Let's Play My Game

🌹👑Κεφάλαιο 57🌹👑

Σκουπισα τα δάκρυά μου με τα ακροδάχτυλα μου και περπάτησα μέχρι τις κερκίδες. Η παγωνιά και ο σκοτεινός ουρανός με υποδέχτηκαν στην πίσω αυλή. Κάθησα και έβαλα τα ακουστικά μου στα αυτιά. Το τσέλο σε συνδυασμό με το πιάνο με έκαναν να ηρεμώ . Γιατί μου το έκανε αυτό? Ελπίζω όλα να είναι μια ακόμα ανοησία μιας κοπέλας που δεν δέχεται την πραγματικότητα και όχι η πραγματικότητά που διαρκώς μου στήνει φάρσες και με δείχνει με το δάχτυλο γελώντας .

-Αναστασία μου, βγάλε τα ακουστικά από τα αυτιά. Η μορφή του Αλέξη σχηματίστηκε με πινελιές τελειότητας μπροστά μου.

-Γιατί δεν είσαι στο μάθημα σου? Ρώτησα ενώ τον είδα να κάθεται δίπλα μου.

-Αυτό αγαπημένη μου πρέπει να το ρωτήσω εγώ, με κοίταξε και τοποθέτησε ένα τσιγάρο στα χείλια του.

-Αλέξη, πότε θα κόψεις το τσιγάρο? Ήμουν πολύ θυμωμένη! Αυτός με πουλάει και με πληγώνει, αλλά πάντα εγώ φταίω στο τέλος.

-Θα μείνεις τόσο πολύ κοντά μου για να με δεις να το κόβω? Μου απεύθυνε τον λόγο κοιτάζοντας το άπειρο. Ο καπνός που έφευγε από τον στόμα του χόρευε ανέμελα στον χορό του ανέμου μέχρι που χανόταν.

-Αλέξη κοφτό! Μην με κάνεις να νιώθω ότι πάντα εγώ φταίω ξέρεις πολύ καλά γιατί είμαι εδώ! Επίσης ξέρεις ότι δεν θα σε άφηνα ποτέ και για κανέναν λόγο. Έκανα μια μικρή παύση αλλά δεν μου έδωσε απάντηση. Καλά κατάλαβα, τα λέμε... Η έκφραση της απογοήτευσης είχε πάρει θέση στο πρόσωπο μου.

-Αναστασία, περίμενε! Με τράβηξε από το χέρι και με φίλησε, σαν να μου έλεγε συγγνώμη. Το χάλκινο σκουλαρίκι που είχε στην γλώσσα του με έκανε να ανατριχιασω. Μωρό μου, συγγνώμη που σε πληγωνω. Την αλήθεια σου έλεγα, η άλλη απλώς μας ακουσε. Τα παγωμένα χερια του αγγιζαν τα μαγουλα μου απαλα και τα μάτια του με κοιτούσαν με τοσο πιστευτό βλέμμα.

-Σε πιστεύω Αλέξη, τον αγκαλιασα σφιχτα, λέει αλήθεια. Πρέπει να του έχω περισσότερο εμπιστοσύνη, του αξίζει.

-Και να ξέρεις γατάκι, ότι και να γίνει ανάμεσα μας η μαγεία δεν φεύγει ποτέ.
+
Ανοιξα το σπίτι με τα κλειδιά μου. Πρέπει να δείξω περισσότερη εμπιστοσύνη στον Αλέξη.

-Θες να φάμε κρέπες? Με ρώτησε ενώ έψαχνε το ψυγείο.

-Βασικά έλα μαζί μου, τον έπιασα από το χέρι και τον πήγα στο δωμάτιο μου.

Μόλις μπήκαμε μέσα τον άφησα και αυτός κάθησε στο κρεβάτι μου παίζοντας με ένα μικρό αρκουδάκι. Εγώ πήγα στην βιβλιοθήκη μου και έπιασα ένα τετράδιο.

-Πάντως Αναστασία σε θαυμάζω, ποσά βιβλία διαβάζεις?Όλα και κάτι καινούργιο σε βλέπω να αγοράζεις.

-Αρκετά, σκέφτομαι να πω στον πατέρα μου να μου βάλει επιπλέον ράφια στο δωμάτιο μου. Αλλά δεν μας νοιάζει αυτό, ορίστε. Του έδωσα το τετράδιό.

-Όχι, δεν μπορώ να διαβάσω το ημερολόγιο σου, είναι ότι πιο προσωπικό έχεις, μου το έδωσε πίσω.

-Γι'αυτό τον λόγο στο δίνω, θέλω να ξέρεις ότι σου έχω εμπιστοσύνη, κάθησα δίπλα του.

-Δεν χρειάζεται να διαβάσω τα εσώψυχά σου για να καταλάβω ότι μου έχεις εμπιστοσύνη, το έχω καταλάβει ήδη. Μου χάιδεψε τα μαλλιά και άφησε το ημερολόγιο πάνω στο κρεβάτι. Θα το πάρω όταν φύγω, έγινε?

-Έγινε, χαμογελασα.

Αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα πράγματα που μας απασχολούσαν. Μου είπε τους φόβους του και την άποψη του για το σωστό και το λάθος. Τον άκουγα προσεκτικά και κατάλαβα ότι αυτές οι αναμνήσεις που φτιάχνουμε μαζί θα με στιγματίζουν για πάντα. Γιατί πάντα θα θυμάμαι την τούφα των μαλλιών μου που μου έβαλε πίσω στο αυτί για να βλέπει το πρόσωπο μου καλύτερα. Πάντα θα θυμάμαι αυτα τα μυστικά που ανταλλαξαμε χωρίς να ανοίξουμε το στόμα μας, απλα με τα μάτια. Και θα θυμάμαι για πάντα κάθε συναισθηματικό του ξέσπασμα, κάθε φόβο, ανησυχια ή μυστικό που μου εμπιστεύθηκε. Είμαι εγώ και αυτός. Για όσο κρατήσει.

-Και τότε Αναστασία ήρθες εσύ και με έβγαλες απο την καταστροφή μου με το έτσι θέλω και σε ερωτεύτηκα γιατι ήσουν ο μοναδικός σου εαυτός γιατι το βλέμμα σου έλεγε παντα αγαπησε με όσο μπορείς οπότε μπορείς εγώ θα περιμένω. Κανένας δεν μου το είχε χαρίσει αυτό.

Τα χέρια μου χαιδεψαν τα δικά του, αξίζει την εμπιστοσύνη και την αγάπη σου Αναστασία,σκέφτηκα...

Heyyy τι κάνετε? Ελπίζω καλα..

Αν θέλετε ρίξετε μια ματιά στις ιστορίες:
▪ trying to be true
▪Σε όποιον αρεσω
!Αν θέλετε να προτείνω και το δικό σας βιβλίο στείλτε ένα μνμ!