She Came Back

Hoofdstuk 9: De spanningen lopen op

Ik eet mijn bord snel leeg en wierp af en toe een stukje vlees naar Jaap. Dan sta ik op en de rest kijkt mij raar aan. "Wat is er?" Vraag ik hun en Diana kijkt mij aan. "We hebben nog een dessert!" Roept ze blij. "Dat is erg aardig, maar, nee dankje." Zeg ik maar als ik net wil weglopen, begint Diana weer. "Maar ik heb het speciaal voor ons allemaal bereid!" Roept ze weer, deze keer klonk ze meer teleurgesteld.

"Echt, dat is erg lief van je enzo, maar ik moet verder met de voorbereidingen-" Felice kapt mij af. "Laat nou eens een beetje respect zien voor je zus en blijf nou nog even-" Voordat ze verder kan kap ik haar weer af en wordt ik langzamerhand erg geïrriteerd. "Sorry hoor maar volgens mij hebben we momenteel een groter probleem dan EEN DESSERT!" Schreeuw ik kwaad en Felice kijkt mij chagrijnig aan. "Je kant toch wel heel eventjes wachten voordat-" Ze wordt nu voor de tweede keer afgekapt, want Maan begint zich er nu ook mee bemoeien. Niet dat dat zo slecht is, want hij denkt tenminste wel voordat hij z'n mond opentrekt.

"Laat hem nou! Ik ken Bart beter dan jullie allemaal hier, en hij slaat nooit zomaar een dessert over! Geloof mij op m'n woord!" Spreekt hij, en met die woorden voelt het of als er een zware last van mijn schouders af viel. Godzijndank. Felice, die op was gestaan van haar plek, is weer gaan zitten.

"Maar ik heb er zo hard aan gewerkt!" Roept Diana nog. "Ik weet het! Maar ik heb gewoon nog dingen te doen!" Felice fronst en trekt een vies gezicht. "Ik vind het nog steeds erg schofterig, je kent je zus nu zolang nog niet, hebben amper met elkaar gepraat en wanneer ik haar dan helemaal opknap zeg je alleen maar negatieve dingen!"

De last die van mijn schouders af was, is nu in één keer weer terug. Heel erg bedankt, Felice. "Ik heb toch ook geen keus!? Ik wil liever ook gewoon een lekker relaxed leven, maar zo gaat het eenmaal nou niet!" Roep ik, maar helaas zonder succes om haar te laten ophouden met praten.

"Nee, je wilt helemaal niet zo'n relaxed leven, je wilt gewoon macht! Je doet dit alles om je allergie te genezen zodat je je wand kan gebruiken! En waarvoor gebruik je je wand? Precies! Oorlog en moord, meer macht en al dat soort ellendigheid!" Schreeuwt Felice.

"SNAP JE HET DAN NIET?! IK DOE DIT ALLEMAAL VOOR JULLIE. ALLES WAT IK DOE, DOE IK VOOR DIT VOLK WAT IK PROBEER TE BESCHERMEN EN JE SCHREEUWT ALLEEN MAAR OFALS IK DIT ALLEMAAL VOOR MEZELF DOE. DAT IS NIET HET GEVAL! RAGFTAR MAG DAN WEL ZEGGEN DAT IK NUTTELOOS BEN, MI-misschien is dat zelfs wel zo, maar... ik doe mijn best!" Schreeuw ik voordat ik woedend en overbelast de eetzaal uitstorm.

Eenmaal op mijn kamer, nadat ik keihard de deur heb dichtgesmeten, plof ik neer op mijn bed. Laat dan ook maar. Als ze denken dat ik het toch alleen maar voor mezelf doe, wat heeft het dan nog voor nut? Ik doe mijn laarzen uit en gooi ze met een knal tegen de muur aan. Ik gooi nog wat andere dingen tegen de muren van mijn kamer, kruip onder de dekens en verstop mijn hoofd onder mijn kussen of als er nog steeds tegen mij geschreeuwd wordt.

Hun stemmen lijken nog uren door mijn hoofd te spoken voordat ik eindelijk in slaap val. Ragftar, Felice, Diana en zelfs Maan... Hun stemmen hoor ik nog steeds schreeuwen of als het moment zich nog aan het afspelen is.

Ik mag dan wel chief zijn, maar ik zweer het, soms voelt het of als ik nooit serieus wordt genomen hier.