Her ne kadar güzel bir gune uyanmayi beklesemde tabiki böyle bir şey hiçbir sabah olmuyordu. Yatağımdan bacaklarımı ve kollarimi sanki her an amuda kalkacakmış gibi sarkıtmıştım. Ta ki yorganın üzerimden bi anda çekilip bütün vücudum aoğuğa terk edilene kadar. Üvey annem yine benden nefret edercesine bütün yorganı çekmiş, kalk artık Güneş, okula geç kalacaksın,sonra baban beni tersliyor deyip ve daha bir çok saçma sapan şey söylenip, odamdan çıkmıştı,merdivenlerden topuk sesi geliyordu. Bu da demek ki üvey cadı uzaklaşıyordu. Bi insan sabah sabah neden topuklu giyer ki.Offf neyse onun topuğundan daha onemli sorunlarim var suan mesela sabah sabah yumruk yemiş gibi uyanmak, uyanmak şöyle dursun(tabi uyanmak denirse ona),bide üvey anneniz tarafından uyandırılıyorsaniz,hayat asıl o zaman zor. Emin olun.
Gerçek, öz bir tanecik en kıymetlim olan annemi çok özledim şimdiden. Babamla ayrılalı henüz bir yıl olmasina ragmen Babam hiç beklemeden hemen evlendi. Annemse kendine yeni bir hayat kurmuş,yalniz başına yaşıyor. Haftanın 4 günü annemde kalıyor,geri kalan 3 günüyse babamla kalmak zorundayım. Aptal mahkemenin adaletsiz kararı ne diyeyim. Bana kalsa buraya hic gelmemek ve hep annemle kalmak istiyorum. Onu şu dünyadaki her şeyden çok seviyorum. Zaten bi onu bide Mmmmmm... Onu işte. Berk'i çok seviyorum. Evet okulda gizliden takip ettiğim, platonik diyeceğini, hatta belki de manyak diyeceğiniz derecede saplantılı aşığım Berk'e mavi gözleri kahverengi saçları, kumral teni.. Ahhh ne güzel şeyler var şu hayatta. Derkeeen tam da aynadaki yansimamla karşilaşmamla o güzel olan şeyler ben haricinde olan şeyler. Üzücü. Üzdün hayat üzdün..
Üvey annemin assağıdan cirlamasiyla, hızla banyoya yoneldim. Önce elini yüzümü yikasam iyi olacaktı. Daha sonra okul kıyafetlerimi aramaya koyuldum. Nerde bırakmıştım ki acaba. En son okuldan gelmiştim işte uyumustum. Aaa bi dakika... Üzerime kayan gözlerim le bir şok dalgası geçirmem bir oldu. Yaaag ama kırışmış ama yaaa!!!
Offf güneş çıkar çıkar çabuk ve hemen ütülemeye başla. Acele acele ütülemeye calisirken diğer yandan kendime sovmeyi ihmal etmiyordum.
Ahhh saçığğmm. Hızlı hızlı olmaya çalışırken bide çok güzel saçımı utuye sıkıştırıp yanmasına da sebep olmuştum. Gitti sari saclarimmm.Ağlamak uzereyim ama çok az kaldı gerçekten. Ütüleme işim bittiğinde hızla giyindim. Aynadaki yansimam korkunç görünüyordu. Kabarmış saçlar, düzeltiyorum iki katı korkunç, mavi parlayan mezar tasi gibi gözler, öldürün beni,gömün,denizlere atın,acı çektirmeyin ama bana. Yapmayın yada bana bisi ben zaten kendimi öldürcem bi gün bu sakarlıkla. Sakatım ben resmen yaa.
