Angelic Touch

Κεφάλαιο 8

Ήμουν τρεις μέρες στο νοσοκομείο. Δεν με άφηναν να σηκωθώ γιατί θα έπεφτα κάτω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πολλές δυνάμεις. Όμως σήμερα επιτέλους βγαίνω, επιτέλους θα σηκωθώ από αυτό το ηλίθιο σκληρό κρεβάτι και δεν θα χρειαστεί να ξαναφάω το απαίσιο φαγητό του νοσοκομείου. Δεν θα χρειάζεται πια να βλέπω κάθε πρωί τον ξινό γιατρό με την καθημερινή ερώτηση "Πονάτε;".

Το μόνο που θα μου λείψει είναι η κυρία δίπλα που ούτε το όνομα της δεν έμαθα.

Ήρθε πρωί πρωί η Μαρία για να με πάρει και να πάμε στη σχολή. Είχα και αυτή την απαίσια γάζα στο κεφάλι.. Δεν ήθελα να πάω πουθενά.

Όταν έφτασα στην πόρτα του Πανεπιστημίου σταμάτησα για λίγο. Δεν ήταν ότι ζαλίστηκα, όχι, απλά δεν ήμουν έτοιμη να μπω εκεί μέσα πάλι. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μαζί με την Μαρία, η οποία με κρατούσε από τη μέση, πέρασα την πόρτα. Όλοι με κοίταζαν παράξενα. Τι είχα; Απλά μια γάζα στο κεφάλι.

"Εσύ κάτσε εδώ και πάω να βρω τα κορίτσια" μου είπε η Μαρία και με έβαλε να κάτσω σε ένα πεζούλι.

Με πόναγε φοβερά το κεφάλι μου. Καθόμουν μόνη μου κοιτώντας το κινητό μου όμως η ακτινοβολία μου προκαλούσε περισσότερο πονοκέφαλο οπότε το έκλεισα και το έβαλα στην τσάντα. Κοιτούσα γύρω μου. Όλοι ήταν παρέες αλλά πουθενά τα κορίτσια.

Ξαφνικά βλέπω κάποιον να με πλησιάζει. Είχε πολύ ήλιο και δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν. Στάθηκε μπροστά μου και έσκυψε. Τότε συνάντησα τα δυο του μάτια.

"Που ήσουν;" ρώτησε και τα χέρια του ακούμπησαν τα δικά μου.

Ανατρίχιασα. Τα απομάκρυνα όμως. Στο κάτω κάτω αυτός ευθυνόταν για ό,τι μου συνέβη. Σήκωσε τα μάτια του στο κεφάλι μου, μάλλον τότε διαπίστωσε τη γάζα. Γούρλωσε τα μάτια του έντρομος.

"Τι έπαθες; Τι έγινε;"  ρώτησε και έβαλε το δεξί του χέρι πάνω στο κεφάλι μου.

Απομακρύνθηκα.

"Καλά είμαι" απάντησα χωρίς να τον κοιτάζω.

"Τι είναι αυτό;" είπε και έδειξε το κεφάλι μου.

"Γάζα" απάντησα ξερά.

"Και γιατί το φοράς;" ρώτησε παραξενεμένος.

"Είχα ένα ατύχημα" είπα προσπαθώντας να φανώ χαλαρή.

"Τι ατύχημα;" είχε φρικάρει.

Δεν ήξερα ότι θα τον ένοιαζε τόσο.

"Πολλές ερωτήσεις πρωί πρωί" απάντησα ζαλισμένη.