Één Traan

Hoofdstuk 1

Hei allemaal! Bedankt voor het lezen van dit boek. Dit boek gaat over een meisje die Noa heet en een vriendin van haar die Noëlle heet. Nou ja vriendin? Een beste vriendin! Nu zal je denken waarom de titel: 'één traan' ? Nou dat word allemaal duidelijk in het laatste hoofdstuk van dit boek! Ik denk dat dat hoofdstuk 20 is! Nou ja veel plezier met lezen

Byee xx

"verdomme, ik heb echt geen zin de schoolfoto!" zeg ik tegen Noëlle op de fiets.

Ik dacht gelijk aan hoe je zo netjes moest zitten en dat je haar perfect moet, en het ergste: je moet lachen! Bleehhh

"Wie wel?" vroeg Noëlle. Tja wie had er eigenlijk nou zin in de schoolfoto? Alleen dat woord al! Dacht ik hardop. Dat deed ze best vaak, meestal ging het per ongeluk. "WACHT!" schreeuwde Noëlle. "IK WEET WIE ZIN HEEFT IN DE SCHOOLFOTO!" "Wie dan?" vroeg ik verbaasd, ik dacht na en opeens wist ik het! "STEFAN" riepen ze in koor. "Hij wil altijd dat zijn haar perfect zit en dat zijn stropdas goed zit, voordat hij op de foto gaat!" Zeg ik lachend. Wie doet er überhaupt een stropdas naar school om... Dacht ik weer hardop.

We kwamen op school aan. Precies toen ik me fiets parkeerde in het fietsenhok ging de bel. "SHIT!" riepen we in koor. We renden naar binnen. Ik rende de hoek om maar daar stond Tom! De knapste jongen van de school! Ik botste tegen hem op en schrok me dood toen ik zag wie het was. "Ow sorry..." zei ik tegen hem. Ik schaamde me kapot. Hij zag dat ik rood ben en zei: "maakt niet uit hoor! Niet zo rood worden haha." Ik liep weg en glimlachte nog even naar hem. Wat was hij toch aardig! Ik liep terug naar Noëlle die bijna begon te juichen: "OMG HIJ ZEI WAT TEGEN JE OMG!!" En ze maakte een vreugdedansje. Wat had ik toch een gekke vriendin. De tweede bel ging. "SHIT!" zeiden we weer in koor. We wouden snel naar het lokaal rennen totdat we opeens na geroepen werden. Het was Tom: "Zijn jullie te laat? Ik heb nog wel een briefje" hij keek ons geheimzinnig aan. "Ennn wat kunnen we daar mee?" vroeg Noëlle verbaasd. Ik legde haar uit dat je daar mee naar de conciërge kan en dat je een briefje terugkrijgt zodat we geen straf krijgen. "Ow cool!" zei Noëlle die helemaal niet had verstond wat ik zei. Ze zat alleen maar te kijken naar Tom. Tom had het door: "Stop is met staren het word eng! Haha." Noëlle werd rood. Ik hoorde haar heel zacht zeggen: 'shit'. Blijkbaar hoorde Tom het ook want hij moest lachen. We kregen het briefje en gingen naar de conciërge. Hij gaf een briefje terug. En we liepen naar het lokaal.

De les was eindelijk afgelopen. "Vergeet niet het huiswerk te maken hè, Noa?!" riep mevrouw Koener me nog na. Ik maakte nooit me huiswerk, het is gewoon saai en ik heb er geen tijd voor ;). "Jahaa!" zei ik op een zeur-toon terug. "Dat wijf is echt irritant!" zei ik toen we naar het andere lokaal liepen. "Inderdaad!" zeiden 5 mensen tegelijk. Ik keek gelijk achterom want ik had het eigenlijk tegen Noëlle. Ze begonnen te lachen. Ik lachte mee terwijl ik het helemaal niet grappig vond. "Waar is Noëlle?" vroeg ik aan Aniek. Ze was wel een goede vriendin alleen ze kon ook heel irritant doen. "Die werd gebeld door haar moeder, het ging over haar vader.." Ik schrok me dood toen ik dat hoor en ik zei in paniek: " WAAR IS ZE NU!" "Ik heb geen flauw idee!" zei Aniek, bezorgt om mijn reactie. "Zeg tegen mevrouw brons dat ik later kom!" En voordat Aniek antwoord kon geven was ik al weg.

Ik zocht me helemaal wezenloos. Waar kan ze nou zijn! En toen sloeg ik mezelf. "WAT BEN IK TOCH EEN DOM WIJF!" Iedereen keek me aan en ik werd rood. Ik wist waar ze was. In het gangetje naast de kleedkamers en dan de eerste deur rechts. Niemand wist dat dat kamertje bestond maar Noëlle en ik hebben hem ooit gevonden, we gaan daar altijd heen als we boos of verdrietig zijn of om iemand te ontlopen. Ik rende naar de kleedkamer. Liep het gangetje door en nam de eerste deur rechts. Ik keek nog 1 keer achterom of niemand me was gevolgd. Het was hier donker. Logisch anders wist iedereen dat dit gangetje wel bestond. Ik deed de deur open en deed de lamp aan. Het was een klein lampje. Je zag er bijna niks door. Maar wel goed genoeg om elkaar te zien. Ik zag Noëlle zitten. Helemaal in elkaar gekropen met haar handen voor haar gezicht. "Noëlle?" Vroeg ik zacht. Ze keek op. Haar mascara was helemaal uitgelopen. "Is je vader.." ik kwam niet verder. Ik moest zelf bijna huilen! Ze knikte. "Ow god Noëlle! Wat erg!" Ik ging naast haar zitten en ik troostte haar. Noëlle's vader heeft hartproblemen. De dokter heeft gezegd dat hij rustig aan moest doen want anders zou hij kunnen overlijden. Maar nu is het zo ver, Noëlle's vader is overleden. Ik moest huilen toen ik eraan dacht. Ik kroop dicht tegen Noëlle aan. Zo'n aardige man had dat toch niet verdiend? Opeens ging de deur open. "Omg..!" zei ik zacht.

Heei dit was hoofdstuk 1 alweer! Bedankt voor het lezen en geef vooral een reactie als je kritiek hebt!

Byee xx