Yaşam uzun peki ya mutluluklar?

YÂR'A.

Dertler gün geçtikçe artıyor,yaşımız yaşantımız gibi.Yağmur dinmiyor o alev alev yanan yüreğimde.Sönmüyor'da yangın.Ne satan mutlu ne alan anlayacağın.Ben hiç mutlu değilim...

Bazılarımız ayyaş olurken kaybettikçe,Bazılarımız yazıyor.Yazıyor ama kime,neye.Aynaya anlatıyor derdini.Kalmamış o koskocaman sofrada bir dert ortağı.Kadehler hep boş,umutlar gibi.Yarınlar'mı? Sorma yarınlarımı bugün yaşadığımın farkında değilken.Yarınımı sorma yar.O uzun beline gelen saçların anlamıyor benim derdimi.Anlamıyor gözlerin gözlerimi.Baktığım gibi bakmıyor bana.Yandığım gibi yakıyor.Vakit geçiyor ve güneş doğuyor her sabah gözünü açan binlerce çocuk gibi.Her sabah farklı umutlarla doğuyor güneş.Gece batacağını bile bile doğuyor.Çünkü onun gündüzü var.Mutlu etmek zorunda olduğu insanlar.

Peki benim neyim var.? Önümde boş bir kadeh.Masamda en az kadeh kadar boş bir kalabalık.Boşluktayım anlayacağın.Dolduramıyorum kendi içimdeki boşluğu.Ve bu yüzdendir kimsenin boşluğuna yama olamamam.Bu yüzdendir dolamamam.

Şöyle anlatayım;Elimde ufak bir sürahi,Önümde iki bardak biri dolu biri boş.Ama benim Bu sürahiyi boşaltmam gerek bir şekilde.Yere döküp ziyan etmeden.Dolu bardağa koyuyorum taşıyor.Boş bardağa koymamın hiçbir anlamı yok.Çünkü bardak dolmuyor.Ve her aklıma geldiğinde dolan bardak değil o senin sevdiğin çimen gözlerim oluyor.Bu arada sen ne yapıyorsun benim için,bizim için?Ne yapıyorsun geleceğimiz için?Ben ellerini ellerimde.Gözlerini gözlerimde,sesini kulağımda,bakışlarını ise taa en derinde saklarken sen;''GönüI penceresinden ansızın bakıp geçtin, bir yangının küIünü yeniden yakıp geçtin. Ne çok sevmiştim seni, ne çok hatırIar mısın? Bir bɑhɑr seIi gibi dɑIımdɑn ɑkıp geçtin...''Şimdi sana en az benimki kadar güzel bir gece diliyorum..