Why can't it be?

Chapter Eight

Matuling lumipas ang mga araw pero ang sakit na nararamdaman ni Maple ay hindi pa rin lumipas. Imbes na mabawasan ang sakit ay mas lalo lamang bumibigat ang dinadala niya dahil sa patuloy na pag-iwas sa kanya ng binatang guro.

He became a stranger to her. Like they never shared any good memories together. He usually ignores her in class and sometimes when their paths crossed, he'll go on a different way, avoiding her.

When will this pain stops? Until it kills me? She ask herself while looking outside from the bus window. They are having their field trip today and on their way to Zambales for their Day Camping at Mount Tapulao.

When they arrived at their destination, they were instructed by their teachers to follow the trail and never leave their line as they starting to hike going to their campsite.

After almost an hour, they reach their camping site. They were given an instructions on their activities and at the same time in preparing their food.

Pagkatapos ng mga activities nila ay hinayaan silang magikot-ikot sa lugar. "Just be back here at the campsite after an hour and please be careful. Do not leave your buddy behind." Narinig niyang paalala ng isa nilang guro.

"Come on, let's follow the trail going up to the mountains." Aya ni Nikki.

"Aakyat na naman? Nakakapagod ha." Komento naman ni Yara.

"Mas maganda ang view mula sa taas no. Kaya wag ka na mag-inarte diyan. Halika na!" Pangungulit ni Nikki.

Walang nagawa si Yara kundi ang sumunod dito, samantalang si Maple ay di kumilos sa kinauupuan.

"Maybe I'll just stay here guys, or I can just look around later. I just wanted to be alone."

Tinanguan lang siya ng mga kaibigan dahil naiintindihan nila ang pinagdadaanan niya. Masama na naman kasi ang mood niya simula pa kanina dahil sa lalaking guro.

Ito kasi dapat ang naka-assign na teacher sa group nila pero bigla itong nakipagpalit sa iba. Kaya halos di maipinta ang mukha niya sa nangyari.

Maya-maya ay naisipan niyang maglakad lakad. Pababa ang tinatahak niya habang hindi pa rin maalis sa isip niya ang sitwasyon nila ngayon ng guro.

Napagtanto na lang niya na nakarating siya malapit sa isang sapa. Walang tao sa paligid kaya napili niyang umupo malapit sa isang puno. Nilinga niya ang paligid at nagustuhan naman ng mga mata niya ang nakikita. So peaceful and serene. Perfect place to be alone. She said to herself. How she wished for her life to go back the way she used to live it. Normal and happy. A life without him. Then she let out a sigh.

Nang maramdaman niyang lumakas ang ihip ng hangin ay saka lamang siya natauhan. "Mukhang uulan ah." Bulong niya. Nang sipatin niya ang kanyang relo ay nagulat siya na mahigit isang oras na pala siya roon.

Mukhang napa-sarap ang pag-eemote ko ah. " Sabi niya sa sarili habang sinisimulan na niya ang paglalakad pabalik sa site.

Unti unting bumabangon ang kaba niya sa dibdib ng hindi niya matandaan ang daan pabalik. "I think I'm lost and I left my cellphone inside my bag. What am I supposed to do now? Fuck!" She shouted in despair.

Suddenly the rain starts to pour down and there's nothing she can do but to run and look for a shed when she heard some footsteps coming.

Nabuhayan siya ng loob at hinanap ang pinanggalingan ng mga yabag. Napatulala siya ng makita ang may-ari niyon. What is he doing here? Did he lost his way too? Tanong niya sa sarili habang nakatitig rito.

"Where have you been? Are you out of your fucking mind? What are you doing out here?" Galit na mga tanong nito nang makalapit sa kanya at itinapat sa ulo niya ang dala nitong payong.