Έρωτας με την πρώτη πάσα || myg√

|49|

Ε: Μαμά;

Ω σκατά, τη γάμησα
Και τι κάνουμε τώρα;

Μ: Βρε καλώς την... Πώς και από εδώ;

Ξαφνικά κόμπλαρα.

Με κοιτούσε με αυτό το πονηρό βλέμμα που έκανε το άγχος μου να μεγαλώνει περισσότερο και είχε σταυρωμένα τα χέρια της περιμένοντας να της δώσω μια απάντηση και τονίζοντας με αυτό το τρόπο την επιβλητικότητα και την ανωτερότητά της.

Το βλέμμα της διαπερνούσε το δικό μου και με έκανε να νιώθω πως από στιγμή σε στιγμή, θα πετάξει την κλασσική ατάκα, αυτή που "πετούσε" και πριν από κάτι μήνες...

"Με τον Yoongi ήσουν;"

Ω ναι, με ρωτούσε.

Βασικά, ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΆ ΕΊΧΕ ΜΈΣΑ ΣΤΟ ΊΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΣΠΊΤΙ;;;

Και ναι, το σπίτι δικό μου είναι, εγώ μένω σε αυτό, ΟΛΟΜΌΝΑΧΗ.

Βασικά, όχι και ολομόναχη. Έχω και την γιαγιουλα του 2ου να έρχεται μερικές φορές από εδώ και να μου φέρνει φαγητό:))

Ντάξει μωρέ, καλή είναι, ευγενική και την συμπαθώ κιόλας!

(Μόνο και μόνο επειδή μου φέρνει φαγητό! Να τα λέμε αυτά...)

Και εκτός από αυτό, έρχεται και ο Yoongi και μένει εδώ μερικές φορές, οπότε δεν είμαι και τόσο μόνη.

Τέλος πάντων. Στο θέμα μας!

Αποφάσισα να της "γυρίσω μπούμερανγκ" την ερώτησή της έτσι ώστε να αποφύγω να της απαντήσω. Αν δεν το έκανα αυτό, στο τέλος θα κατέληγα να τα "ξεράσω" όλα, μετά από μία λεπτομερή και απαιτητική ανακρισούλα. Θα με έπρηζε και ναι, όλοι μας ξέρουμε τη συνέχεια.

Ε: Εγώ; Εσύ πώς και πέρασες από εδώ;

Της είπα όσο πιο αθώα μπορούσα (#NOT) και σήκωσε το ένα της φρύδι.

Ω έλα τώρα, μην γελάσεις!!

Δεν ξέρω για ποιον λόγο, αλλά κάθε φορά που έκανα κάτι που δεν θεωρούσαν οι γονείς μου σωστό και μετά με ρωτούσαν για να ανακαλύψουν τι μαλακία έκανα, απλά μου ερχόταν να γελάσω.

Ίσως είναι από το γεγονός ότι δεν ήθελα να με καταλάβουν.

Μ: Που ήσουν χθες το βράδυ;
Ε: Εδώ!
Μ: Εγώ ήρθα και δεν σε βρήκα....

Μου είπε καχύποπτα και έκανε μερικά αργά και μεγαλούτσικα βήματα προς το μέρος μου.

Ε: Εδώ ήμουν!
Μ: Σίγουρα; Γιατί η κυρία από τον κάτω όροφο, άλλα μου είπε!

Μου είπε φανερά εκνευρισμένη και ο τόνος της φωνής της ανέβηκε στις τελευταίες λέξεις.