Sabah telefonum çalışıyla kalp krizi geçirerek uyandım. Arayan Elif'ti.
Telefonu çok değerli uykum bölündüğü için
"Ne var lan?!"
diyerek açtım.
Cevap olarak
"İyi be ne bok yersen ye."
aldım.
Umrumda olmadı ve çok değerli uykuma geri dönmemle kapımın fil saldırısına uğramış gibi tıklanması bir oldu.
Yaşam belirtisi göstermeyerek tam uyumaya devam edecektim ki kapımın arkasından
"MERYEEEEEEM! KALK BUGÜN OKUL VAR!"
diye bir ses geldi.
Aniden kalktım ve doğruldum. Gözlerimi kapattım ve tekrar açtım çünkü bunun bir kabus olduğundan emindim. Yaz tatili bu kadar çabuk bitemezdi. Ama hiç bir şey değişmedi. Hala pazartesiydi ve hala gitmem gereken bir okul vardı.
Yatağımdan ofluya puflaya çıktım, tuvalete girdim, giyindiğim, ödevlerimi alıp aşağıya indim, nesquikimi yedim, ödevlerimi çantama sıkıştırdım ve evden çıktım.
Okula yürüyerek gidiyordum çünkü çok yakındı ve yürüyerek gitmek hoşuma gidiyordu.
Okul binasına geldim ve durdum binayı şöyle bir süzdüm ve suratımda istemsizce bir tiksinme ifadesi yer aldı. İçeri girdim.. Çünkü girmek zorundaydım....
Okula girer girmez Elif'i aradım
"Elif geldin mi?"
-"Ne var lan?"
İntikam alıyordu. Ama bu benim suçum değildi. Uykumdan uyandırılmıştım.
"Haksızlık uyuyordum ben."
dedim kendimi savunmak için.
-"Uyan diye aramıştım zaten."
dedi ukala bir sesle.
"Tamam uzatma nerdesin?"
dedim içim sıkılarak.
Zaten okul açıldığı için nefret duygusu her yanımı kaplamıştı.
"Yeni geldim sınıfta buluşalım."
dedi ve kapattı.
Şansa aynı sınıftaydık. Elif için aynı sınıfta olmamak problem olmasada benim için öyleydi çünkü benim tek arkadaşım vardı o da Elif.
Ama Elif öyle değil, Elif sosyaldi ve herkesle geçinebilir, arkadaş olabilirdi. Öyleydi de.
Sınıfa girdim.
İçerisindeki insanlara baktım. Onlar beni sevmiyordu ama sorun yoktu ben de onlar için aynı duyguları paylaşıyordum.
Bana göre Elif hariç diğer bütün okuldaki "insanlar" aptaldı.
Ders hariç her şeyi umursuyorlardı.
Şu zamana kadar okuldan ne kadar nefret ettiğimi anlamışsınızdır ama bunu derslerle hiç bir alakası yok.
O okuldaki insan kılılıklı şeyler yüzünden okulu sevmiyorum ben.
Kızların tek düşündüğü yakışıklı erkekler, erkeklerin tek düşündüğü ise güzel kızlardı.
Ve iki cinsin de ortak düşündüğü popülerlik vardı tabii ki.
Hayatları bundan ibaretti ve bu benim midemi bulandırım tiksindirmekten başka hiç bir zararı yoktu diyemem.
Ben böyle biri olmadığım için bu yaratıklar bana ben hoş davranmazdı ama haksızlar da diyemem ben de onlara hoş davranmazdım.
Genellikle bu "insanlar" benden korkuyor, geldiğimde kaçıyordu. Bu yaptıkları o kadar hoşuma gidiyordu ki cidden bayılıyordum onların benden korkmasına çünkü düşünebildiğiniz en ufak şeyden daha ufak bir seviyede bile önemsemiyordum onları.
Ama Elif gibi bir arkadaşın olunca korkanların yanında sana yapışıp gitmeyenler de vardı.
Tek Elif'le arkadaş olabilmek için benimle takılan yağ çeken tipler vardı.
Öğk.
Bir de ıy şu kendini havalı sanan erkekler vardı
"Boton kozlor bono hosto." modunda olan tipler.
Saçlarını da her sabah ineklere yalatıyorlar üşenmeden.
Bizim okul böyle bir okuldu işte. Zekisi de vardı ama aptalları çoktu.
umarım beğenmişsinizdir bu bölümde orkun yoktu evet ama sonrakinde olucak yani bi zahmet .s
ŞİMDİ OKUDUĞUN
another merkun story
Fanfiction"onun gözlerine baktığımda anlamıştım, kahverenginin ne kadar güzel bir renk olduğunu."