Kapının sertçe kapatılmasıyla gözüm kapıya kaydı birden,üvey annem olacak cadı kapı girişinde durmuş, hatta içeri dalıp kapıyı sertçe kapatmış, sana ne diyorum beeen çabuk gel demedim mi? Okula geç kaldın işte. Diye saçma sapan triplere girmişti çoktan. Sensin saçma diye yüzüme yüzüme cirladi. AA sesli söylemişim. Sorryyy
Üvey cadı çok çok soryy dedim,üvey annemin adı şuley'di her ne kadar ona anne demek istemesemde,babam beni buna zorluyordu. Bende ona üvey cadı diyerek,bir nevi kendimi rahatlatıyordum. Tamam belki durumum size komikçe gelebilir ama inanın bana bende böyle bir hayat yaşamak istemezdim. Her gün ya annemleyim ya babamla ve o üvey anne demek zorunda olduğum kadınlayım. Hayatım hiç düzeninde değil her şey her zaman çok zor benim için. Mesela eşyalarımı bölmek zorundayım. Bir kısmi annemin evinde bir kısmı babamin evinde olmak zorunda. Çünkü hayatım iki ev arasında şekilleniyor, haa bide okul var tabii.(o ince detayı da unutmayalım). Ben bunları düşünürken kolumun sertçe sarsılmasıyla gözlerim önce koluma,sonra kolumu çürütmek istercesine sıkan üvey anneme kaydı. "N....-ne oldu?" dedim korku dolu gözlerle üvey anneme bakarken.
Kolumu daha çok sıkmaya başladı ve adeta yüzüme tıslayarak, "seni ne kadar sevmediğimi ve senden ne kadar nefret ettiğimi biliyorsun,ha Güneş?" dedikleri bana yabancı değildi. Evet biliyordum. Beni hiç sevmiyordu. Hatta benden nefret de ediyor,evet bunu da biliyorum. Başımı onaylar tarzda sallarken,kolumu daha çok sıkmasiyla bir çığlık attım. Anında ağzımı tuttu ve konuşmaya başladı.
"Bizde kalmani istemiyorum,seni okula uyandırmak, senle ilgilenmek,sana kahvaltı hazırlamak,bunların hiçbirini istemiyorum, seni Güneş seni istemiyorum, bu evde fazlaliksin" dedi benim henüz 17 yaşında olmama,daha da önemlisi bir kalbimin olmasına aldırmadan. Dedikleri umrumda olmazdı ama şuan çok farklı.. Gerçekten bu kendini ne sanıyordu? Burası öz babamın eviydi. Evet belki beni istemiyor olabilirdi. Ama şuan yaptıkları. Gerçekten hiçkiriklarımı tutamıyordum artık.
Konuşmaya devam etti,ben hıçkıra hıçkıra ağlarken
"Ayrıca boşuna ağlayıp zırlama,baban erken çıktı, seni duyamaz. Ama eğer ki haftaya geldiğinde babana bir şey söyleyecek olursan, işte o zaman her şey değişir" dedi beni tehdit ederek. Kolum şuan o kadar sızılıyordu ki morardigına emindim. Ve kalbim o kadar agriodu ki şuan,bunun derdi neydi böyle?, ben zaten burda kalmak istemiyordum ki, bana böyle davranmaya hakkı yoktu ki.
Gözlerimden yaşlar süzülürken kolumu aniden bıraktı, "hadi git daha fazla evimde durma" dedi, evet aynen böyle dedi. Odanin kapısinin çıkışında duran çantamı aldım hızla, merdivenleri koşarak indim. Sokak kapısına geldiğimde, arkamdan sertçe kapattım. Hala sızlayan koluma baktım korkuyla. Kolum morarmiştı,elimle ovuşturdum bir süre. Bu sefer de kızarmaya başladı. Şuan ne yapicaktım. Eve mi gitmeliydim. Yoksa okula mi. Eve gidersem annem hemen anlar bir şeyler olduğunu,annem bunu kesinlikle bilmemeliydi,çünkü çok uzulurdu.Ama eğer okula gidersem bu sefer de okuldakiler alay edecekti benimle. Belkifr acıyarak bakacaklardi göz yaşlarıma. Kim bilir belki de fark etmezlerdi bile. Ama bu halde okula gidemezdim. Ben bunları düşünürken ağır ağır yürümeye devam ediyordum. Ayaklarım beni sürüne sürüne sahile getirmişti. Deniz havası almak iyi geleceğinden mi? Yoksa ölmek istediğimden mi? Yada başıma gelecek yeni felaketler yüzünden mi?
