I can't see you (deel 2)✔ - BTS DUTCH FF

8. Alice

//TAEHYUNG POV//

Ik loop door de gangen van het ziekenhuis.

De week gaat traag voorbij, ik ga als een zombie door de dagen heen. Alle jongens zijn stiller dan normaal, veel stiller.

Soms probeert Jimin me op te vrolijken of Jungkook daagt me uit voor een potje gamen, maar ik heb er helemaal geen zin meer in.

Zelfs Yoongi probeerde me te laten lachen, het lukte wel een beetje, maar nadat het afgelopen was gleed ik weer in de zombie modus.

Opeens rent er een kindje tegen me aan die door de gang rende met zijn vriendjes. "Oh sorry meneer" zegt hij en ik zucht. "Het geeft niet, kijk je de volgende keer uit?" ik aai hem over zijn hoofdje en hij knikt snel voordat hij verder rent.

Ik kijk hem na en ga weer verder, gelukkig word ik nog een beetje blij van kinderen. Uiteindelijk kom ik bij de kamer waar ik moet zijn. "Hey jongens" zeg ik en Jimin kijkt op "Tae! Leuk dat je weer bent gekomen".

Jimin zit rustig op een stoel naast het bed van Hoseok. Hij had drugs toegediend gekregen die op een of andere manier je spieren verlammen. Hij heeft zoveel gekregen dat hij niks meer kon bewegen, alleen zijn hart deed het nog. 

"Hobi kan sinds gister zijn armen weer bewegen maar zijn benen kan hij nog geen millimeter verschuiven" Zegt Mae die aan de andere kant zit van het bed en ze houdt de hand van Hoseok vast.

"De doktoren zijn nog steeds bezig met het onderzoeken van zijn drugssoort, het is nog helemaal onbekend. Net zoals die van Alice" zegt Jimin en ik knik. Alice heeft een ander soort drugs gekregen dan Hoseok, maar welke weten de doktoren nog niet. 

Mae heeft ook aan ons verteld dat ze met Hoseok heeft, net toen hij naar het ziekenhuis werd gebracht. We zijn ontzettend blij voor haar en Hoseok natuurlijk. 

Hoseok zelf vind het heel vervelend dat hij zich niet kan bewegen, de doktoren weten ook niet wanneer hij weer zijn benen kan gebruiken. Nu zijn alle afspraken van aankomend half jaar gecanceld.

Ik sta bij het voeteneind van het bed en kijk naar Hoseok die ligt te slapen. "Hoe gaat het?" Vraagt Mae aan me en ik haal mijn schouders op.

"Als je wil praten kan je bij mij komen oke? Ik luister graag" Ik kijk naar haar en knik, ze is ten minste de beste vriendin van Alice. "Is goed" zeg ik als bedankje en kijk weer naar Hoseok.

Hij heeft een zware tijd gehad, de doktoren hebben ook besloten dat hij bij een psycholoog langs moet gaan naast de revalidatie die hij krijgt.

Ik blijf even hangen in de kamer, Hoseok word na een half uur niet wakker. "Ik ga maar weer... ik zie jullie vanavond wel" ik buig kort en loop de kamer uit.

De politie hebben alle handlangers van die drugshandel kunnen oppakken. We zijn opgelucht dat er geen slachtoffers meer kunnen vallen door die akelige mensen.

Mae heeft alles doorgegeven aan haar ouders over Yeonna en ze hebben Yeonna uit de familie verstoten. Mae is bij ons komen wonen, al haar spullen zijn hiernaartoe gebracht.

+×+×+×+

Thuis plof ik op bed en zie de ketting van Alice liggen op haar kussen. Ik pak het op en draai het om mijn pols, met wat moeite doe ik het dicht maar het lukt me na een paar keer proberen.

Ik kijk naar het zonnetje en er komen tranen in mijn ogen. Ik breng mijn pols naar mijn mond en druk een kus op het hangertje.

Alice

Ik mis je

Kom terug...