Dancing with Melodies

P.S. A story I made nung Grade 7 ako. Mema

I'm so impressed at people who can laugh so much, with their might. Laughing at the same time, makes people happy even in the smallest gestures. I touched softly the keys in front of me. Sinumulan ko na ang pagtugtog ng piano.

"Anong ginagawa mo diyan?" Napaigtad ako sa nagsalitang babae. Napatigil ako sa paghawak ng piano.

Nasa pinto siya ngayon nakatayo. The doors slightly open, enough for her to be fit. Pinagmasdan ko ang mukha niya  niya mula dito. She's..skinny. Not my type.

Napatingin ako sa piano na nasa harap ko. Inalis ko agad ang mga kamay ko sa keyboard ng piano. I missed this one.

"Dancing, I guess," Mahinang sabi ko.

Napatitig ako sa pianong nasa harap ko. I missed this. Looking at the keys makes my heart feel too much. Too much emotions filling my heart. Gustong gusto ko ilabas pero, ayoko.

"Why'd you stop?"

Napatayo nalang ako sa upuan ko. Kinuha ko ang bag ko at nagsimula nang maglakad papunta sa pintuan. Huminto ako tsaka ko tinignan ang babae. Isusumbong ba ako nito? Well, I dont care, bahala siya. Inis ko siyang binangga.

And that's how we met. In a forbidden, locked up music room that only authorized persons are allowed. Where all happened things, that makes me feel weak, where memories are treasured deep within the depths of my heart.

"Really? Woman now a days had hobbies, aren't you?" Pilit ko sa pagkontrol ng boses ko sa inis sa babaeng ito.

Sino ba siya? She seems familiar..

The moment I asked that, it feels like a mystery just solved. Hindi ko akalain na this girl beside me, smiling at me. I'm expected that she would bitched the hell out of me, but a smile crept on her lips. Siguro, yun nga ang kinaiinisan ko sa kaniya, yang ngiti niya.

"Well, baka iba ako sa kanila," Nakangiti parin siya sa akin habang sambit niya ang mga salitang hindi ko malilimutan.

Halos mapatulala nalang ako sa kung paano niya iparating ang mga ngiti niya. Sumasabay sa ihip ng hangin ang mga ngiti niya. Inis na inis ako sa mga ngiti niyang iyan. Gusto kong itanong sa kaniya na, marunong ka bang umiyak? Marunong ka bang malungkot o magalit man lang?

Simula nung araw na iyon, ang mga landas namin nagtatagpo na. Actually, it's not a coincidental event, sinadya niya yun. If ever may mga pagkakataon na malalapitan niya ako, she'll come with no doubt.

"Mind if I asked you why'd you stop playing that piano? Sayang naman, magaling ka siguro no? Sabi na't tama ako!" Pagkatapos niyang sabihin 'yan ay humalakhak siya.

Iniwas ko ang tingin ko sa kaniya. "Bakit? Isusumbong mo ba ako, Irithel?"

Nakita ko naman ang pag-iling niya. Napaiwas nanaman ako ng tingin at tinignan ang nakabaluktot na puno na nasa gitna ng escuelahan.

"I won't.." Napatitig ako lalo sa punong nakabaluktot. Hindi ko akalaing sa moment na 'to ganito pala ito kaganda.

Ilang saglit ang lumipas, walang nagsalita sa amin. No one dares to break the silence, even me. But the thing here is, it's not awkward, it makes the scenery from here memorable.

"I play guitar, Kelvin. Matindi ang kagustuhan kong tumugtog ng gitara. It's my passion," Mahinang sambit niya kaya napatingin naman ako dito.

"Sometimes you cannot answer, why's bugging you. Tapos, may mga bagay na mas gusto mo pang nakatago, kaysa malaman mo pa at ng iba, dahil masasaktan ka lang at paghihinaan ng loob,"