Ben 20 yaşında hem kör hemde konuşamayan bir kızım şuana kadar sahip olduğum tek şey var karanlığın içinde geçmiş bir hayat ve birbirinin aynısı kokuşmuş günler geçmişi ve geleceği simsiyah ve kara kapıların ardına hapsolmuş benim hayatım tek renkten ibaret SİYAH her biri birbirinden tiksinç insanların soğuk duvarlarına çarpa çarpa koskoca bir hiçliğin içinde kaybettim ruhumu insanların yaptıklarına karşı koyamamak fark edememek sanki hapsolmak gibi ...
Benim kör olmam doğuştan gelmiyor beni bu hale başka biri getirdi bir araba kazası geçirdim herşey ondan sonra başladı kişiyi bulunmadı kaçıp gitmiş polis hala arıyor çok küçükken yaşadığım bir olay bu tıpkı o zamanda şimdiki gibi çaresizim ameliyat olabilecek yaşta olmadığım için yapmadılar gerçi isteseler de para yok şimdide bu yüzden ameliyat olamıyorum çok pahalı geliyor ...
Hani siz aynanın karşısına geçip yeni aldığınız bir elbisenin nasıl durduğuna yakışıp yakışmadığına bakıyorsunuz ya ben daha önce kendi suratımı bile görmedim bu benim için bir hayal (çünkü kaza olduğunda daha bebektim aklım yok) bir hayal ve gerçek olamayacak gibi o kadar uzakta ( bayerni yenmek gibi 😂) hani biri ölür ve geri gelmez gelmesi bir hayaldir ya bu benim için tıpkı böyle...
Aslında birinin beni sevmesi de bir hayal aşık olmak falan hani insan sahip olamadığı şeylerin hayalini kurar olmasını çok ister ya bu ve bunlarda benim için böyle bir yeri var aşk değil sevgide böyle annem severdi beni ölmeseydi tüm bunların acısı yetmiyor gibi birde üvey annem var o kadın bir kere bile bana iyi davranmadi davranmayacakta kime ne zararım var ki çok mu konuşuyorum görmemem gereken şeyleri mi görüyorum ya tck tck sanki ben onu çok seviyorum ne hali varsa görsün babam da hep ona inanıyor bana inanması için ne yapabilirim ki kime isterse ona inansın ...
Merhaba yorumları ve oyları bekliyorum yb leri fazla yakın tutmam ama arasınıda açmam uç günde bir atarım keyifli okumalar
