Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Memoriae

Precies een jaar na dato kon ik er niet omheen. Vandaag is een herdenkingsdag in de wereld van Flikken Maastricht.

Wolfs

Met lood in de schoenen duwt hij het hek open. Zoals de afgelopen ontelbare keren loopt hij hierna met een bos witte tulpen - haar lievelingsbloemen - het zandpad op. Vogels in de bomen om hem heen laten een prachtig gezang horen, ogenschijnlijk onwetend van de donkere dag die het is vandaag. Voor hem daarentegen is het alsof de wereld stil staat. Eventjes weer wordt hij onherroepelijk mee teruggevoerd naar de zwartste dag uit zijn leven. Een jaar geleden is het vandaag, op de dag af. Precies een jaar geleden was het de dag waarop hij voor een onmogelijke keuze werd gesteld en zijn dochter op brute wijze werd vermoord.

Andere mensen, net in de rouw of al voor een langere tijd, passeren hem, maar hij heeft niks door. De gebeurtenissen van een jaar geleden spelen zich als levendige beelden continue door zijn hoofd. Alsof iemand de herhaal-knop heeft ingedrukt op een tv. Zwijgend vervolgd hij zijn weg over het pad totdat hij de steen ziet waar hij als op automatische piloot op af is gelopen.

'Voor altijd in onze herinneringen. Onze lieve dochter Fleur Wolfs. 29 juli 1985 - 17 februari 2017.' De tekst op de grafsteen die hij samen met Fleur's moeder had uitgekozen. Simpel misschien, maar puur en recht uit het hart.

Voorzichtig legt Wolfs de bos tulpen op de zachte ondergrond. De bos ligt er mooi bij te midden van andere bloemen, planten, kaarsjes en berichten van vrienden van Fleur. Hij haalt diep adem en werpt een blik op het glooiende Limburgse heuvellandschap waar de begraafplaats op gelegen is. Nu pas ziet hij hoe een prachtig zonnige dag het eigenlijk is vandaag. De lucht is ijzig blauw, zo'n kleur die alleen in de wintermaanden voorkomt. Hij doet zijn handen in de zakken van zijn jas, want kou is het wel op deze ochtend in februari. Maar de zonnestralen die nu prachtig op Fleur's steen vallen doen hem goed. Bieden hem troost op de een of andere manier.

Zo blijft hij nog een tijdje staan. De akelige herinneringen van zojuist hebben plaats gemaakt voor herinneringen uit gelukkigere tijden. Ook al kende hij Fleur nog maar een aantal jaar, ze hadden samen toch al heel wat meegemaakt in die korte tijd. Een kleine glimlach vormt zich om zijn mond als hij terugdenkt aan de lange avonden discussiëren met Fleur in de Ponti, aan de toneelvoorstellingen waar hij haar zo intens in had zien stralen en aan haar prachtige glimlach.

'Floris...' hoort hij plotseling twijfelend achter hem. Hij draait zich om om te zien wie daar zo zachtjes zijn naam zei en ziet daar Fleur's moeder staan. Ze heeft een teddybeer in een doorzichtig doosje in haar handen. 'Die is nog van Fleur geweest toen ze klein was,' zegt ze door haar tranen heen terwijl ze het pakketje omhooghoudt. 'Ik dacht dat het nu wel een goed moment zou zijn om dit langs te komen brengen.'

Hij beseft nu ineens maar al te goed hoeveel hij eigenlijk van zijn dochter haar leven heeft moeten missen. Hij gaat aan de kant staan om zo de moeder van Fleur de ruimte te geven het beertje op het graf te zetten. Hij schraapt zijn keel om wat te zeggen, maar zij is hem voor. 'Weet je dat dit eigenlijk de derde versie is van dezelfde teddybeer? De eerste is ergens 'verdronken' in de oceaan toen we door Frankrijk aan het rondtrekken waren. Bij terugkomst in Nederland heb ik er alles aan gedaan om zo'n zelfde soort beertje te vinden, want Fleur was natuurlijk ontroostbaar.'

Ze pauzeert even om adem te halen. 'En je zou denken dat onze driejarige dochter er wel wat van geleerd zou hebben, maar dan heb je het mis! Nog geen drie weken later stopt mevrouw het knuffelbeest in de wasmachine van de wasserette in de Warmoesstraat en natuurlijk komt het arme ding er zonder vulling weer uit. Het leek nergens meer op, dus er moest weer een nieuwe komen. Dat is deze dus,' verteld ze, wijzend op het beertje dat nu op het graf van Fleur staat. 'Sammie heet hij. Het beertje dus,' verduidelijkt ze.