Bazen kendimi bir noktaya dalmış; kafamda var olmayan düşüncelerimi dinlerken buluyordum. Buradaki sessizlik insanı yanlızlığa hapsediyordu. Yanlız olmayı kimse istemezdi. Fakat benim başka bir seçeneğim yoktu. Şu ana kadar...
Artık vakit geliyordu. 18'ime girdiğim zaman bu boyuttan gitmek zorundaydım. Onları hissediyordum. Artık yakınımdaydılar. Onları tam olarak göremesemde gölgeleri buradaydı. Onlardan korkmalı mıydım? Bilmiyordum. Diğer boyutta beni nelerin karşılıyacağını bilmiyordum. Annem ölmeden önce ne olduğumu bana anlatmıştı. Anlattığı zaman çok küçüktüm. Bana anlattıkları masal gibi gelmişti. Ama artık hislerim bu düşüncemin tersini çıkarıyordu. Belkide bunları kafama takmamalıydım. Şu anda tek yapmam gereken; bekleyip ne olacağını görmekti.
