Yasmin... Στην Φυλακή Του Έρωτα!

~ 34. Η μεγάλη μέρα! ~

Γιασμίν!

Φορούσα και πάλι ένα νυφικό που εγώ δεν ήθελα να βάλω. Ήταν μακρύ και κλεισμένο μέχρι τον λαιμό. Το μόνο αγνό σε αυτήν την ιστορία είναι το λευκό του χρώμα. Στεκόμουν στον καθρέφτη με δάκρυα στα μάτια μου. Το μυαλό μου γεμάτο από αναμνήσεις. Ήταν ίδια σκηνή και τα ίδια συναισθήματα με τη ημέρα που με έδιναν στον Ομέρ. Αν ήξερα τι θα συνέβαινε στο μέλλον , θα αντιδρούσα τελείως διαφορετικά. Ξαφνικά ένιωσα να ανακατεύομαι πολύ και να πονάει το στομάχι μου. ήταν από το άγχος μου. Αυτή η μέρα θα είναι τόσο τραγική, που σίγουρα κάτι άσχημο θα συνέβαινε. Κάτι που θα άλλαζε όλα τα δεδομένα. Η γιαγιά μου με αγκάλιασε με κλάματα και χωρίς να μιλάει.

"Γιαγιά μου τι συμβαίνει;" Την ρώτησα και δεν μου απάντησε. Με κοίταξε στα μάτια και έσκυψε το κεφάλι της. Μου έβαλε το κόκκινο ζωνάρι στην μέση και το έδεσε ελαφρά. Εκείνο λύθηκε και έπεσε. "Γιαγιά μίλησε μου." Της ζήτησα και καθίσαμε στην άκρη του κρεβατιού.

"Το όνειρό σου καλή μου. Αυτό δεν ήταν;" Μου είπε και αμέσως το θυμήθηκα. Έγειρα στον ώμο της και εκείνη με αγκάλιασε.

"Όσο θυμάμαι που δεν ήθελα αυτόν τον γάμο και παρακαλούσα για αυτήν την μέρα, τρελαίνομαι και νιώθω τόσο ηλίθια. Εχθές πήγα να πεθάνω και ο Ομέρ με έσωσε. Όμως γιαγιά δεν είχε νόημα να το κάνω τελικά. Αυτό που αξίζει είναι η αγάπη που έχουμε με τον πραγματικό μου άντρα."

"Τι θες να πεις καλή μου με αυτό;"

"Πως με τον Ομέρ δεν χώρισα ποτέ. Είχε φτιάξει ένα ψεύτικο διαζύγιο σε περίπτωση που φτάναμε ως εδώ. Πρέπει να προλάβει να βρει τα χαρτιά και θα έρθει από εδώ. Θα με πάρει γιαγιά , μα πρέπει να προλάβει."Της εξήγησα τα όσα μου είπε ο Ομέρ.

"Θα βρούμε τον χρόνο ψυχή μου. Εσύ δεν θέλω αν κάνεις καμία τρέλα."

"Γιαγιά είσαι σίγουρη για την ερμηνεία του θανάτου."

"Ναι κορίτσι μου. Το μόνο που δηλώνει αυτό το όνειρο είναι ο θάνατός σου . Αιμορραγείς από την κοιλιά, που πάει να πει πως θα χτυπήσεις εκεί. Και δεν συμβολίζει μόνο αυτό."

"Αλλά τι άλλο γιαγιά; Θα πεθάνει ο Ομέρ; Μόνο αυτό πες μου."

"Παλιά θα έλεγα ναι. Αλλά τώρα που ξέρω για το μωρό σου. Είδες τον Ομέρ επειδή τον αγαπάς, αλλά ο θάνατος είναι για σένα και για το παιδί σου."

"Το παιδί μου;" Είπα και κάθισα απότομα και κλαίγοντας στο κρεβάτι.

"Όχι αυτό Γιασμίν, αλλά αυτό." Μου είπε και μου ακούμπησε την κοιλιά μου.