Ik wil je nog eens zien.

AMBER

POV Amber :

 

''je blijft bij me en laat me niet alleen.'' Zei Sara onrustig. Ik zuchtte.

''Tuurlijk, hoezo zou ik dat niet doen.''

''Omdat je wel wat anders te doen hebt.'' Ze knipoogte. Ik werd rood. 

Ik werkte nu al een jaar met Vincent. Vincent was dus meneer v. Hij was belangrijk voor me geworden. Hij was lief, grappig en knap.

Hij deed alles voor me en ik wist dat we goeie vrienden waren. Sara dacht natuurijk iets heel anders. 

Hij had een feest georganiseerd voor vanavond. Veele vrienden van hem zouden komen en ik mocht ook, samen met Sara.

Ik had een kort zwart jurkje aan, hooge haken wat mij langer maar ongemakkelijker maakte. 

Mijn blonde haren had ik gestijld. Sara was mooi. ze was rood aangekleed en haar ogen waren zwaar opgemaakt. 

Menno kwam ook aanlopen.

''Mag ik ook mee? Ik ken Carla '' Ik keek hem verbaasd aan .

''De iteliaanse mooie blonde vrouw die voor Mister V '' werkt. Ik grinnikte.

''Ja ga maar mee, Vincent vind het prima.'' Zei ik zachtjes. 

geen uur later zaten we in de auto. We kletste lachte en hadden het fijn. Ik was gelukkiger. Mijn vader was beter en was weer thuis. Ik was over Edward heen en had hem nooit mee gezien. Ik had me voorgenomen om niet meer verliefd te worden. 

''We zijn er. '' David was niet mee gegaan. Hij had geen zin. Ik vond eht ergens wel jammer. 

Ik stapte de auto uit. En volgde de Sara en Menno. Menno zach er mooi uit. 

In de verte zag ik Vincent lachen met twee meisjes. Toen hij me zich zag ik iets vreemds in zijn blik. Liefde? 

ik schuude mijn hoofd .

''Je bent magish Amb' '' Zei hij zachtjes. Ik glimlachte. 

 

''Ga je mee naar buiten?'' Ik zag dat hij een beetje dronken was en ik knikte.

Samen liepen we naar buiten, hij stook een sigaretje aan. 

''Jij ook?'' Ik knikte. Lekker. 

Hij zuchte en begon met praten. 

'' 5 jaar gelden ben ik van huis gelopen. Ik was 16? 17? Nog zo jong. Ik kon het niet me mijn vader vinden…'' 

''Vincent ik…''

''Amber, ik moet je dit vertellen. Ik geef om je, echt. '' Ik luisterde en hield mijn mond.

''ik heb alles achter gelaten, alles.'' Ik zag dat zijn hoofd naar beneden zakte. 

''Mijn vader is overleden. Ik heb het via via gehoord, en nooit kan ik hem meer vertellen hoe veel het me speet.'' 

Ik hoorde dat zijn stem trillde. en ik sloeg mijn armen om hem heen.

''kunnen we naar zijn graf lopen?'' Ik keek me wazig aan en ik knikte.

''Het is hier.. hier naast.'' Samen liepen we ernaar toe. Het was even lopen, het was stil tussen ons. Ik zei niks en hij oook niet. 

'' Hier ligt hij.'' Het was niet donker tot mijn verbaing was het grafplaats met alllemaal lichtjes . het voelde goed. 

We liepen naar zijn steen toe. Ik zag twee mensen lopen in de verte. Ze kwamen dichter en dichter bij. Rood haar kwam tervoorschijn. Mijn ogen gingen naar de jongen naast het meisje. Ik stopte met lopen. Mijn hart kwam stil te staan. Ik voelde het bloed wegtrekken uit mijn hoofd. Ik hapte naar adem. Vincent keek me vreemd aan en keek ook voor zich uit. 

''Nee.. dat kan niet.'' zei hij zachtjes. 

Daar in de verte liep de enige echte Edward Klein.