άκουσα τη μητέρα μου να φωνάζει.
Ξεφυσάω ενώ είμαι έτοιμη να σηκωθώ από το κρεβάτι. Νιώθω τα πόδια μου τυλιγμένα σαν κουβάρι με τα σκεπάσματα, αλλά μέχρι να το καταλάβω έχω ήδη πέσει στο πάτωμα τυλιγμένη σαν τον Τουτανχαμόν εκλιπαρόντας για βοήθεια.
"Πες μου έναν λόγο που ποτέ δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβατι σου ,σαν φυσιολογική κοπέλα και να ετοιμαστείς σαν φυσιολογική έφηβη, για να πας στο σχολείο..!"
'Ακουσα πάλι τη μητέρα μου να λέει.
Σηκώθηκα από το πάτωμα ξεφυσώντας και ετοιμάστηκα περίπου μέσα σε δέκα λεπτά. Βγήκα από το σπίτι ντυμένη με ενα κολάν, ένα φούτερ και τα nike σπορτεξ μου, τα οποία έχουν φθαρεί λες και είναι κανένα οικογενειακό κειμήλιο που δεν πρέπει να πεταχτεί..τώρα που το σκέφτομαι, ίσως εκμεταλλευτώ το φετινό δώρο Χριστουγέννων μιας και έμεινε μόνο μια εβδομάδα για τις γιορτές.
"Hey Ιλάη! Είσαι έτοιμη για το Χριστούγεννιατικο πάρτυ αυτό το Σάββατο;"
Ακούω την Κλαίρη από πίσω την ώρα που περνάω την σιδερένια πύλη του σχολείου. Της ρίχνω ενα βλέμμα με ένα μικρό χαμόγελο.
"Ωω έλα τώρα δεν γίνεται να μην έρθεις! Είναι το τελευταίο πάρτυ του 2017!"
"Θα το σκεφτώ.. "Της λεω και περπατάμε προς το γυμναστήριο, καθώς μου ανακοινώνει ότι ήρθε καινούργιος στό σχολείο και στην ομάδα μπάσκετ.Αφού μπήκαμε στό γυμναστήριο προχωρήσαμε,πρός τα γυναικεία αποδυτήρια για να αλλάξουμε.Αυτή η αποκρουστική μυρωδιά που πετυχαίνει κάθε φορά να τρυπάει τα ρουθούνια!
"Ξέρεις αγχώνομαι για εκείνο το σημείο που ο Nathan με πιάνει από την μέση και αιωρούμαι στον αερα..!"
"Ελα ρε κάθε φορά το πετυχαίνεις δεν χρειαζεται να το σκέφτεσαι.. "
"Εντάξει τουλάχιστον δεν χρειάστηκε μέχρι τώρα να τρέξω στο νοσοκομείο επειδή έσπασα τον αστράγαλο μου!" Λεει και με σκουντάει στον ώμο βγάζοντας την γλώσσα της, σε εμένα.
"Σταμάτα εντάξει.. Ξέρω ποσο γελοία φαινόμουν, φωνάζοντας στο πάτωμα, πόσο πολύ πονάω!"
Την ακουω να γελάει και υστερα της κόβεται το γέλιο την ώρα που δένω τα κορδόνια απο τα αθλητικά nike μου.
Γυρνάω προς το μέρος στο οποίο κοιτάει και αντικρίζω ένα ψηλό αγόρι με καστανά μαλλιά να περπατάει προς το μέρος μας..
"Κορίτσια μήπως ξέρετε που είναι τα αντρικά αποδυτήρια;"
Η Κλαίρη μένει ακίνητη και αμίλητη και καθαρίζοντας τον λαιμό μου απαντάω "Εμ είναι ακριβως απέναντι." Του λεω καθώς με κοιτάει για λιγα δευτερόλεπτα μέσα στα μάτια και παρατηρώ το γαλάζιο βαθύ χρώμα των ματιών του. Και μετά γυρίζει απότομα και φεύγει χωρίς να πει τίποτα. Γυρίζω απότομα το βλέμμα μου προς την Κλαίρη, η οποία με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.
"Ποιός στο καλό ήταν αυτός ;" Την ακούω να μου λέει. "Πιθανόν καινούργιος.. " Αυτά τα μάτια όμως.. δεν βγαίνει απο το μυαλό μου αυτό το βλέμμα..