She Came Back

Hoofdstuk 6: Herontmoeting

Later komt de zuster weer teruglopen, en ze heeft iets bij zich: een rolstoel. Maan trekt een wenkbrauw op en ik trek ik maar een vies gezicht naar. "Zo!" Zegt ze dan. "Nu kan je gaan!" Ik frons. "Ik kan toch ook gewoon ernaartoe lopen, het is echt niet zo ver-" "Nee, dat kan je niet! Dat mag niet!" Roept ze streng. "Oké goed dan...!" Geef ik toe en ze knikt met een voldane blik voordat ze mij in de rolstoel helpt. Ik zucht en kijk naar Maan. Hij haalt gewoontjes zijn schouders op. Dan loopt hij naar mij toe en begint mij uit de kamer te duwen. "Wel later terugkomen hè?" Roept de zuster nog na. "Ja-ha!" Roepen wij lichtelijk geïrriteerd terug.

Na een tijdje rondgereden te zijn geweest en rare blikken te hebben ontvangen van voorbijgangers zijn we dan aangekomen bij de kerkers. Ik moet toegeven dat ik stiekem best zenuwachtig ben, zelf zie ik ook weer mijn gestoorde tweeling die mij ernstig verwondt heeft. We gaan naar binnen en Maan geeft mij een schouderklopje. Blijkbaar is het opmerkelijk dat ik best gespannen ben. Dan stoppen we beiden voor cel, en ja hoor, daar is ze dan. "Jij ziet er leuk uit zeg!" Giechelt ze en wijst naar mijn witte ziekenhuishemd. Ik kijk haar kwaad aan. "Is dat het eerste wat je zegt? Heb je dan écht geen enkel schrijntje van empathie in je hoofd?!" Roep ik naar haar en ze stopt met lachen. "Sorry... Ik kan het uitleggen, ik bedoel van wat er gebeurd is, zeg maar..." Ik slaak een diepe zucht, dat klinkt al een stuk beter.

"Maan...?" Zeg ik en ik kijk hem aan. "Ja?" Zegt hij met een vragende blik terug. "Kan je ons even alleen laten? Je weet wel, familiezaken..." Hij knikt en loopt daarna weg. Ik en Diana kijken elkaar aan en het blijft even stil voordat ze begint met het hele verhaal te vertellen. "Ik heb jaren daar vastgezeten, je weet wel, in dat gesticht. Het was vreselijk! De meesten werden juist gestoorder dan dat ze beter werden! Je werd op geëxperimenteerd, wat eerder een marteling was! En-en de dokters en zuster waren respectloos, en gemeen!" Ik bleef een beetje ongemakkelijk daar in mijn rolstoel zitten terwijl ik over mijn armen wrijf. Het is hier best koud en ik heb hier verder niks over heen getrokken. Ondertussen ratelt Diana door met haar verhaal.

"Hoe dan ook, ik had een best goede dokter wat best zeldzaam was daar. Hij was ook best knap- maar dat is een bijzaak! Op een dag was hij vergeten mijn celdeur op slot te doen, en toen greep ik mijn kans. Ik was ontsnapt en begon toen naar jou te zoeken, toen kwam ik erachter dat jij weg was hier naartoe. Ik weet dat hele verhaal erachter nu. Toen ben ik naar Kanta Tribo gegaan, heb je een beetje bespioneerd de afgelopen dagen-" "Ik snap waarom je dat hebt gedaan, maar alsnog: dat is gewoon eng!" Kap ik haar af. "Ja ik weet het, maar hoe dan ook, ik kwam erachter van het probleem met je wand en..."

Opeens haalt ze een kaart tevoorschijn. "Dit is een kaart waarmee we de ingrediënten kunnen vinden zodat we een geneesmiddel kunnen maken voor jouw probleem!" Zegt ze zelfverzekerd, of als het besluit al vast staat en we zo op pad kunnen zonder enkel probleem. "Ik snap je punt, en wil je best geloven enzo maar..." Ik wijs naar mijn rolstoel.

Ze staat op van de koude stenen waar ze op zat en kijkt mij aan. "Ik bedoel ook helemaal niet dat we nu meteen moeten vertrekken! En trouwens, ik was niet degene die je voor het grootste deel zo verwond heeft, dat was omdat je je wand gebruikte!"

Ik krab mijn achterhoofd en kijk even weg, dat is waarschijnlijk wel waar ja. "Hmm... Ik wil inderdaad wel echt van dat probleem af... Oké dan! Als ik weer beter ben... Dan gaan we samen op pad!" Beloof ik haar, en zij krijgt een stralende lach op haar gezicht. "Yes!" Roept ze voldaan.