YAPAYALNIZ

Giriş

          Bazen hayata neden geldim diye düşünüyorum. Gelecekte ne yapıcam? Şimdi ne yapıyorum? Geçmişte ne yaptım? Sonra dönüp arkama bakıyorum,ne görüyorum biliyor musunuz? Tam bir hiçlik...

          Doğduğumdan beri hiçlikle iç içeyim ,en büyük dostum bile diyebiliriz onun için. Her şeyi elimden alan , geride sadece yalnızlık bırakan bir dost...

          Annem için hiçbir şeydim ben . Gereksiz ,aptal bir velet ... Şu anda ona içimden sövmeyi hakediyorum aslında... Hiç sevmedi beni .Hiç başımı omzuna yaslayıp ağlayamadım. Her çocuk şevkat görmek ister annesinden , ben merhamet bile göremedim . Birazcık sevilmek istemiştim oysaki...

          Çocuktuk o zamanlar . Kendimizden büyük hayallerimiz vardı ,hayallerimizden büyük umutlarımız . UMUT...Korkudan güçlü tek şey derler onun için. Annem gittiğinde o duyguyu da beraberinde götürmüştü. Bense koca bir hiçlikle yapayalnız kalmıştım .

          Hiçbir şeydim artık ben .Bir umudum yoktu ,çocuk değildim artık .Hiçbir şeydim işte ....