Als je het Claimt, dan moet je het likken.

Hoofdstuk 17:

Grace p.o.v. 

Ik zit in mijn vaders kantoor op een van de stoelen. Mijn vader zit tegenover me op zijn gebruikelijke plaats. Het is al tien minuten stil, gezien ik net het hele verhaal heb uitgelegd. Ik kan niks uit zijn blik opmaken. Helemaal niks. Kan ook niet anders, mijn vader heeft de allerbeste pokerface ooit. 

Moet ook wel, met zijn werk. Hij is namelijk niet alleen gevaarlijk zakenman die veel mensen graag zien verdwijnen. 

nee, zeer zeker niet. 

Mijn vader speelt ook een erg grote rol in de maffia. Een hele grote rol zelfs. En dat is wat hem zo gevaarlijk maakt. 

En ik weet zeker dat dat is waarom de moeder van Mason niet wilde dat ik bij haar zoon in de buurt kwam. Niet zo gek ook. Mijn vader kan mensen hun dood betekenen. 

En dat komt heus niet door het feit dat hij in de economische buisness zit.

Nee joh, dat heeft hem alleen maar rijk gemaakt in  eerste instantie. 

Maar goed, back to the story: 

Mijn vader heeft al een tijd niks gezegd. En ik wordt er enorm zenuwachtig van. 

'Gaat het goed, pap?' vroeg ik, ook een tikje bezorgd. Ik wilde niet dat hij zich zorgen hoefde te maken om mij... 

'Het gaat prima, even een verhaal om te verwerken.'

Ik beet zacht op mijn onderlip. 

'Ik wist dat dit ooit zou komen. Ik weet dat we hebben gezegd dat je niet met leeftijdsgenoten om moet gaan, omdat ze het nooit zouden snappen. Maar ja, daar kunnen we je ook niet van weerhouden,' zuchtte hij waarna hij een slok whiskey nam. 

'En dat betekend?' vroeg ik, een tikje hoopvol. 

'Dat je met hun om mag blijven gaan, mits ons bedrijfsleven en je schoolwerk er niet onder lijden. En dat ik Bruce eens wat minder op je laat letten. Je moet jezelf kunnen redden, helemaal als je het bedrijf over gaat nemen later.'

Dit was niet het antwoord wat ik had verwacht. 

Wel het antwoord waar ik op had gehoopt. 

Maar niet wat ik had verwacht. 

Mijn moeder gaat mijn vader vermoorden. Ze weet het liefste elk moment waar ik ben. En ik weet zeker dat ze me het liefst aan een halsband zou leggen. 

'Meen je dat serieus?' vroeg ik, enorm verbaast. 

'Ja, maar niet vergeten dat het bedrijf er niet onder mag lijden.'

'Daar zal ik voor zorgen!' 

'Mooi, daarom ga je je vriendin in Las Vegas ook maar eens opzoeken. Kijken hoe het met het casino staat.'

'Geweldig! Ik kan volgende vakantie wel,' zei ik glimlachend. 

'Mooi. En nu naar je kamer. Ga je pokerskills maar even oefenen.' 

'Pap?' vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. Hij wist dat ik enorm goed was in poker, en dat ik eigenlijk al zijn pokervrienden al een keer verslagen had. 

En natuurlijk ook omdat hij het woord Pokerskills gebruikt. Dat kan echt niet. 

'Ik maak maak maar een grapje.'

Met een glimlach op mijn gezicht loop ik zijn kantoor uit om naar mijn kamer te gaan. 

Nu alleen nog zorgen dat de moeder van Mason me mag, zodat ik met hem om kan gaan. 

~~~

De volgende dag was ik al vroeg wakker. Ik had van Connor begrepen dat Mason naar me had gevraagd, en dat hij zaterdag, morgen dus, naar huis mocht. Gelukkig maar. Dat was een stuk fijner dan in het ziekenhuis. Toch was ik van plan hem vandaag op te zoeken. Als hij naar me had gevraagd, dan moest ik maar even langs. 

Gezien mijn vader ook wist dat ik was geschorst (maar hij dat niet tegen mijn moeder ging zeggen) stopte ik wat dingen in mijn tas om mee te nemen naar Mason. Hij had gezegd dat hij me wel wilde brengen, en dat ik moest zeggen dat het aanbod voor het etentje nog steeds open stond. 

Dus werd ik om half tien (nadat ik en mijn vader ergens hadden ontbeten samen, wat we al heel lang niet meer gedaan hadden) bij het ziekenhuis afgezet. Ik wist nog precies waar Mason lag en wist langs de zuster te glippen om binnen te komen. 

Gelukkig was er niemand op de kamer, behalve een slapende Mason. Anders werd ik er wel uitgeschopt. 

Ik nam naast hem plaats en pakte het boek wat ik mee had genomen uit mijn tas. Ik wilde hem niet onnodig wakker maken, dus besloot ik wat te lezen. 

~~~

Een half uurtje later voelde ik zacht een hand op mijn knie. 

'Pop?' hoorde ik een schorre Mason vragen. 'Ben je hier of ben ik aan het dromen?'

Ik lachte zachtjes. 

'Ik ben langs de zusters geglipt, ik ben echt hier.' 

Hij glimlachte en ik legde mijn boek terug in mijn tas. 

'Ik heb een film meegenomen, wil je kijken?' vroeg ik terwijl ik mijn laptop uit mijn tas pakte. 

Mason schoof zonder iets te zeggen op, wat ik als een "ja" opvatte. Ik stapte dan ook op het bed en nam plaats naast hem. Mijn laptop startte langzaam op en ik keek Mason aan. 

'Mijn vader vindt het goed als ik met je om ga, en je bent nog steeds welkom voor het etentje.' 

Mason knikte. 

'Dat weet ik. En nog sorry voor hoe mijn moeder reageerde.'

'Geen probleem. Het is een normale reactie op mijn vader.'

Mason keek een tikje verward. 

'Ja, daarover. Wie is je vader eigenlijk?' 

Gelukkig begon op dat moment de film. Ik wilde het hem niet vertellen, omdat hij dan misschien verkeerd over mij zou gaan denken. 

'Grace.' 

Mason pakte mijn gezicht vast en dwong me hem aan te kijken. Ik sloeg mijn ogen neer en drukte de film maar op pauze. Ik wilde niks missen. 

En ik wilde een excuus om hem niet aan te kijken. 

'Wil je me alsjeblieft vertellen wie je vader is?' fluisterde hij zachtjes. Ik beet op mijn lip. 

'Gracie, pop. Als mijn moeder me waarschuwt voor je vader wil ik graag weten waarom.'

Hij had nog steeds mijn gezicht vast en streek een pluk haar uit mijn gezicht. 

'Alsjeblieft?' probeerde hij nog een keer. 

En om zijn vraag te ontwijken deed ik het ondenkbare. 

Ik boog me voorover, 

en kuste hem. 

------------

SORRY  SOORRRYY SORRY!!!

Ik heb het de laatste tijd zo druk met school dat ik gewoon de puf niet meer had om te schrijven. En ik krijg het er de komende tijd niet rustiger op... Sorry alvast! Ik probeer zoveel mogelijk korte stukken te schrijven in mijn vrije tijd....

Xxx Yaraa