Killing Me Slowly:Pls Don't kill me like this.

Fifth Pain (Sunday)

Fifth Pain (Sunday)

Tiffany's POV

Giniginaw ako! Ang lamig lamig ng buong katawan ko. hooo~ Hindi naman ako naka-aircon pero ang lamig lamig talaga. Pati ulo ko, nagffreeze. Sabi ng doctor isa daw sa sintomas ang gantong saket. Pinapasukan ka ng lamig kahit di naman malamig at pumapasok ang lamig sa loob ng utak mong may cancer.

Madaming sintomas ang Brain tumor, magsusuka ako, laging nahihilo, laging nagnonose bleed pero lahat ng 'yan kaya kong lagpasan hanggang sa mamatay ako pwera sa isang bagay na di ko kayang gawin....

Flashback~

"To be honest, ang nakakatakot na sintomas na pwedeng mangyari kay Tiffany ay ang unti unting pagbura ng kanyang alaala. This is also a term as alzeimers. Unang maapektuhan ang kanyang mentally emotion hanggang sa maging physically na." Tila napantig ang mga tenga ko sa sinabi ng doctor. Makakalimot? Makakalimot ako ng tao? Ng taong mga mahal ko? Si papa? Si Luhan?

Jusko po :'(

"Hindi na ba pwedeng maagapan ang sakit niya doc? Napakabata pa ng anak ko doc. Marami pa siyang gustong gawin sa buhay doc." Iyak na sabi ni papa. Kahit ako naiiyak na. Napakasamang tao ko ba para ganitong sakit ang maranasan sa murang edad?

"I'm really sorry Mr. Hwang. Maari po nating siyang i-chemo but as I have said, we can't promise you na magiging success ang operasyon dahil maaring ikamatay iyon ng anak ninyo." Pagpapaliwanag ni Doc.

Ang hirap. Ang hirap hirap ng sitwasyon ko.

End of Flashback~

*present*

Ang lamig! P-please, tulungan niyo ako. Please... Ginaw na.... Ginaw na ako..... Dito.

Maya maya bigla ko narinig ang pagbukas ng pintuan at niluwa nito si Yaya.

"Tiffany, iha, halika na, handa na ang breakfast. Kumain kana muna dahil kagabi hindi ka kumain." Sabi ni yaya. Hindi ako makapagsalita. Parang may nakabara sa lalamunan ko para hindi makapagsalita. Gusto kong sabihin na di maganda pakiramdam ko. "Tiffany, gising kana ba? Tiff iha? Tiffan----Tiffany?!"

Hinawakan kasi ni Yaya ang kamay ko at nakaramdam ako ng lamig sa mga kamay niya. Ibig sabihin, mainit ang katawan ko.

"Naku! Nilalagnat ka iha. A-ano bang pwede kong gawen?" Natatarantang sabi ni Yaya. Hinarap ko siya at nginitian, sabay hawak ng kamay para di siya mag-alala.

"Ya-yaya, wag po kay-kayong maga-alala, sin-sintomas lang ho ito ng saket ko. No-normal lang ang lahat." Sabi ko pero ang totoo niyan, bago lang talaga ang pakiramdam kong ito. Bagong bago ang lahat,

"May gamot kaba na pwede mong inumin Tiffany? Baka matulungan kita." Sabi ni yaya. Tumango naman ako at itinuro sa kanya kung nasaan ang gamot ko at agad agad niya naman kinuha.

Kumuha din si yaya ng tubig at ininom ko na din ang gamot ko.

"Nag-aalala na ako sayo iha. Hindi na maganda ito." Sabi ni yaya. Habang ako naman, eto umookay na.

"Yaya, normal lang ho ito para sa mga may cancer sa utak na tulad ko. Okey?" At pinilit kong ngumiti sa harapan niya.

"Sa likod ng magagandang ngiting 'yan Tiffany, alam ko na may lungkot 'yan na kapalit. Maging matatag ka sana Tiffany. Maging matatag ka."

*******

Sunday pala ngayon, Araw ng linggo at araw din para makapagsimba ako. Niyaya ko si yaya kung sasama ba siya sabi niya, oo daw. Kaya naghanda na din ako na susuutin ko para mamaya sa simbahan.