The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 6: In de arena I

Sirius Levensal.

Iedereen stond klaar op zijn platform. Hij keek naar links en naar rechts en zocht zijn zus. Ze stond niet heel ver bij hem vandaan en dat was mooi. Hij zocht oogcontact en ze knikte. Ze hadden afgesproken eerst naar elkaar toe te gaan voor ze naar de hoorn gingen. En daarna zouden ze de andere twee uit hun team gaan zoeken. Als ze al zo ver kwamen.

Hij keek naar de hoorn voor zich. Er lag genoeg, en hij verbaasde zich er over dat dit alles in een trein coupe paste. Hij wist natuurlijk ook wel dat het allemaal aangepast was door de spelmakers en dat er ook goed werd gespeeld met het effect van illusies, maar toch.

Hij keek nog een keer naar Siri en zag dat ze ergens naar wees. Hij volgde haar vinger en kwam uit bij een deur rechts van de hoorn, een van velen. Hij knikte en richtten zich weer op de klok.  

3,2,1. Het kanon ging af en in plaat van recht vooruit rende hij opzij naar Siri. Zei renden ook op hem af en toen hij haar hand in de zijne voelde rende ze samen richting de hoorn. Daar hadden de eerste hun spullen al te pakken en er ontstonden gevecht.

‘Buk!’ gilde Siri en trok hem omlaag. En mes vloog vlak over hem heen. Achter hem hoorde hij een schreeuw. Geen tijd om om te kijken.

Hij wist een tas te pakken en Siri een zwaard.

‘Waar zijn Willy en Alcua?’ vroeg Siri. Hij keek snel om zich heen en zag Willy in de hoorn.

‘Daar!’ riep hij. Maar al Willy zouden ze niet veel meer hebben. Hij was zo gulzig spullen aan het verzamelen dat hij leek te vergeten waar hij zich in bevond. Estel kwam achter hem staan met een mes in haar handen. Ze hief het boven haar hoofd en met een schreeuw duwde ze het in zijn rug.

Willy wankelde even een keek om naar zijn moordenaar. Zijn mond ging open en dicht en hij viel achterover tegen een stelling vol wapens.

‘Geen tijd we moeten Aluca vinden!’ riep Siri die het ook had gezien. Ze draaide om en nu zag hij wie het mes wel had geraakt toen hij bukte.

Het was Tilly geweest. Het mes had haar geraakt in haar borst en ze was opslag dood geweest. Hij aarzelde geen moment en greep het mes en trok het uit haar borst. Siri keek hem vol waling ging aan. Hij haalde zijn schouders op en samen renden ze weg van de hoorn.

Caleb Chima

Hij had geen verbond met iemand dus hij hoefde ook op niemand te wachten. Hij rende naar de hoorn en pakte wat hij pakken kon, twee tassen en een grote bijl.

Hij zocht een uitweg. Hij zag een deur niet ver bij hem vandaan en besloot die te pakken. Hij zetten het op een lopen toen hij van rechts werd getackeld. Hij ging languit. Hij landen plat uit zijn buik en sloeg met zijn hoofd op de grond. Heel even werd het zwart voor zijn ogen. 

Snel dwong hij zichzelf om te draaien om zicht te verdedigen tegen zijn aanvaller. Het was Donald. Die hand een kleine dolk in zijn handen. Hij storten zich op hem en Caleb probeerde hem zo goed mogelijk van zich af te houden.

Hij voelde de dolk zijn rechterarm in gaan en schreeuwde het uit. Hij zetten zijn knie in Donalds buik en met al zijn kracht duwde hij hem van hemzelf af. Snel sprong hij op en hief de bijl boven zijn hoofd. Hij voelde een stekende pijn in zijn arm maar liet zich niet tegenhouden. Hij liet de bijl neerdalen in Donald zijn buik. Hij verbaasde zich er over hoe makkelijk dit ging.

Donald keek hem met grote woedende ogen aan en hij trok snel zijn blij terug. Hij maakte dat hij weg kwam. Maar die blik van Donald zal hij nooit meer vergeten.

Pinno Matis.

Ze hadden zich aan haar plan gehouden en het had gewerkt. Ze had alles spelen altijd goed gevolgd voor het geval ze zelf zou meedoen. En een ding was haar al snel opgevallen: Ga niet de hoorn in, kom er het liefst niet eens bij in de buurt.

Natuurlijk was de negatieve kant daarvan dat je dan zonder voedsel of wapens kwam te zitten.

Maar zoals altijd lagen de spullen in ‘ringen’, zoals zei ze noemden, van de hoorn af. En hoe dichter bij hoe beter. Ze had tegen Nagi gezegd dat ze tot aan de tweede ring zouden gaan, pakken wat ze konden pakken en dan links van de hoorn de uitweg te zoeken. Want ook dat was haar opgevallen. Veel mensen vluchten naar rechts.

Ze zaten nu drie kamer van de kamer met de hoorn af, verscholen achter een bar die verdacht veel leek op de bar uit de trein die hun naar het Capitool had gebracht.

Nagi had net als zij 2 tassen weten te pakken en ze hadden al hun spullen nu voor hun liggen. Er was eten voor een paar dagen ze hadden twee flesjes water, een touw en een paar hele kleine werp mesjes.

‘Deze wapens zijn nooit genoeg.’ Zei ze tegen Nagi. Die knikte. ‘En wat gaan we daar aan doen?’

Ze dacht na. Het plan dat ze haddem gehad in de trein kon ze wel overboord gooien dankzei de opzet van deze arena.

In de meeste spelen bleven tributen van 1 en 2  hangen bij de hoorn. Maar die waren er nu niet. Natuurlijk kon het zijn dat anderen tributen er nu ook bleven hangen.

‘We kunnen zo terug gaan als we weten hoeveel er dood zijn.’ Zei ze. Nagi keek geschrokken. ‘Dat meen je?’

‘Ja er blijft altijd liggen en de kans is klein dat er nog anders zijn achter gebleven weet je.’

‘Nee dat weet ik niet maar als jij het zegt zal het wel.’

Ze zag dat Nagi het er niet echt mee eens was, maar zonder wapens was de kans klein dat ze het zouden overleven.

Uit het niet begon het volkslied te spelen. Ze keken allebei op. Op het plafon van de coupe verscheen het logo.

De doden kwamen een voor een voorbij: Gloria Raan, Luna Beks, Abay Krotos, Zoe Droste, Tilly Multie, Totin Wenter, Gars Mil, Donald Kemp, Willy Brussel en Floris Jewwel.

‘Tien.’ Zei Nagi zacht. ‘Tien van onze district genoten.’ Soms kon ze zo emotioneel doen.

‘Stel je niet aan dat is nu eenmaal zo en het zullen er wel meer worden.’ Ze schrok van wat ze zelf zei. Nagi keek haar kwaad aan.

‘Kan wel zijn,’ Ze maakte haar zin niet af en barste in huilen uit.

Meteen had ze spijt van wat ze had gezegd en ze sloeg haar arm om Nagi heen. ‘Wat ik bedoel is dat we er niks aan kunnen doen.’

Nagi veegde haar gezicht af en vermande zichzelf. ‘Je hebt gelijk Pin laten we naar de hoorn gaan.’