Bad influence (voltooid)

Het ettentje

Het voorgerecht is opgediend en iedereen begint met eten. Behalve zijn vader die afkeurend naar Kane aan het kijken is.

'Zoon volgende week komt mijn stylist langs misschien moet jij ook maar even je laten kleden dit kan echt niet meer' ik zie aan Kane dat hij elk moment kan gaan uitbarsten.

Ik leg snel mijn hand op zijn knie onder de tafel. Hij kijkt mij met een hele kleine glimlach dankbaar aan.

Zijn vader is haast nooit thuis. Hij moet altijd veel reizen en is dan soms 1 maand lang weg vervolgens weer twee dagen thuis en dan vertrekt hij weer voor een maand.

Kane heeft daardoor als kind nooit echt een goede band met zijn vader kunnen opbouwen.

Met zijn moeder overigens wel. Zij was de gene die altijd voor hem zorgde en ook de vader rol over nam als het nodig was. Wanneer zijn vader thuis is dan is zijn moeder een heel anders persoon en past ze zich aan.

Nadat het voorgerecht weggehaald is van tafel heerst er een ongemakkelijke stilte. 'Wanneer moet u weer terug naar Dubai?' Vraag ik aan zijn vader om het ijs te breken. Kane geeft mij een waarschuwende blik. Had ik hier niet over mogen beginnen?

'Leuk dat je dat vraagt. Mijn zoon interesseert zich daar nooit voor' vuurt zijn vader naar Kane die wat gromt.

'Morgen middag om 3 uur gaat mijn vlucht naar Dubai. Ik moet daar dan rond de 4 weken verblijven als de dingen niet anders lopen als gepland' antwoord zijn vader.

Ik neem een slok van mijn witte wijn. 'Kane jongen hoe gaat het met die selectie procedure van Alabama? Vraagt zijn vader. Ik verslik mij in mijn slok en begin te hoesten.

Zij kijken mij alle drie aan. Kane sluit even zijn ogen. Dat was dus de spanning die er hier hangt. Ik voelde al dat er iets niet klopte.

'Ze komen aan het einde van het semester langs. Ik ben nu druk aan het trainen elke dag' zegt Kane gehoorzaam. 'Dat is fijn om te horen jongen. Ik zal nog kijken of ik een extra goed woordje voor je kan doen bij de jury' zegt zijn vader.

'Bedankt vader' zegt Kane gehoorzaam. Hij is aan het trainen voor een studie in Alabama?.

We zitten nog niet in de auto of hij bied al zijn excuses aan. 'Sorry. Ik had het eerder aan je moeten vertellen' zegt hij en laat zijn schouders zakken. 'Wat moet je mij vertellen?' Vraag ik op een wat luidere toon.

'Ik ben bezig met het krijgen van een rugby studie beurs in Alabama waar een van de beste sport college zit' zegt hij en kijk mij weer aan.

'En dat kon je niet eerlijk vertellen aan mij? Want je wist al dat ik het niet leuk zou gaan vinden. Weet je wel niet hoeveel afstand er dan tussen ons is. Het is bijna 11 uur wat betekend dat we elkaar alleen maar kunnen zien met het vliegtuig' schreeuw ik en wend mijn blik af.

'Het is altijd al mijn droom geweest dit Eva. Je kan het mij ook gunnen' zegt hij en begint te rijden.

'Waarom maak je dan plannen met mij en zeg je dat het het bedrijfsleven in wilt als dat helemaal niet zo is' schreeuw ik weer.

'Omdat ik je geen pijn wilde doen. Ik wilde je niet weer het gevoel geven dat ik je ga verlaten. Niet alweer....' zijn stem heeft een lichte trilling.

'Hoezo? Dat ga je toch doen. Jij gaat weer weg en laat mij achter. Je hebt daar zeker ook drugs vriendjes van je zitten. Of heb je daar die dode begraven?' Het floept er uit voor ik het door heb.

'Wat zei je daarnet!' Schreeuwt hij woedend. 'Nou!'schreeuwt hij nog een keer. 'Je hoorde me wel' zeg ik vol zelfvertrouwen.

'Het is waar he. Je hebt echt iemand vermoord. We zijn al 2 maanden weer samen en je hebt het nog steeds niet opgebiecht' snauw ik.

'Godverdomme. Ja ik heb iemand vermoord!' Schreeuwt hij terug en hij kijkt mij woedend aan. 'Ze je je wil-' ik stop met praten en besef nu pas wat hij zojuist zei. 'Wacht wat?' Vraagt ik ongelovig.

'Je hebt gelijk ik heb een paar maanden geleden iemand vermoord. Om precies te zijn de baas van het kartel' zegt hij emotieloos en neemt de eerst volgende afslag.

Ik blijf stil. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik vermoede het wel dat hij dat gedaan had maar nu hij bekend komt dat als een klap in mijn gezicht aan.

Hij parkeert op een verlaten parkeer plaats achter een benzine station.

Hij zet de auto af en legt zijn hoofd op het stuur.

Even heerst er een stilte voor hij weer begint met praten.

'Soms weet ik het niet meer ja. Met alles we hebben al zoveel meegemaakt in deze korte periode dat we elkaar kennen. Ik voel mij heel gezegend dat ik jou heb maar op de een of andere manier voelt het niet goed. Ik ben in staat om mensen te vermoorden waarom verlaat je mij niet?' Zijn stem is een en al verdriet.

Ik weet niet wat ik moet antwoorden hier op. Zijn verdriet doet mij pijn.

'Ik dacht dat je mij nooit meer terug zou nemen na dat ik je maanden achter liet maar je deed juist het tegenovergestelde. Je nam mij terug. Diep vanbinnen weet ik dat we voor elkaar zijn gemaakt maar toch kan ik je niet alles geven wat je nodig hebt.'

Hij haalt even adem en gaat weer verder met praten.

'Door mij liep jij ook in gevaar. Ik bracht mezelf in gevaar en zag geen andere optie dan het gevaar uitschakelen. Tijdens een afspraak die ik met hem had zag ik mijn kans en schoot hem neer. Ik dacht dat ik als wraak van het kartel vermoord zou gaan worden maar in tegendeel zelfs ze waren blij met mij en wilde al langer van die man af'

Hij pakt zonder iets te zeggen mijn hand en kijkt mij aan.

'Ik ben daarna gestopt Eef. Ik ben gestopt voor jou. Ik wil jou alles bieden wat ik je kan geven en een van de dingen is veiligheid. Ik kan je beschermen als er iets is. Ik wil dat. Ik wil er voor je kunnen zijn als de dingen shit gaan. Ik wil je kunnen zoenen, met je kunnen praten en seks met je hebben tot we niet meer kunnen. Dat is waarvoor ik ben teruggekomen Eef. Voor jou'

De tranen staan in mijn ogen. Er komen geen worden uit mijn mond ik ben helemaal verbijsterd.

'Ka-ne ik-' ik stop met praten want er komt toch niks zinnigs uit en druk als antwoord mijn lippen op de zijne.