Και βρίσκομαι πάλι εδώ...
Και τι κάνω;
Τι προσπαθώ να καταφέρω; Τι να κρύψω;
Την ντροπή μου -που πάλι διάβασα την συνομιλία μας και δάκρυσα;
Το κλάμα μου -όταν σκέφτηκα τις στιγμές μας;
Το πικρό χαμόγελο -όταν σκέφτηκα τα χάδια μας;
Στιγμές που περνούσαμε μαζί. Εγώ σε κορόιδευα και εσύ γκρίνιαζες πως μόνο παραπονιέμαι, αλλά όταν νόμιζες πως δεν κοιτούσα, έβλεπα το κρυφό χαμόγελο που σχηματιζόταν στα χείλη σου. Και χαιρόμουν που το δημιουργούσα...
Τις γκριμάτσες που έκανες όταν ήμουν στεναχωρημένη, αγχωμένη με όσα συνέβαιναν στη ζωή μου μόνο για να με κάνεις να γελάσω. Κι εγώ το ευχαριστιόμουν γιατί ήξερα πως προσπαθούσες μόνο για εμένα...
Η πίστη σου σε εμένα όποτε σου έλεγα πως φοβόμουν ότι δεν θα τα καταφέρω, πως θα αποτύχω... το κουράγιο που μου έδινες. Δεν έλεγες κάτι ξεχωριστό τώρα που το σκέφτομαι... τίποτα που δεν μου είχαν ξαναπεί. Τα έλεγες όμως εσύ, και αυτό μου έφτανε, μου ήταν αρκετό...
Όλα τα βράδια που ξοδέψαμε να μιλάμε ασταμάτητα μέχρι το ξημέρωμα...
Συζητήσεις τρελές που δεν κάναμε με κανέναν άλλο˙ συζητήσεις μονάχα δικές μας...
Τα λεπτά που ξοδεύαμε κάθε τόσο για να μιλάμε στο κινητό. Να μου μιλάς όταν γυρνούσα αργά το βράδυ σπίτι για να βεβαιωθείς ότι θα φτάσω ασφαλής...
Μέρες που ξοδεύαμε να κοιτάμε μια οθόνη κινητού με πλατιά χαμόγελα... μέρες που όποτε περνούσα έξω από το στέκι σου τα μάτια μου σε αναζητούσαν...
Αλήθεια, που πήγαν αυτές οι στιγμές;
Έσβησαν για σένα; Θυμάσαι καθόλου πως περνούσαμε; Θυμάσαι εμένα;
Τα βράδια που σε παρηγορούσα όταν έκλαιγες, δεν ήθελες να φύγεις...
Αλήθεια, ήμουν ένας από τους λόγους που δεν ήθελες να φύγεις;
Άραγε είχες καταλάβει την δύναμη που μου ασκούσες;
Υποθέτω δεν θα μάθω ποτέ... θα μείνει ένα μυστήριο για εμένα...
Μυστήριο, όπως ήσουν και εσύ. Χωρίς λύση, χωρίς στοιχεία. Μόνο υποθέσεις...
Υποθέσεις για μένα, υποθέσεις για σένα, υποθέσεις για εμάς...
Αλήθεια, υπήρχε ποτέ το ''εμάς'' ;
