From the journal of Patient Sixteen written under the initials of CTL, JTT, JNN, TLN, and LNO, dated in 14 Feb 2001; voice recorded by Dr. Quirrero
T H I R D S Y M P T O M:
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
1
CATALINA JULIET felt a sickening feeling at the pit of her stomach. Her mood is sour and bitter. She could not still moved on from the fact that it was Abstal all along singing songs for her. It was her. It was her boyfriend's cousin. It still lingers at the back of her mind, as if it's the only song in her head radio, that all she could hear is the cold and raspy voice singing on repeat and non-stop.
She internally took a deep breath to shake away her thoughts as she kissed Damon on his left cheek.
"Mag-ingat ka sa biyahe, okay," she calmly said.
Damon almost rolled his eyes, but he choose to clench his jaw. Juliet let out a sigh. She doesn't have the strength to fake her enthusiasm no matter how much Damon convinced her to celebrate the day with him.
"Dame, we don't have to date today. You still have work waiting for you in Bacolod and I have patients waiting for me," she reasoned out.
Walang nagawang bumuntong-hininga si Damon at tumango.
"I'll call from time to time. I love you," malambing na sabi nito habang hinahaplos ang kanyang pisngi.
Nagpakawala ng ngiti si Juliet, lihim na nakaramdam ng ginhawa dahil hindi na nagpumilit pa ito sa gusto nito.
"I love you too," sagot niya dito at tumingkayad upang bigyan ito ng magaan na halik sa labi na hindi niya kadalasang ginagawa.
Bahagyang sumingkit ang mata ni Damon dahil sa pagngiti. Yumuko ito at hinalikan ulit siya bago pumasok sa loob ng sariling kotse.
Hindi na kumaway pa si Juliet nang pinasibad na nito ang kotse paalis sa parking lot. Muli siyang napabuntong-hininga at napapunas sa kanyang noo. Wala nang masyadong tao sa parking lot at wala na din ang mga taong may hawak ng camera. Hindi na niya mapigilan ang sarili na mapabuntong-hininga sa hindi na mabilang na beses bago naglakad pabalik sa loob ng hospital.
Malawak na ngiti kaagad ang ipinukol ng mga nurses sa kanya na nasa Information Desk pagkapasok na pagkapasok niya. Muling namilipit ang kanyang tiyan dahil sa kasiyahan na kanyang nakikita. Awtomatikong pumorma ang kiming ngiti mula sa kanyang labi na para bang sanay na sanay na ang maliit na parte ng kanyang mukha sa pag-angat ng bawat sulok. Mabilis na kinausap siya ng mga ito na hilaw niyang tinawanan. Kaagad na din siyang nagpaalam nang hindi na niya makayanan ang pagpapanggap.
