Mis Istorias

SMILE

That was a very fine morning. A very good reason to be in a very good mood pero sadyang hindi umaayon ang ulo ko sa lahat ng bagay ngayon. Labis na kumikirot na parang pumipintigpintig sa sakit ang ulo ko. Hindi ko mawari kung anong gagawin ko o kung pano ako gagalaw. Ang alam ko lang ay gusto kong kumain ng napakalamig na choco shake o kahit ice cream o kaya tubig gaya ng madalas kong gawin pag sinusumpong ako ng migraine pero wala ring ganun. Kaya wala akong nagawa kung hindi ang manatili sa kinuupuan ko.
Nakaupo ako sa aking upuan.
Iniinda ang sakit sa aking ulohan.
Napapangiwi sa tuwing nararamdaman kong kumikirot ito. Sa isip ko'y ilang libong mura na ang aking naigagawa. Hindi ko talaga mawari kung paano at ano ang tamang posisyon ng aking ulo para lang hindi siya sumakit. Napapatiim bagang na lamang ako.
"Ugh~!"
Ungol na lumabas mula sa aking bibig nang dahil sa kumirot na naman ang aking ulo. Parang hinahati ang utak ko sa loob ng ulo ko, idagdag pa ang mga magugulong kaklase ko na sobra ang kaingayan ng mga bibig. Napapikit ako nang biglang sumigaw si Jemcher.
"Lahat ng hindi cleaners! Hala ! Magsilabasan na ! Mga duga ! Mag lilinis pa kami! Atsaka. Patayin niyo iyang T.V!"
Malakas na sabi ng presidente ng silid namin.
Napailing ako sa inasal at sa boses niya .
Palagi namang ganyan yan. Normal sa kanya ang ganyang tinig.
Agad naman na tumalima ang ibang kaklase ko samantalang ako ay nakaupo lamang sa may upuan sa harap.
Tinawag ako ng presidente namin sa aking pangalan.
"Hoy! Labas. Mag lilinis kami."
Sambit pa niya.
Wala akong magawa kaya agad din nalang akong tumalima.
Halos mandilim ang paningin ko nang sumuot ilong ko ang amoy ng floor wax na ginagamit nila.
Dati-rati'y gustong-gusto ko ang amoy na yaon pero parang naglaho iyon bigla sa kadahilanang sumasakit ang ilong at ulo ko pag inaamoy ko ito.
Pumunta ako sa may gilid ng koridor habang nasa likod ko ang aking bag.
Humawak ako sa bakal at iniyuko ang aking ulo. Ipinikit ko ng mariin ang aking mga mata sapagkat nais kong mawala ang sakit. Subalit tila manhid ang sakit. Hindi niya ako nililisan at di niya rin nararamdamang ayaw ko sa kanya. Bagkos, mas lalong kumirot ang utak ko nang dahil dun.
Di rin ako nagtagal doon at pumasok ako sa silid namin subalit parang pinagsisisihan ko iyon.
Lalong sumakit ang ilong at ang ulo ko nang dahil sa amoy ng floor wax. Pakiramdam ko'y mahahati na sa dalawa ang ulo ko. At kapag maigagalaw ko ang ulo ko sa maling paraan ay tila umaalog sa loob ng bungo ko ang aking utak na siyang mas nag paramdam saakin ng mas masidhing kirot sa aking ulohan.
Napabuntong hininga na lamang ako at nag desisyong lumabas ulit.
Mga ilang minuto akong nakatayo sa koridor nang bigla ko siyang nakitang tumatakbo.
"Galing yata siya sa ground floor."
Sabi ko sa aking sarili habang pinagmamasdan siyang naglalakad-takbo .
She looks cuter than before. Her red lips was even emphasized due to her whiteness. Her straight brownish hair gives her the title of being the definition of the word masterpiece, not a single adjective can define her. Her puffy cheeks made her look cuter.
As she run she stopped for a seconds on my front then poked my waist with her little pointer then she called my name.
I wasn't startled by her poke but to her unexpected act instead.
That made me glance at her. As the time I laid my eyes on her , I was expecting the reaction that the others were telling me whenever their crush were around. Slow-motion.
But nothing happens. Not even a single strange thing nor reaction that I was expecting happened. Nothing happens with the things that they've told me.
One thing I knew was she noticed me standing there with my usual expression and she approached me by poking my waist and calling my name then smiled.
That smile, such a picturesque smile. Smile that was aesthetically made to be smiled by her. Her chinky eyes that disappears whenever she do her eyesmile and laugh.
I could not help but to admire her.
I called her name but it was all too late. She continued running. I looked at her back while she was running and paving her way to their classroom.
"Cute"
I uttered in the air.
I unconsciously smiled because of what she did awhile ago.
I wasn't expecting it though. I saw her but I have no plan on approaching her because she seems to be so busy with her cellphone but when she stopped for awhile then approaches me, that was the least thing I was expecting .
And.......
Her smile. Time didn't go in a Slow-motion nor fast forward. It's just normal. Nothing more nothing less. My heart did not thumped irregularly nor skipped a beat. It was also normal. But the warmness that I have felt when I saw her smiled at me and the melodious voice that she possess when she called my name. It did not give me the shiver, I felt like beaming instead. Those unexpected acts of her made my day. It made me smile from ear to ear.
My headache does not subside . It was still there . Annoyed why I ain't affected by it anymore. I think it was because of her....Smile