gozleri ruhuma kadar islemisti. Kahverenginin en guzel tonuydu belkide ya da banami oyle geliyordu. Yavasca yanima yaklasti,elini belimde hissedebiliyordum.Sesimi çıkarmadım öylece kaldım yerimde. Özledim dedi,sadece özledim. Bu anı hiç unutamadim. Eylül ayında tanışmıştık,digerleri gibi sıradan bir hayatim vardı. Normal bir pazartesi sabahiydi,telefonum titredi sasırmıstım. takip istegi.. Hemen kabul ettim,kabul etmemle beraber bir mesaj.. Selam. Sadece selam. Kızlar bu konularda biraz çelimsizdir aslında biz buna saf da diyebiliriz. Erkekler dusunmeden mesaj atarken kızlar cevaplarini 5 dakikada olsa düşünürler. Cevabim gayet siradandi. Selam. Ve av yemi yer. Durmadan konusuyorduk hiç sıkılmadan. Sanırım ondan hoslanıyordum. Sahip olmadıgın birini kıskanmak neydi iste o zaman anlamıstım. Ve ben galiba tanimlayamasamda aşık olmuştum. Dokunamadiğım birine..Içimdeki guvensizligi hala yenememistim. O gercekten özeldi ama güvenemiyordum işte.Bu onun suçu degildi,geçmişin yaralariydi tek suç.Onu hissediyordum her zerremde ve anlam koyamadigim bir sey onu gitgide bana bagliyordu.
