She Came Back

Hoofdstuk 7: Een... Team?

We zijn al een paar weken verder en ik ben hersteld van mijn verwondingen. Eindelijk. Ik heb geen rolstoel meer nodig en heb een paar dagen geleden het ziekenhuis verlaten. De zuster die mij behandelde heet trouwens Felice en ze is erg aardig.

A/N: Felice spreek je uit als "Feelietsjee" het is namelijk een Italiaanse naam. En Diana spreek je op zijn Engels uit, als "Dijenaa" dus.

Diana zit nog steeds opgesloten, maar ik heb haar dingen zoals boeken en extra dekens gegeven, dus ze moet echt niet zeuren. Ze keek mij wel heel vies aan toen ik haar de boeken gaf, daar kom ik later wel eens een keer op terug als ik haar weer spreek. Hoe dan ook, ik en Maan zijn druk bezig geweest met de voorbereidingen voor de zoektocht naar mijn geneesmiddel. We hebben rugtassen ingepakt die niet te zwaar zijn want we hebben echt alleen maar de dingen ingepakt die ook daadwerkelijk nodig zijn.

Omdat Maan vandaag aan het trainen is en ik mij ongelooflijk verveel, besluit ik maar Diana te gaan bezoeken. Ik loop de kerkers binnen en loop naar Diana's cel.

"Hoi Bart." Zegt ze terwijl ze niet eens opkijkt om mij te zien, ze weet al dat ik het gewoon ben. Ze ligt op haar bed naar het plafond te staren, en de boeken liggen onaangeraakt in de hoek. "Hoi Diana." Zeg ik terug. "We zijn al bijna klaar met alle voorbereidingen, dus... Zou ik de kaart mogen?" Dan zit ze opeens rechtop. "Wat? Ga ik niet mee dan?" Vraagt ze en kijkt mij geschokt aan. "Nee?" Zeg ik terug, natuurlijk niet! Waarom zou ze? "M-maar! Zonder mij zou je dit niet eens weten! Alsjeblieft laat mij niet hier helemaal alleen! Straks sterf ik nog van verveeldheid! En trouwens, je zei een paar weken geleden nog dat ik wel mee mocht!" Zegt ze dramatisch.

Ze heeft wel gelijk. Ik zucht en denk even na. "Goed dan! Maar denk maar niet dan dit een of ander schoolreisje is! Deze missie is bloedserieus!" Vertel ik haar en zij knikt. "Ik begrijp het volkomen!" Zegt ze met zekerheid. Ik open haar celdeur en ze rent naar mij toe om mij te knuffelen. "Dankje! Dankje! Dankjewel!" Roept ze blij. "Ja oké ik snap het: je bent blij! Pak je spullen, dan gaan we hier weg." Ze knikt en raapt de dekens en de boeken op.

"Dus voor nog één keer: alleen voor de dingen die je echt nodig hebt! Geen overbodige zooi!" Diana knikt met volle overtuiging. "Ik beloof het! Geen nutteloze dingen!" Herhaalt ze en ik zucht. "Mooi, ga maar gauw." Zeg ik en ze rent er in één keer vandoor. Ik heb Diana geld gegeven om wapens, armor en andere benodigdheden te halen voor de zoektocht voor haarzelf.

Na een tijdje hoor ik twee bekende stemmen naderen en ik kijk op om Diana samen met Felice te zien. Ik sta op van mijn troon en leg de kaart aan de kant. Ik zie dan dat Diana het geld ook aan andere dingen heeft besteedt... Ze heeft nieuwe kleren gekocht en is ook naar de kapper geweest. Ze ziet er goed uit, niet dat ik mij aangetrokken door haar voel, zeker niet. Ze ziet er gewoon goed uit. Natuurlijk ben ik hier ook wel een beetje boos om, dit was namelijk niet de bedoeling. "Wat heb ik nou gezegd? Geen nutteloze dingen kopen!" Roep ik naar haar. "Dat heb ik ook helemaal niet gedaan!" Roept Diana terug, maar ik zie dat ze liegt, het enige wat ze namelijk in haar handen heeft zijn twee tasjes, van het winkelen.

Dan loopt Felice naar mij toe en doet haar handen in haar zij. "Ze liegt niet! Ik heb die kleding voor haar gekocht en heb haar opgeknapt! Je weet toch nog toen ik je naar haar toe bracht in de kerkers omdat je nog niet mocht lopen, en ik het deed omdat Maan het druk had? Nou toen haar zo voor het eerst zag, vond ik haar geen gezicht! Niks persoonlijk trouwens..." Diana glimlacht soepeltjes en Felice glimlacht terug. "Oh, nou goed dan... Bedankt dat je dit hebt voor haar hebt geregeld, Felice." Ze grinnikt en ik draai me om. "Kom Diana, we moeten nog wat dingen regelen." Zeg ik.

"Maar Bart wacht even! We moesten je dit ook nog even tegen je vertellen want we hebben dus ook even met Maan gepraat en ik ga mee met jullie missie! Hij zei dat het hem ook handig leek om iemand met veel verstand van medische dingen mee te nemen voor als iemand zich verongelukt!" Roept Felice dan en ik blijf staan met grote ogen en mijn rug naar hun toegekeerd.

"Waarom kan niemand hier gewoon een geheim bewaren?!" Schreeuw ik dan hysterisch door de troonzaal heen.