Ik weet dat het niet slim is om meerdere verhalen per keer te starten, maar het idee plopte in mijn hoofd en ik moest het gewoon doen, anders ben ik het weer kwijt en ik heb echt het gevoel dat dit geen slecht idee is.
---------
Mijn familie is anders. Ze zijn anders. Mijn broer is schizofreen. Misschien is dat het feit dat ik hier zit. Wat klets ik nou uit mijn nek. Het is een feit. Steeds weer zoeven mijn smaragdgroene ogen over mijn broers gezicht, hals, bovenlichaam en onderlichaam. Steeds weer overstroomt een angstig gevoel me. Want, eigenlijk ken ik mijn eigen broertje niet. Hij is zo vaak veranderd, dat ik niet doorheb wie hij echt is. Alsof ik met een vreemdeling mijn eigen achternaam deel en een huis deel. Ik ken hem niet. Ik geef niet om hem, want zijn karakter is steeds anders. Het enige wat niet anders is, is zijn uiterlijk. Voor de rest is alles anders. De enige dag is hij een schat, de andere dag gedraagt hij zich de hele dag als een arrogante klootzak. Maar ach, wat voor invloed heb ik nou bij hem, als 16 jarig meisje. Ik ben toch maar een soort mier in zijn wereld. Een onderkruipsel. Ik heb niks te zeggen, want ik weet er niks van. Eigenlijk heb ik gelogen. Ik moet iets opbiechten. Dit is niet mijn huis. Ik weet niet eens wat het is. Hij heeft me meegenomen. Mijn eigen broer, die nu ondertussen 22 is, heeft me meegenomen op 5 jarige leeftijd naar een huisje in het bos. Ik heb mijn ouders nooit meer gezien. Ik ken niemand. Ik ben altijd binnen, zie geen andere mensen en op school zit ik niet meer. Voor de maatschappij ben ik eigenlijk dood. Ik ben niks meer. Eigenlijk heet ik niet eens meer Lydia Green. Eigenlijk hebben mijn ouders, die ik niet ken, geen dochter. Want ik ben dood.
