TANIK

1.Bölüm

Yürüyorum,yürüyorum,yürüyorum ama nereye doğru yürüdüğümü bilmiyorum sadece içimde kötü bir his olduğunu biliyorum üstümde en çok sevdiğim kazağım ve bol bir kot pantalonum vardı bunlarında altına siyah bir spor ayakkabı giymiştim.Genelde ben bu kıyafetlerle çok rahat olurdum ama şu an hiç rahat değilim sebebi içimdeki kötü histi.Aniden durdum çünkü karşımdaki manzara beni durduracak kadar kuvvetli bir görüntüye sahipti.Şu an tam karşımda mafya tipinde iki adam masum ve ağlayan bir adamı zorla tutuyorlardı ve de karşılarında da silahlı bir adam duruyordu silah ise masum adama dönüktü.Silahtan o korktuğum ses geldi ve o sesin arkasından da benim çığlığım duyuldu ama etrafta sadece ben ve o mafya adamları vardı.Mafyaların bana baktıklarını gördüm o an kalbim o kadar hızlı atıyordu ki cidden kalp krizi geçirebilirdim.Şimdi de yapmam gereken tek bir şey vardı o da arakama bakmadan oradan koşa koşa uzaklaşmamdı fakat adamlar çoktan peşime takılmışlardı.Ben yinede var gücümle koşuyordum.Sokaktan sokağa geçtikten sonra nefes nefese kalmıştım ama bunun bir önemi yoktu koşmaya devam ettim çünkü adamlar peşimdeydi.Nasıl oldu bilmiyorum ama çıkmaz bir sokağa girdim.O an benim için her şeyin bittiğini düşündüm ki sokaktan bir evin kapısının açıldığını gördüm.Hiç düşünmeden evin içerisine daldım kapıyı açan kadından da kapıyı kapatmasını istedim.Kadın büyük bir şaşkınlıkla bana döndü.

"Ne oluyor beyefendi siz kimsiniz?"dedi kadın.Kadına döndüm.

"Ben Kenan ve peşimde adamlar var"dedim."Ama şimdi bunların hiçbir önemi yok"diyerek ekledim.Kadın çok yüksek bir sesle çığlık attı.

"Peşinde adamlar mı var?"diye bir soru yöneltti bana dediğimi anlamamış gibi.

"Evet peşimde adamlar var ve yüsek bir ihtimalle beni öldürmek istiyorlar.Şimdi ne olur beni bulmamalarını sağla,olayı sana anlatacağım."Kadın bana acıyan yüz ifadesiyle baktı.

"Tamam"dedi.

Kadın beni bodrum katına indirip eski eşyalarla dolu bir odaya geçirdi.

"Burda bekle"dedi.

"Tamam"dedim.Zaten benim de itiraz etme şansım yoktu.Kadın hızlı adımlarla bodrum kattan çıktı.Ben de ne yapacağımı düşümeye başladım.Acaba kadına herşeyi anlatmalımıydım ya da direk polise mi gitmeliydim?İçimdeki korku beni öldürmek üzereydi,gerçekten ne yapacağımı bilmiyordum.Ne ara olaylar buraya kadar geldi.Kendime inanamıyorum bir insan nasıl bu kadar şanssız olabilirdi.Yolda yürürken insanın başına gelebilecek olay ya düşmek olur ya da en fazla bir arabanın ona çarpası olur ama ben bir cinayete tanık oldum.Ya ailem bunları duyunca ne olacaktı ben ne yapacaktım gerçekten çok korkuyorum.Ben daha 16 yaşında bir gençtim ya olaylar daha fazla büyürse ya adamlar beni bulursa ya beni öldürürlerse.Ve şu anda bildiğim tek şey hiçbir şey bilmediğimdi.Kadın merdivenlerden aşağı doğru ilerlerken korkum iki kat arttı.Kadın bana yaklaştı.

"Korkma etrafta kimse gözükmüyor gel."dedi.

"Ohhhhh be."diyerek rahatladığımı ifade ettim.

Sonra kadınla yukarı doğru çıkmaya başladık,kadın beni salona doğru yöneltti.Salon gayet şık bir görüntüye sahipti.Daha sonra tekli koltuklardan birine oturdum,kadında tam karşımda duran koltuğa yöneldi.

"Şimdi her şeyi anlatıyorsun."dedi korku ve heyecan dolu bir sesle.

"Bilmiyorum."dedim.Kadındaki yüz ifadesi tamamen değişmiş ve sinirlenmişti.

"Neyi bilimiyorsun."dedi sinirli bir şekilde.

"Korkuyorum."dedim.

"Neden ve kimden korkuyorsun?"diye bir soru yöneltti bana.Bende yere bakan yüzümü ona doğru çevirdim.

"O adamlardan ve beni öldürmelerinden koruyorum."dedim.

"Neden korkuyorsun ki polise gidip herşeyi anlatsana."dedi bana.

"İşte bu,o kadar kolay değil."dedim

"Neden?"diye bir soru yöneltti bana.

"Adamlar düşündüğümüzden daha kötü ve ciddi adamlar olabilir."dedim.

"Ama polise gitmekten başka çaren yok ki."dedi çaresiz bir yüz ifadesiye.Kadın bana gerçekten acımıştı.Neden bilmiyorum ama bana duyduğu güveni ses tonundan ve bana yardım etmeye çalışmasından anlıyorum.

"Bana neden,nasıl güveniyorsun."dedim.Kadın şaşırdı.

"Çünkü kötü biri olmadığını samimi davranışların ve ciddi anlamda yüksek olan korkundan anladım."dedi.Kadın gerçekten anlamıştı.Benim gerçekten korktuğumu ve ne yapacağımı bilmediğini anlamıştı.

"Sen anlat."dedim.Ortamın gerginliğini azaltmaya çalışan bir ses tonuyla.

"Neyi?"dedi yüzünü bana dönerek.

"Seni ve kim olduğunu"dedim

"Ama şimdi bunun ne önemi var."dedi

"Bana bu kadar güvenen bir kişiyi tanımak istiyorum."dedim samimiyetimi sergileyen bir ses tonuyla.

"Tamam".dedi.Çünkü bana gerçekten güvenmişti.

"O zaman adınla başlayalım."dedim meraklı bir şekilde.

"Adım Sıla."dedi.

"Sıla güzel isim.Ben de Kenan."dedim.

"Daha önce söylemiştin."dedi.

"Ne zaman?"dedim.

"Kapıdan ilk girdiğinde sana senin kim" lafını bitirmesine müsade etmeden lafa daldım."

"Şimdi hatırladım ama benim bunu hatırlamamı nasıl beklersin."dedim.

"Sende haklısın."dedi,bana katıldığını ifade ederek.

"Dışarı çıkalım mı?"dedim.Şok geçiren bir yüz ifadesiyle bana baktı.

"Ne dediğinin farkında mısın?"dedi bana şaşkınlığı belli ederek.

"Haklısın ama nereye kadar böyle saklanacam ki?"diye bir soru yönelttim.

"Haklısın."diye bir cevap verdi sorduğum soruya.Ve gerçektende haklıydım.

"Tamam o zaman çıkıyoruz."dedim hafif sesim yüksek ve neşeli bir şekilde.Gerçi bir cinayete tanık olmuştum nasıl bu kadar rahat olduğu bilmiyorum ama bu olayı çözeceğimi biliyordum.

"Tamam."dedi.Ve hazırlanmak için odasına gitti.Ben de bir süre bekledikten sonra yanıma geldi.

"Hadi çıkalım"dedim.Dediğimi başıyla onayladıktan sonra ikimizde kapıya yöneldik ve dışarı çıktık.