Úlfr

XXVI

Het probleem van Rolf was ook al gezien door Hallvor. Maar ook Hallvor wist niet zo goed wat hij ermee moest. Maar toen Ingmar kwam met zijn voorstel, om samen met Selma 's avonds Rolf te bezoeken, valt Hallvor een zware last van zijn schouders. Hij wist meteen, dat dit wel eens een goede oplossing kon zijn. Dus trekt hij nu enkele avonden per week, samen met Selma, naar zijn zoon toe. Rolf wist eerst niet goed, wat hij met dit plotselinge gezelschap aan moest, maar dit waren wel zijn toekomstige vrouw en zijn vader. En zijn eenzaam gevoel wordt er wel een beetje door verdreven.

Maar het is niet alleen goed voor Rolf zelf. Selma en Hallvor leren nu ook een andere kant van Rolf kennen. Zeker als hij vertelt over de eenzame nachten met zijn roedel, omdat hij donders goed wist, dat hij menselijk gezelschap miste. Maar ook over de problemen, die hij als leider van de roedel moest oplossen. Hoewel zijn familie onvoorwaardelijk van hem hield, had hij maar bitter weinig steun bij zijn problemen. En zelfs die kon hij amper kwijt bij hun, ze konden hem amper antwoord geven. Nu klopte dat ook weer niet helemaal, Rolf kan wel degelijk met de wolven praten, maar het is maar een heel beperkt taaltje, dat meer door hun houding gesproken wordt, dan met woorden.

Vooral Selma beseft nu hoe eenzaam hij eigenlijk wel is geweest. Alleen snapt ze niet zo heel goed, waarom Rolf zegt, dat hij eigenlijk wel best gelukkig is geweest in die tijd. Ze zegt tegen Rolf: 'Dat snap ik niet, Rolf. Hoe kun je nu zeggen, dat je gelukkig was, terwijl je eenzaam was. Als je eenzaam bent, ben je toch ook niet gelukkig?'

'Ja, hoe moet ik dat uitleggen, Selma? Ja, ik was heel erg eenzaam, maar dat maakte ik goed door me volledig in te zetten voor de roedel. En als zij gelukkig waren, dan was ik dat ook. Het deed me de eenzaamheid vergeten.'

Hallvor zegt: 'En nu ben je weer hetzelfde aan het doen, Rolf. Je probeert zoveel mogelijk in je eentje te doen, om straks Selma gelukkig te maken. Maar je vergeet jezelf gelukkig te maken. Dat is niet goed, Rolf!'

Rolf kijkt zijn vader aan. Daar heeft hij helemaal nog niet bij stil gestaan. 'Misschien heb je wel gelijk, Hallvor. Maar ik ken niets anders. Ik heb altijd zo moeten leven! Vroeger, toen ik nog thuis woonde, moest ik al werken toen ik nog maar amper vier jaar was. Dat was normaal voor mij. En bij Lars en Karin heb ik ook altijd geholpen, omdat ik niet beter wist. Begrijp me niet verkeerd, ik deed het graag, tenminste voor mijn oom en tante. Ze hebben me een beter leven gegeven, en daarvoor ben ik ze ook dankbaar.'

'Maar je hebt eigenlijk nog nooit iets voor jezelf gedaan, Rolf?'

Het blijft even stil en blozend antwoordt Rolf: 'Nee, of ja, een keer dan. Dat was toen ik mezelf toestond hier terug te keren naar het dorp, nadat ik Selma weer zag. Dat was helemaal voor mezelf, en het was de eerste keer, dat ik iets deed voor mezelf en niet voor anderen.'

Hallvor knikt. 'Maar buiten dat, niets anders?'

'Ik heb wraak op Raynor genomen.'

'Wraak nemen is niet iets om trots op te zijn. Maar nooit eens lekker gek gedaan, omdat je er zin in had? Of gewandeld omdat je de lente mooi vindt? Of gewoon een dag niets doen, omdat je geen zin hebt om iets te doen?'

'Niet zoals jij het bedoeld, Hallvor. Als ik ging wandelen, dan ging ik op jacht voor de roedel. Ze lieten me wel altijd alleen gaan, omdat ik daar soms behoefte aan had. En dan kon ik best wel genieten van de natuur om me heen. Maar uiteindelijk moest er wel gegeten worden, en als ik ergens een prooi spotte, dan aarzelde ik geen moment om het te doden. En een dag helemaal niets doen, omdat ik geen zin had, dat kon ik me gewoon niet veroorloven. Er was altijd wel iets aan de hand.'

Hallvor glimlacht. 'Nou ja, dat is ook niet anders als je stamhoofd bent, Rolf. Maar als ik zeg, dat ik vandaag even geen zin heb om problemen op te lossen, dan moet iedereen zich daar maar bij neerleggen. Maar natuurlijk bekijk ik altijd wel of die problemen niet heel dringend zijn. En als ze niet dringend zijn, dan moet het maar even wachten.'